Περνώ καθημερινά μέσα από τους διαδρόμους του υποτιθέμενου πάρκου στην πλατειούλα του Μέγα Λιμνιώνα. Μια πλατειούλα που έγινε πριν αρκετά χρόνια και δόθηκε στη χρήση όλων όσοι επισκέπτονταν την περιοχή και ήταν πολλοί. Μάλιστα ήταν ένας χώρος χαλάρωσης και ξεκούρασης καθώς τοποθετήθηκαν και παγκάκια για τους επισκέπτες. Υπήρχε και μια μεγάλη παιδική χαρά για τα παιδιά. Κάποια στιγμή, πριν λίγα χρόνια, ένα κομμάτι της πλατείας δεσμεύτηκε για την εξυπηρέτηση γειτονικού εστιατορίου με την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων. Κάποιοι συμφώνησαν, κάποιοι διαφώνησαν, αλλά, τέλος πάντων, μετατράπηκε σε χώρο αναψυχής για ουζάκι και συμπαρομαρτούντα. Όλοι πρέπει να ζήσουν.
Ενδιάμεσα λοιπόν στους διαδρόμους της πλατειούλας υπάρχουν και κάποια παρτέρια, τα οποία υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να δίνουν ένα όμορφο αισθητικά θέαμα. Όμως, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες που δημοσιεύω, όλα όσα φυτεύτηκαν μια φορά κι έναν καιρό είναι ξεραμένα. Και ανάμεσά τους σκουπίδια λογιών, λογιών.
Όπως έγραψα και στην αρχή καθημερινά περνώ από εκεί και βλέπω αυτό το χάλι, αλλά δεν έδινα και ιδιαίτερη σημασία. Ίσως γιατί ήμουν αφηρημένος ή είχα άλλες σκέψεις στο μυαλό μου. Προχτές, δεν ξέρω πώς, ευαισθητοποιήθηκα και αναρωτήθηκα μα τι θέαμα είναι αυτό; Τέτοια αφροντισιά και τέτοια εγκατάλειψη για τα παρτέρια που για άλλους λόγους φυτεύτηκαν και εντελώς διαφορετική είναι η εμφάνισή τους σήμερα; Με ένα θέαμα αποκρουστικό. Και αναρωτήθηκα γιατί δεν τα ξηλώνουν αφού δεν εκπληρώνουν το στόχο για τον οποίο έγιναν;
Και αναρωτήθηκα επίσης η Υπηρεσία Πρασίνου που έχει δημιουργηθεί στον Δήμο, ποια είναι η αποστολή της; Δεν έχει περάσει κανείς όλα αυτά τα χρόνια από τον Μέγα Λιμνιώνα και δεν έχει δει αυτό το χάλι; Τι να πεις και τι να γράψεις πάλι; Πολλές φορές φοβάμαι ότι χάνεις τα λόγια και τα γραπτά σου. Να ελπίσουμε ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν; Δεν χάνουμε και τίποτα ε; Με μια ελπίδα ζούμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι της κας Ιωάννας Σταυρινούδη - Αγγελοπούλου, την οποία ευχαριστώ.
