Να ‘μαστε να πορευόμαστε συντροφιά άλλοι εδώ και άλλοι αλλού στις παραμονές της πρωτοχρονιάς με τις αναμνήσεις να ξαναγυρίζουν και να μας θυμίζουν τα περασμένα. Βέβαια ζούμε πια νοερά μαζί τους αφού την αμείλικτη πραγματικότητα τη ζούμε στο πετσί μας σήμερα. Κανείς όμως δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να ανοίγουμε τα κουτάκια του μυαλού μας, να ξεσκονίζουμε τις αναμνήσεις μας να τις φέρνουμε και πάλι στην επιφάνεια και να θυμόμαστε κάποιες άλλες εποχές.
Κάποιες άλλες εποχές όταν όλα ήταν πιο αγνά και άδολα. Κάποια από τα παιδικά χρόνια μας, όταν οι γιορτινές μέρες είχαν άλλο περιεχόμενο, πιο ουσιαστικό. Κάποια από τα παιδικά χρόνια μας, όταν περιμέναμε τις γιορτινές μέρες πώς και πώς, γιατί σήμαιναν πολλά. Κάποιους καιρούς που μπορεί να ήταν φτωχοί και δύσκολοι, παρόλα αυτά όμως καταλαβαίναμε καλύτερα το νόημα αυτών των ημερών.
Πάρα πολλές φορές σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά τι θα έχουν να θυμούνται όταν φτάσουν στην ηλικία μας και θα αναζητούν με αγωνία να βγάλουν κάτι από τα συρταράκια του μυαλού τους γιατί δεν θα τους ικανοποιεί το παρόν τους. Τι θα έχουν να παρηγορούνται όταν δεν θα υπάρχει τίποτα να τα παρηγορήσει. Τι θα έχουν να σκέπτονται με αγάπη όταν σήμερα δεν κάνουν τίποτα που να τους γίνεται βίωμα και να το κρύβουν μέσα τους σαν επτασφράγιστο μυστικό. Έτσι κι αλλιώς δεν τους λείπει τίποτα και δεν περιμένουν και τίποτα, αφού όλα τους προσφέρονται και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Δεν ονειρεύονται όπως εμείς αν θα μας κάνουν έστω και ένα φτωχό δωράκι. Δεν νιώθουν την εορταστική ατμόσφαιρα όταν για μας ήταν κάτι ξεχωριστό ακόμα κι ένα φτωχό δεντράκι στην άκρη της κάμαρας. Άλλαξαν όλα!
Ευτυχώς κάποια από αυτά ασχολούνται με την κατασκευή των βαπορακιών, αλλά και αυτή η κατασκευή όμως δεν μοιάζει καθόλου με τη χθεσινή. Και κάποια άλλα λένε και τα κάλαντα. Και έτσι είναι σημαντικό ότι κάτι κάνουν. Μόνο που είναι λίγα. Ο καημός θα είναι για τα υπόλοιπα.
Ραντεβού και πάλι την Τετάρτη. Καλή Πρωτοχρονιά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
