Έγραφα χτες για τους συμπατριώτες μας που προάγουν τις τέχνες και παράγουν πολιτισμό και δεν είναι καθόλου λίγοι τόσο εδώ στην Ελλάδα και στη Χίο, όσο και στο εξωτερικό. Βλέπετε και εκτός συνόρων έχουμε αξιόλογους εκπροσώπους που μας κάνουν υπερήφανους και η προσφορά τους αναγνωρίζεται. Και τι πιο ευχάριστο όταν ένας Έλληνας και ένας Χιώτης και μια Χιώτισσα όχι μόνο δεν περνούν απαρατήρητοι, αλλά βραβεύονται κιόλας για την προσφορά τους. Και ναι μεν μπορεί να είναι μετριόφρονες και να μην κοκορεύονται, όμως όλοι εμείς δεν πρέπει τέτοιες αξίες να τις περνάμε στο ντούκου…
Έτσι το πήγε λάου - λάου που λέμε, γιατί εκτός των άλλων είναι και χαμηλών τόνων, και δεν το πήρα χαμπάρι. Και ευτυχώς που το κοινοποίησε ο Δηράκης και είδα για τη βράβευση της Σοφίας… Ποιας Σοφίας; Ε, δεν έχουμε και πολλές στο εξωτερικό και μάλιστα εκτός από το όνομα να έχουν και τη χάρη!
Για τη Σοφία Καρασούλη ο λόγος, της οποίας η προσφορά πρόσφατα επιβραβεύτηκε μετά από πρόταση τού Ελληνοκαναδικού Συνεδρίου του B.C. για την υπηρεσία της ως βιβλιοθηκάριος για το Hellenic Stories of Vancouver - Ελληνικές Ιστορίες του Βανκούβερ, και για όλες τις εκδηλώσεις που έχει παρουσιάσει. Για μια προσφορά και εκδηλώσεις για τις οποίες όσοι μένουν στον Καναδά είναι ευγνώμονες, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Προσωπικά δεν με εξέπληξε η βράβευση της Σοφίας, την οποία ξέρω από μικρό κορίτσι, αφού από μικρή ηλικία έδειχνε ότι είναι γεννημένη για θαυμαστά πράγματα. Με έναν πατέρα, τον Πάνο, που πάντα ήταν ανήσυχος για πνευματικά θέματα και μια μάννα, την Πόπη Χαβιάρα, που κι αυτή κινούταν στο ίδιο μήκος κύματος. Και όπως έλεγαν και πιο παλιά «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά».
Από μια τόσο πνευματική οικογένεια η Σοφία λογικό ήταν να ακολουθήσει την ίδια πορεία και το ενδιαφέρον της για ό,τι πνευματικό αλλά και πολιτιστικό να αρχίσει να φουντώνει. Τελείωσε το εδώ Πανεπιστήμιο, πήγε για σπουδές και στην Αγγλία να διευρύνει τους ορίζοντές της και εκεί την περίμενε και ο φτερωτός Θεός. Χωρίς να αμελήσει το στόχο της ενέδωσε στον πειρασμό που λεγόταν Ντέιβιντ Μίλομπαρ, στον ίδιο παρονομαστή κι αυτός, και δεν ήθελε και πολύ να καταλήξουν εις γάμου κοινωνία… Στην Αγγλία ξεσκόνισε τα βρετανικά αρχεία που αφορούσαν την αντίσταση στην Κατοχική Ελλάδα και έτσι ο Πάνος εμπλούτισε τις αναμνήσεις του στα δικά του βιβλία για την Αντίσταση. Έγραψε και βιβλίο για το Βασιλεώνοικο (θύμησες προτινών καιρών), εξέδωσε το αυτοβιογραφικό «Ημερολόγια ασυρμάτου» του πατέρα της, δεν παύει να ψάχνει και να ψάχνεται για ό,τι έχει σχέση με την ιστορία της Χίου.
Από τη Μεγάλη Βρετανία βρέθηκαν στο μακρινό Βανκούβερ του Καναδά και έτσι τη χάσαμε εμείς και την κέρδισε η εκεί κοινότητα. Γεννήθηκε και ο Παναγιώτης, εγγονός άξιου παππού, και η ευτυχία ολοκληρώθηκε. Και η εκεί κοινότητα και το Ελληνοκαναδικό Συνέδριο την ευγνωμονούν για την προσφορά της στα γράμματα.
Και βέβαια δεν ξεχνά τη Χίο. Έρχεται συχνά και όποτε τη βλέπω, αναρωτιέμαι, καλά, πάλι εδώ είσαι; Δεν υπολογίζει το 18ωρο, σχεδόν, αεροπορικό ταξίδι να βρεθεί στο αγαπημένο νησί της.
Πώς να μην είμαστε κι εμείς υπερήφανοι για τη Σοφία; Το αξίζει!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
