Η είδηση κυριάρχησε για λίγες μέρες στα κεντρικά δελτία ειδήσεων και μετά όπως είθισται, “θάφτηκε» κάτω από την τρέχουσα ειδησεογραφία. Αν και αφορά σχεδόν 3000 παιδιά που βρίσκονται σε λίστα αναμονής για να χειρουργηθούν στο μεγαλύτερο Δημόσιο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της χώρας, λόγω της ανεπάρκεια των υπηρετούντων αναισθησιολόγων. Παρά τις όποιες εμβαλωματικές λύσεις που προσπάθησε να δώσει η κυβέρνηση, κάτω από το βάρος της είδησης που θορύβησε το πανελλήνιο, δυστυχώς μόνο προσωρινά, την ελληνική κοινωνία, με αφορμή τις ελλείψεις αναισθησιολόγων στον “ΠΑΙΔΩΝ» σύντομα “χάθηκε» κάτω από άλλες τραγικότερες... Για όσους διαβάζουν κάτω και πέρα από μια ολιγόλεπτη είδηση στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αναδείχθηκε η πανελλαδική διάσταση του προβλήματος που έχει παρελθόν και δυστυχώς, από ό,τι διαφαίνεται και μέλλον, σε βάθος χρόνου!
Στη διερεύνηση των αιτιών και των πραγματικών διαστάσεων αυτής της “μαύρης τρύπας» στο σύστημα Υγείας, της έλλειψης αναισθησιολόγων, πολύτιμη ήταν η εμπειρία, αλλά και ο θεσμικός ρόλος της συμπατριώτισσας μας, κυρίας Ευφημίας Ευωδιά, Ειδικής Γραμματέως στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, και αναισθησιολόγου σε μεγάλο θεραπευτήριο των Αθηνών.
Από «ορθοπαιδικός»...αναισθησιολόγος»
Η Ευφημία Ευωδιά ξεκίνησε από το Φραγκοβούνι της Χίου όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για σπουδές στην Ιατρική. Στο Νοσοκομείο της Χίου, είχε προσφέρει τις υπηρεσίες της, ακόμη ενώ ήταν φοιτήτρια ακόμη, στις γιορτές, το καλοκαίρι που ερχόταν στο νησί. Μάλιστα, εκείνη την εποχή είχε προσανατολιστεί στο να ειδικευθεί στην ειδικότητα Ορθοπαιδικού, με εξειδίκευση στην άκρα χείρα και μικροχειρουργικής. «Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι ήμουν Ορθοπαιδικός», θυμάται μετά από χρόνια η κυρία Ευωδιά. Υπηρετώντας το Αγροτικό της στα Καρδάμυλα, κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολλά, διαφορετικά προβλήματα υγείας από ρύθμιση σακχάρου, βαρύ τροχαία, κρίση άσθματος κ.λπ.
Τότε φαίνεται ότι άρχισε να την ελκύει το “ΕΠΕΙΓΟΝ” σε όλο το εύρος ασθενειών ή ατυχημάτων. Το τρίπτυχο ΕΠΕΙΓΟΝ- ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ- ΑΡΡΩΣΤΟΣ. Παρότι το 2001 που έκανε το Αγροτικό της δεν υπήρχε η ειδικότητα της ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, μόλις τα δύο τελευταία χρόνια, υπάρχει ως επιλογή για τους νέους γιατρούς. Έτσι η νεαρή τότε Ευφημία Ευωδιά, από “ορθοπεδικός” που όλοι την είχαν γνωρίσει στο Σκυλίτσειο, αλλάζει πορεία και στρέφεται στην Αναισθησιολογία, μετά από 5ετη, θητεία στο Νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ, με διετή εξειδίκευση στην Εντατικολογία στο ΚΑΤ.
“Γιατί ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ;”
Το ερώτημα εύλογο και η απάντηση καλά ζυγισμένη, επιστημονικά τεκμηριωμένη, αρκετά διαφωτιστική για ασθενείς και μη. «Διάλεξα την αναισθησιολογία γιατί είναι η μόνη ειδικότητα που αντιμετωπίζει τον ασθενή ολιστικά. Ο αναισθησιολόγος πρέπει να ξέρει όλα τα προβλήματα του ασθενούς. Πχ αν ο ασθενής πάσχει από οστεοαρθρίτιδα, ο αναισθησιολόγος έχει ευθύνη για την hθέση του χειρουργικό τραπέζι...» εξήγησε η κυρία Ευωδιά. Μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η κυρία Ευωδιά, ανέδειξε το πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του αναισθησιολόγου σε μια χειρουργική επέμβαση, ο οποίος δεν εξαντλείται στη χρήση της αναισθησίας στον ασθενή.
«Είμαστε μια απαξιωμένη ειδικότητα»
Μέσα σε μία πρόταση της, η χιώτισσα αναισθησιολόγος, συμπύκνωσε την δικαιολογημένη πικρία του συνόλου των συναδέλφων της. «Είμαστε ο αφανής ήρωας σε μία επέμβαση» σημείωσε η κυρία Ευωδιά, παραθέτοντας ένα ακόμη γεγονός που απαντάται στο χώρο των μαιευτηρίων, όταν κατά την ώρα του τοκετού, οπότε και χορηγείται επισκληρίδιος αναλγησία στην επίτοκο, εκείνη την κρίσιμη ώρα, υπάρχουν γυναίκες που ρωτούν εναγωνίως, την ώρα της κορύφωσης του πόνου, ενώ δεν είναι σε θέση να πάρουν νηφάλια απόφαση, ρωτούν εκείνη την κρίσιμη για τον τοκετό ώρα, τον αναισθησιολόγο, «γιατρέ, υπάρχει κίνδυνος να μείνω παράλυτη;»
Η κυρία Ευωδιά, όπως και όλοι οι αναισθησιολόγοι έχουν διαπιστώσει κατά την άσκηση του λειτουργήματος τους, ότι οι ασθενείς, ενώ εμπιστεύονται “τυφλά” τον χειρουργό τους, με βεβαιότητα του εμπιστεύονται το πρόβλημα, ενίοτε και την ζωή τους, δεν ισχύει το ίδιο και για τον αναισθησιολόγο... Στις περισσότερες των επεμβάσεων τον γνωρίζουν στο χώρο του χειρουργείου, ή την παραμονή της επέμβασης. «Ο ασθενής δεν μας γνωρίζει πριν, ποτέ δεν θυμάται το όνομά μας. Ο ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ» μας μεταφέρει από την θητεία της μέσα στα χειρουργεία, με μια γεύση πικρίας που σίγουρα δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά απηχεί τα συναισθήματα της πλειονότητας των συναδέλφων της, κάθε ηλικίας.
“Πρέπει να δουλεύουμε ως ΟΜΑΔΑ”
Εδώ ίσως να βρίσκεται το “κλειδί” της σχέσης των νέων γιατρών με την ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑ... Ο γιατρός από τον οποίο εξαρτάται η αναισθησία του ασθενούς, σε ένα μεγάλο βαθμό και η επαναφορά του στην ζωή, ο τελευταίος που βλέπουν πριν παραδοθούν στην δίνη των φαρμάκων, πίσω από ένα πράσινο πανί, που ακούν την πρωτόγνωρη μέχρι τότε φωνή του να τους δίνει τις τελευταίες οδηγίες, να πάρουν μερικές ανάσες πριν πέσει... το “μαύρο” της αναισθησίας, τους είναι ένα ΑΓΝΩΣΤΟΣ. Πριν και μετά την επέμβαση. Αν δουν το πρόσωπο του χωρίς το πολύχρωμο σκουφάκι του χειρουργείου, εκτός χειρουργείων, δεν θα τον αναγνωρίσουν.
Δεν ξέρουν καν το όνομά του. Ούτε και το θυμούνται αν το άκουσαν έστω και μία φορά, κάτω από το φόβο και το άγχος της επικείμενης επέμβασης, ή μετά στην θολούρα και το μετεγχειρητικό σοκ, σε έναν χώρο ανάνηψης... Σκέψεις που συνήθως δεν κάνει ο ασθενής, αλλά γενικά η Ιατρική Κοινότητα... Η κυρία Ευωδία, 15 χρόνια ειδικευμένη, έχοντας υπηρετήσει στο ΕΣΥ και στον Ιδιωτικό Τομέα Υγείας, αλλά και μέσα από το θεσμικό της ρόλο εντόπισε αυτό το κομβικής σημασίας στοιχείο, που ενδέχεται, σε συνδυασμό με άλλα φυσικά, να κρατάει μακρυά τους νέους γιατρούς από την επιλογή της ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ. «Πρέπει στο χειρουργείο να δουλεύουμε όλοι μαζί, ΩΣ ΟΜΑΔΑ» υπογράμμισε, συμπυκνώνοντας σε μία μόνο πρόταση μια αναγκαιότητα που φυσικά στοχεύει στην ασφάλεια του ασθενούς, στην εμπιστοσύνη που έχει “κτίσει” με τους επιστήμονες που εμπιστεύεται την υγεία του και όχι στις εσωτερικές ισορροπίες ανάμεσα στην ομάδα των γιατρών που είναι από πάνω του ή γύρω του στο χειρουργικό τραπέζι, σε μια ψυχρή αίθουσα χειρουργείου... «ΠΡΕΠΕΙ Η ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΟΤΙΜΗ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ» κλείνοντας μέσα σε μια φράση τις προφανείς ανισότητες και τα όσα προβλήματα ανακύπτουν εξαιτίας τους, όχι τόσο στο χειρουργείο, αλλά στο να επιλέξουν οι νέοι γιατροί την ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑ...
“Γιατί να γίνω αναισθησιολόγος;”
Επιστρέφοντας πίσω στο χρόνο, στην εποχή που οι νέοι φοιτητές Ιατρικής, καλούνται να πάρουν μια απόφαση ζωής, μπαίνοντας στην θέση τους, η κυρία Ευωδιά διατυπώνει το ρητορικό ερώτημα: “Γιατί να επιλέξω μια τέτοια ειδικότητα, πολύ υψηλού ρίσκου, με υψηλή αστική ευθύνη, ενώ δεν έχω προηγούμενη επαφή με τον ασθενή, δεν μιλάω με τον χειρουργό για τον κάθε ασθενή που θα δώσω νάρκωση;” Ένας σοβαρός προβληματισμός που δεν μας έχει περάσει από το μυαλό, αλλά συμπεριλαμβάνει πολλές υπαρκτές αγωνίες. Βάσιμες…
Τα ανύπαρκτα...κίνητρα
Ατέρμονες συζητήσεις σε τηλεοπτικά “παράθυρα” για τα πολυσυζητημένα «κίνητρα» που υποτίθεται ότι θα προσέλκυαν, όχι μόνο ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΥΣ, αλλά και άλλες ειδικότητες γιατρών σε έλλειψη, όπως και θα στελεχώσουν, κάποτε... τις πολλές και νευραλγικές κενές θέσεις σε Δημόσια ακριτικά Νοσοκομεία και της κεντρικής Ελλάδας... Έχουν κουράσει! Γιατί δεν αγγίζουν την ουσία. Μόνο ανέξοδες υποσχέσεις από τους εκάστοτε Υπουργούς Υγείας και επικουρικά από Διοικητές Νοσοκομείων που έρχονται να «καθησυχάσουν» τις τοπικές κοινωνίες, συνδικαλιστές και πολίτες που διεκδικούν το αυτονόητο, την κάλυψη των κενών θέσεων στα Δημόσια Νοσοκομεία!
Μόνο μια σύντομη αναδρομή στο χρόνο, απαντά στο ερώτημα... «Πού πήγαν οι Αναισθησιολόγοι σε αυτή τη χώρα;»
Είναι προφανές ότι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στην μελέτη και ανάδειξη αυτού του προβλήματος. Η κυρία Ευωδιά, εκ της θέσεως της ως Ειδική Γραμματέας, έχει άριστη γνώση των γενεσιουργών αιτιών της έλλειψης αναισθησιολόγων στη Ελλάδα που αναδείχθηκε πρόσφατα και πρόσκαιρα, αλλά προϋπήρχε και δεν διαφαίνεται να επιλύεται στο εγγύς μέλλον....
Η αναισθησιολόγος κυρία Ευωδιά μας γυρίζει περίπου μια δεκαετία πίσω. Ήταν περίπου το 2012 οπότε, μεσούσης της κρίσης, εφαρμόζοντας της μνημονιακές δεσμεύσεις και κυβερνητικές αποφάσεις, οι Επιστήμονες, οι εργαζόμενοι, ανάμεσά τους και οι αναισθησιολόγοι, υπέστησαν σοβαρές μειώσεις στους μισθούς τους.. Δεν έφτανε αυτό το πλήγμα αλλά και καθώς είχαν “παγώσει” οι προσλήψεις στο ΕΣΥ, όσοι τελείωσαν τότε την ειδικότητα τους, βρήκαν...κλειστές θέσεις στα Δημόσια Νοσοκομεία! Ενώ αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα, το περιβάλλον για τους αναισθησιολόγους, πολλές ειδικότητες επιστημόνων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μισθολογικά ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό! Σε συνδυασμό με τις ανθρώπινες σχέσεις εργασίας, που καλλιεργούσαν έναν αίσθημα ασφάλειας στον Αναισθησιολόγο, έννοιες μάλλον “άγνωστες” για τους υπηρετούντες στο ΕΣΥ...
Γιατί «ξενιτεύτηκαν» οι αναισθησιολόγοι...
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις για την διαχείριση του ΕΣΥ, για να δώσει μια απάντηση σε αυτό ερώτημα, όπως και γιατί “αιμορράγησε” η χώρα από εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες που βρήκαν επαγγελματικό “καταφύγιο” εκτός Ελλάδας ακόμη και εκτός Ευρώπης. Ωστόσο η κυρία Ευωδία, μέσα από την συνδικαλιστική αλλά και επαγγελματική της ιδιότητα μας διαφωτίζει με λίγες λέξεις και αριθμούς... Πέραν του ότι οι αμοιβές των αναισθησιολόγων στην Αγγλία, την Γαλλία, την Κύπρο για παράδειγμα ήταν σχεδόν διπλάσιες, όχι μόνο από τους εργαζόμενους στα Δημόσια Νοσοκομεία αλλά ακόμη και σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, οι πιεστικές συνθήκες εργασίας τους στην Ελλάδα, είναι μη συγκρίσιμα μεγέθη... Ένας αναισθησιολόγος για παράδειγμα στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ που υποχρεούται να κάνει 8-10 εφημερίες τον μήνα, σε ένα Νοσοκομείο σαν μια “πόλη”, που δέχεται περίπου 3000 ασθενείς στην εφημερία, κατά προσέγγιση θα κληθεί να κάνει στην εφημερία του περίπου 100 διασωληνώσεις, ενδοσκοπήσεις ή και χειρουργεία! Πρακτικά τι σημαίνει αυτό για τον Αναισθησιολόγο; «Η εφημερία είναι 24ωρη, δηλαδή για 8-10 ημέρες μπορεί να μην κοιμηθούμε καθόλου!»
Να ήταν μόνο η... αϋπνία!
Μπαίνοντας στη θέση των νέων συναδέλφων της που βρίσκονται στο «σταυροδρόμι» να επιλέξουν ειδικότητα που θα ακολουθήσουν, η κυρία Ευωδιά, αναρωτιέται όπως και κάθε νέος ή νέα γιατρός.... «Γιατί να μην πάω σε ένα πιο ασφαλές επιστημονικά περιβάλλον, επίσης δεν μπορώ να έχω ιδιωτικό ιατρείο...» Φυσικά και η κυρία Ευωδιά, αναγνωρίζει την παγκόσμια διάσταση του προβλήματος της έλλειψης αναισθησιολόγων, ωστόσο στην Ελλάδα έχει ιδιαίτερες αιτίες και χαρακτηριστικά.... Ενδεικτικό του πόσο το ίδιο το Υπουργείο αναγνωρίζει το ρόλο τους, είναι ότι μόλις τα τελευταία χρόνια, προπτυχιακά στις Ιατρικές Σχολές της χώρας έγινε υποχρεωτική η αναισθησιολογία στα Πανεπιστήμια. Δηλαδή μέχρι τότε ο γιατρός που χειρουργούσε δεν είχε επαρκή γνώση του ρόλου του αναισθησιολόγου που ήταν πίσω από ένα πανί, επίσης δίπλα στον ασθενή που ο ίδιος χειρουργούσε...» Ο αναισθησιολόγος πρέπει να γνωρίζει πλήρως το ιστορικό του ασθενούς στον οποίο δίνει αναισθησία. Να γνωρίζει καλά την χρήση των φαρμάκων, την φυσιολογία, κάθε πρόβλημα του ασθενούς στον οποίο θα δώσει νάρκωση. Η οποία εξατομικεύεται ανάλογα με τον ασθενή και τα ιδιαίτερα προβλήματα, το ιστορικό του» τόνισε η κυρία Ευωδιά. Γίνεται όμως πάντα αυτό, ή τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό που το γνωρίζει ο χειρουργός;...
Ούτε μισθούς... ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Με βάση τα επίσημα στοιχεία που παρέθεσε η Ειδική Γραμματέας της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ο νεοδιοριζόμενος Επιμελητής Β' Αναισθησιολόγος στο ΕΣΥ αμείβεται περίπου με 1000 ευρώ, ενώ ο Διευθυντής στην ίδια ειδικότητα έχει ως βάση τα 2000 ευρώ. Κατά την εφιαλτική περίοδο της πανδημίας από τον Ιούλιο του 21 έως και το Δεκέμβριο του 22, δόθηκε από την κυβέρνηση ένα επίδομα των 250 ευρώ στον ειδικευόμενο και 400 στον ειδικευμένο. Όμως μια τέτοια κίνηση, στην κορύφωση της πανδημίας δεν ήταν ικανή να επουλώσει τις “πληγές” στο ΕΣΥ, ειδικότερα στην ευαίσθητη ειδικότητα των Αναισθησιολόγων. «Δεν κατάφεραν να προσελκύσουν νέους συναδέλφους, ώστε να στελεχώσουν το ΕΣΥ» υπογράμμισε η κυρία Ευωδιά. Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό άλλωστε, με μισθούς - φιλοδώρημα, όταν στη Γερμανία για παράδειγμα, οι Επιμελητής Αναισθησιολόγοι, αμείβονται με 10.000 ευρώ, με ασύγκριτα καλύτερες συνθήκες εργασίας, με ευλαβική τήρηση των κανόνων ασφαλούς χορήγησης αναισθησίας, όπως μας μετέφερε η κυρία Ευωδιά, έχοντας συνολική εικόνα της άσκησης του λειτουργήματος τους σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Συμπερασματικά μείωση μισθών, brain drain, covid καθώς και μαζική έξοδος αναισθησιολόγων στην σύνταξη, απογύμνωσαν το ΕΣΥ από μία από τις πλέον καθοριστικές ειδικότητες που έχουν ως αποτέλεσμα την επιμήκυνση του χρόνου αναμονής των χειρουργείων στα Δημόσια Νοσοκομεία. Η γλώσσα των αριθμών...εύγλωττη. Από τις 380 θέσεις οργανικές θέσεις αναισθησιολόγων ανά την Επικράτεια, είναι καλυμμένες μόνο οι 150, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Με τα μεγαλύτερα κενά, άρα και δυσλειτουργία του ΕΣΥ εξαιτίας της έλλειψης αναισθησιολόγων να καταγράφεται στην Βόρεια Ελλάδα όπου κυριολεκτικά εκπέμπεται SOS, με καταγεγραμμένες 320 θέσεις αναισθησιολόγων ΚΕΝΕΣ και έχουν επιστρατευθεί συνάδελφοι της!
Ζητούνται... ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΙ
Ενώ ήδη οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ξεχάσει ότι στο μεγαλύτερο Δημόσιο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της χώρας, λιγότερο από ένα μήνα πριν υπηρετούσαν ΜΟΝΟ 10 αναισθησιολόγοι και η λίστα αναμονής των παιδιών που ανέμεναν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση ξεπερνούσε τις 2800, και αντίστοιχο χρόνο... δεν φαίνεται ότι είναι η μοναδική «πάσχουσα» από έλλειψη αναισθησιολόγων περιοχή της Ελλάδας. Πρόσφατο και κοντινό είναι το παράδειγμα στην Υγειονομική μας Περιφέρεια, στην Λήμνο, ένας αναισθησιολόγος καλούνταν να καλύψει όλες τις ανάγκες, σύμφωνα με την κυρία Ευωδιά πιέζονταν υπερβολικά, προκειμένου να καλύψει τακτικά και έκτακτα χειρουργεία, μέχρι και καταγγελία είχε δεχθεί από υπηρετούντες στο Νοσοκομείο, ότι δεν ανταποκρίνονταν στις αυξημένες ανάγκες. Τότε ήταν που αναισθησιολόγοι από το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο της Χίου, μετέβαιναν στην Λήμνο για να καλύψουν τις ανάγκες των κατοίκων του γειτονικού μας νησιού 15μέρες... Ένα ακόμη παράδειγμα, αντιπροσωπευτικό των τραγικών ελλείψεων σε αναισθησιολόγους στον Υγειονομικό χάρτη της χώρας, μας έδωσε η κυρία Ευωδιά από το ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, όπου επίσης λείπουν γιατροί με ειδίκευση στην παιδοαναισθησιολογία, βασική, καθοριστική επίσης, ειδικότητα της αναισθησιολογίας.
“Αναμείνατε την... σειρά σας”
Είναι όλη αυτή η συζήτηση ένα ενδοεπιστημονικό πρόβλημα που εξαντλείται στα χειρουργεία των Νοσοκομείων ή μας αφορά όλους, ειδικά όσους το όνομα τους είναι γραμμένο στην λίστα αναμονής Δημόσιων Νοσοκομείων για μια χειρουργική επέμβαση; Όσοι χρειαστήκαμε να κάνουμε ακόμη και ένα χειρουργείο ρουτίνας, τουλάχιστον με κεντρικά Νοσοκομεία, γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται για ένα «συνδικαλιστικό» αδιέξοδο πρόβλημα των Αναισθησιολόγων... Είναι μία από τις πολλές “πληγές” στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας που μας αφορά καίρια. Επίσης μας κοστίζει ποικιλοτρόπως, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η έλλειψη αναισθησιολόγων, αφού οι μεγάλες λίστες αναμονής για χειρουργεία σε Δημόσια Νοσοκομεία, οδηγεί τους ασθενείς και τις οικογένειές τους «στην αγκαλιά» των Ιδιωτικών θεραπευτηρίων, με το... ανάλογο κόστος. Για όποιον φυσικά μπορεί να το διαθέσει. Οι υπόλοιποι... Αναμένουν... Μόνο ένα παράδειγμα ανέφερε, ενδεικτικά η κυρία Ευωδιά για το πως αντανακλά η έλλειψη αναισθησιολόγων στο σύνολο των ασθενών... «Πέρυσι, σε Δημόσια Γυναικολογική Κλινική, ο χρόνος αναμονής της ασθενούς για καλοήθεια, ήταν 6 μήνες!» Πόσοι αλήθεια ασθενείς, έχουν την “πολυτέλεια» να περιμένουν τόσο, ή στον αντίποδα αυτού, να καταφύγουν σε ιδιωτικά θεραπευτήρια για να χειρουργηθούν τάχιστα με το αντίστοιχο αντίτιμο... Αν το διαθέτουν!
Πλήγμα και για τα ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ...
Αν ήδη έχουν διογκωθεί οι λίστες αναμονής σε Δημόσια Νοσοκομεία, λόγω της έλλειψης αναισθησιολόγων, για την πραγματοποίηση χειρουργείων, θέμα που για πρόσκαιρα απασχόλησε τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, αλλά έχει οδηγήσει στην απόγνωση χιλιάδες ασθενείς, τί συμβαίνει με τα ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ, που στηρίζονται κυρίως σε εξειδικευμένους αναισθησιολόγους και στην εθελοντική προσφορά τους για την ανακούφιση των ασθενών που υποφέρουν από κακοήθη ή καλοήθη πόνο; Δυστυχώς η κυρία Ευωδιά, με βάσει όσα χρόνια τώρα παρακολουθεί η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, δεν είναι αισιόδοξη. Διακρίνει τον κίνδυνο σε λίγα χρόνια όχι μόνο να περιοριστούν δραματικά, όπως ήδη συμβαίνει αλλά και να κλείσουν αρκετά από αυτά καθώς νέοι γιατροί, πέραν του ότι δεν ακολουθούν αυτή καθ αυτήν την Αναισθησιολογία, πολύ δε περισσότερο δεν εξειδικεύονται στην διαχείριση του πόνου, όπως χρειάζεται για κάθε γιατρό που θέλει να αφιερωθεί στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.
Υπάρχει λύση;
Μετά από τόσες παραμέτρους που έχουν σε βάθος χρόνου οδηγήσει στον περιορισμό των Αναισθησιολόγων, παγκοσμίως και στην Ελλάδα, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι υπάρχει μονολεκτική απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα... Παρά τις πολύχρονες και έγκαιρες επισημάνσεις για το που οδηγούμασταν από το καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο που εκπροσωπεί τους αναισθησιολόγους της χώρας. Η κυρία Ευωδιά εξέφρασε την άποψη, ότι θα μπορούσε το εκάστοτε Υπουργείο να συντελέσει στην προσέλκυση νέων, όχι απαραίτητα με δημοσιονομικό κόστος, όπως η αναστολή του αγροτικού. Πέρα από τα συνολικά αιτήματα των Υγειονομικών που περιλαμβάνουν αυξήσεις και άλλα μέτρα για την κάλυψη των κενών θέσεων, η κυρία Ευωδιά, εξέφρασε την άποψη ότι η εξαγγελθείσα από την κυβέρνηση λειτουργία των απογευματινών χειρουργείων, ίσως προσελκύσει νέους, καθώς είναι μια ειδικότητα που δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να ανοίξει ιατρείο. Σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί τα απογευματινά χειρουργεία, θα έχουν συντομότερο χρόνο αναμονής, όμως θα επιβαρύνεται ο ασθενής για ένα μέρος του κόστους τους, το υπόλοιπό το Ταμείο, ακόμη και ασφαλισμένοι όντες, παρά το γεγονός ότι θα γίνεται σε Δημόσιο Νοσοκομείο, από γιατρούς του Δημοσίου. Θα λειτουργήσει αυτό σαν πόλος έλξης νέων γιατρών στην αναισθησιολογία; Θα αναζητηθεί άλλη εμβαλωματική λύση, όπως η μερική απασχόληση, όπως συζητήθηκε; Το βέβαιο είναι ότι από τις επιλογές που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες στην Υγεία, χαμένοι είναι και οι αναισθησιολόγοι και οι ασθενείς... Ήδη και μόνο η εξαγγελία για αμειβόμενα απογευματινά χειρουργεία σε Δημόσια Νοσοκομεία, έχει προκαλέσει αντιδράσεις από τους ασφαλισμένους.
Αμφίβολο, αν θα προσελκύσει νέους αναισθησιολόγους. Μετά τι; Η επιστράτευση τους, όπως στην Βόρεια Ελλάδα;... Πάντως για το Νοσοκομείο μας που ακόμη δεν έχουν εντοπιστεί τόσο σοβαρές δυσλειτουργίες λόγω ελλείψεων αναισθησιολόγων, δεν φαίνεται να προσελκύει ακόμη και συμπατριώτες μας που αγαπούν τον τόπο μας και θα ήθελαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νησί και τους συμπατριώτες τους, όπως και η κυρία Ευωδιά που έχοντας δημιουργήσει οικογένεια στην Αθήνα, μάλλον φαντάζει από απίθανο, έως πολύ μακρινό, να γυρίσει στο ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟ, όπου είχε κάνει τα πρώτα της βήματα στην Ιατρική. Πόσοι άλλοι, όπως εκείνη;... Και να δεν έχουν κίνητρα, λόγους να επιστρέψουν στην γενέτειρα τους, όσοι υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα μεγάλα αστικά κέντρα, τι ελπίδες, τί κίνητρα δίνει το Υπουργείο για να επιστρέψουν οι άξιοι Επιστήμονες που εγκατέλειψαν τη χώρα μας, την εποχή των Μνημονίων και εντεύθεν. Ύστερα περιμένουμε να καλυφθούν οι θέσεις που προκηρύσσονται μία, δύο, και περισσότερες φορές... Με τι προϋποθέσεις; Με τι πραγματικά, ελκυστικά, μόνιμα κίνητρα; Μόνο αν οι Γιατροί ανήκουν σε εθελοντικές Ομάδες και αντί να επιλέξουν να προσφέρουν στον πάσχοντα Άνθρωπο στην... Αφρική, διαλέξουν κάποιο ακριτικό νησί. Αλλιώς...
Ευγενία Κώττη
