Το τραγούδι «έσπασε το κομπολόι σκόρπισαν οι χάντρες» ξαναθυμήθηκα πρόσφατα, καθώς μία ακόμα «χάνδρα» πήρε των ματιών της για το ταξίδι χωρίς γυρισμό… Ένα «κομπολόι» που «έδεσε» πριν πολλά - πολλά χρόνια σε μια ταπεινή γειτονιά των Θυμιανών, κάποια στιγμή «διέλυσε», καθώς μεγαλώσαμε και καθένας τράβηξε το δρόμο του, αλλά πάντα ψυχικά ήμασταν ενωμένοι… Και τελικά από τον περασμένο Απρίλη «έσβησε η ασετιλίνη και χίμηξε σκοτάδι»!
Δεκαετία του ’60… Αποστόλης Κόκκας, Γιάννης Ζευγιός, Δημήτρης Φρεζούλης. Τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά, αγάπες όνειρα τραγούδια, μέσα στο φως μες στα λουλούδια τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά που μεγαλώναμε μαζί σε εκείνη τη γειτονιά των Σκαλών. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Με τα σπίτια μας το ένα δίπλα και αντίκρυ στο άλλο, κολημμένα κυριολεκτικά… Πότε στο ένα και πότε στο άλλο. Με την κυρά Μαρία, την κυρά Φωτεινή, την κυρά Νίκη, τις μαννάδες μας, να μας θεωρούν δικά τους παιδιά. Σε μια εποχή που δεν έχει καμία σχέση, βέβαια, με τη σημερινή…
Στην εποχή της μπάλας, του κρυφτού, του Καραγκιόζη και των άλλων παιχνιδιών ο ένας για τον άλλον και όλοι για τον έναν. Στην εποχή που οι πόρτες ήταν ανοιχτές και μπαινοβγαίναμε στα σπίτια σα να ήταν δικά μας. Στην εποχή που η αγάπη και η αλληλεγγύη μεταξύ μας «έδενε» άρρηκτα φιλίες. Στην εποχή που η μάννα του ενός ήταν μάννα και του άλλου. Στην εποχή της αναζήτησης και των προβληματισμών. Στην εποχή της πλάκας, του τραγουδιού, των αθώων φλερτ… Στην αξεπέραστη εκείνη εποχή που χάθηκε για πάντα…
Και αφού μεγαλώσαμε, χώρισαν οι δρόμοι μας, αλλά πάντα κρατούσαμε ζεστή στην καρδιά μας εκείνη την παιδική φιλία και πάντα ενδιαφερόμασταν ο ένας για τον άλλον…
Μέχρι που τον περασμένο Απρίλη, με συνοπτικές διαδικασίες, την «έκανε» ο μικρότερος, ο Αποστόλης, και μας φάνηκε απίστευτο γιατί ήταν ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος. Και μας βύθισε στο πένθος… «Ρε Γιάννη, μας άφησε ο Αποστόλης», του είπα, και ράγισε και η δική του καρδιά, όπως και η δική μου…
Μέχρι και πρόσφατα όταν ξαναράγισε η καρδιά μου στο άκουσμα του φευγιού του Γιάννη που τον τελευταίο καιρό δοκιμαζόταν άσχημα με τις περιπέτειες με την υγεία του… Όποτε επικοινωνούσα με το γιο του, τον παπά-Μιχάλη, και μου έλεγε τα νέα του, η ελπίδα δεν έσβηνε… Πολύ δύσκολα τα πράγματα, μου έλεγε, αλλά ελπίζουμε. Μόνο που δυστυχώς η ελπίδα τελικά έσβησε οριστικά και αμετάκλητα.
Ανείπωτος και βαρύς ο καημός για τη σύζυγο Ρούλα -και τι να μη θυμηθεί από τη συμβίωσή της από 15 χρόνων με τον Γιάννη- για τη Φωτεινή, για τον παπά-Μιχάλη. Η αγαπητή Ρούλα, που πάντα ήταν συντρέχτισσα για όλους, έχασε έναν άνθρωπο που στάθηκε δίπλα του 50 χρόνια. Έναν άνθρωπο για τον οποίο νοιαζόταν, τον αγαπούσε, τον τιμούσε, τον υπομονευόταν. Η Ρούλα που ξενυχτούσε όλες αυτές τις μέρες δίπλα στο μαξιλάρι του μαζί με τα παιδιά της… Την τελευταία φορά που την είδα ήταν απαρηγόρητη και βουρκωμένη μου έλεγε «πώς θα το αντέξω»…
Τι να πεις σε παρόμοιες περιπτώσεις; Όπως έλεγε ο Καζαντζάκης, «η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος, αντέχει!». Καλή υπομονή και αντοχή!
Στη φωτό ο υποφαινόμενος, ο Γιάννης και ο Αποστόλης… Ήταν θεέ μου μια φορά τρεις νέοι και τώρα οι δυο είναι βαθιά, «μέσα στο χώμα μες στη γη, ένας εδώ και άλλος εκεί»…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
