Ζεστή και φιλόξενη «αγκαλιά» για 100 περίπου μοναχικούς ηλικιωμένους το Γηροκομείο της Χίου «Ζωρζής Μιχαλινός» Στο παρελθόν μας είχε απασχολήσει για τις ελλείψεις του. Η είδηση τώρα πλέον βρίσκεται στο «Πλεόνασμα Αγάπης» που προσφέρει στον Συνάνθρωπο, στην κοινωνία, που όμως δεν εγγράφεται σε λογιστικά βιβλία!
19 χρονος άπορος, χωρίς οικογένεια, φιλοξενείται στο Γηροκομείο Χίου και δεν είναι ο μόνος…
Ο επί 9 χρόνια διευθυντής του Γηροκομείου Χίου και συνολικά 40 χρόνια εργαζόμενος εκεί, είναι πάντα πρόθυμος να μιλήσει για τις ανάγκες των φιλοξενούμενων. Όταν βρεθούν λιγοστά λεπτά που κάθεται στο γραφείο του και δεν κινείται από όροφο σε όροφο, από θάλαμο σε θάλαμο… Η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε για τα είδη που πιθανόν θα ήταν χρήσιμα στους ηλικιωμένους. «Τι ηλικία είναι ο νεώτερος φιλοξενούμενος;» ρωτήθηκε, σε μια ερώτηση μάλλον τυπική, αναμενόμενη… Η απάντηση δεν ήταν! «19 χρονών σήμερα ο νεότερος φιλοξενούμενος του Γηροκομείου. Έμενε στην Αθήνα, επί 2,5 χρόνια κοιμόταν σε ένα αυτοκίνητο έξω από τον Σταθμό Λαρίσης. Μετά πέθανε ο πατέρας του και βρέθηκε στην Χίο. Έμενε στο δρόμο. Μας ζητήθηκε να τον φιλοξενήσουμε. Ανταποκριθήκαμε γιατί που θα έμενε; Στην αρχή δεν είχαμε κρεββάτι. Ήταν σε ράντζο. Πρόσφατα μεταφέρθηκε στο ένα δωμάτιο με έναν ηλικιωμένο. Ήδη γίνονται προσπάθειες για εκδοθούν τα απαραίτητα έγγραφα για να φοιτήσει στο απογευματινό σχολείο αρχικά και μετά, εφόσον βρεθεί λύση να μεταφερθεί σε δομή που να αντιστοιχεί σε αυτή την ηλικία. Είναι ένα φιλότιμο παιδί» είπε ο κ. Σταμούλης, ο διευθυντής του Γηροκομείου. Ιστορία του 19χρονου νέου, όπως φάνηκε από την φωνή και τα λόγια του, τον άγγιξαν και οδήγησαν τους υπευθύνους του Γηροκομείου, σε όλα τα όργανα που ελέγχουν την λειτουργεία του, να παρακάμψουν το τυπικό κώλυμα που υπήρχε για την φιλοξενία του. Το αναγραφόμενο στο καταστατικό του Γηροκομείου, το 60ο έτος, γιατί όπως είπε ο κ. Σταμούλης: «μας ενδιαφέρει η ουσία, όχι ο τύπος. Η επιθυμία του αείμνηστου Ζωρζή Μιχαλινού, σύμφωνα με τον καταστατικό, ήταν να βοηθάμε τον διπλανό και τον άπορο. Αυτήν ακολουθούμε…».
Νέοι άνθρωποι που κανονικά ακόμη θα εργάζονταν, θα είχαν φτιάξει οικογένεια, θα είχαν δημιουργήσει το σπιτικό τους, βρέθηκαν στην ανάγκη, να ζητήσουν φιλοξενία από το Γηροκομείο της Χίου. Ο κύριος Σταμούλης περιγράφει την ζωή τους με λίγες λέξεις και έντονα συναισθήματα… 29 χρονη υιοθετημένη κοπέλα, βρέθηκε εκτός οικογενείας που στην πορεία, με δικαστική απόφαση έκαναν «αποποίηση της υιοθεσίας» και τελικά αφού περιπλανήθηκε, έμενε στον Δημοτικό Κήπο, άνοιξε η φιλόξενη αγκαλιά του Γηροκομείου. 37χρονος άντρας τυφλός και με κομμένο πόδι έχει συμπληρώσει ήδη 6 χρόνια φιλοξενίας εκεί. Τώρα πρόκειται να ξεκινήσει και αιμοκάθαρση. Πρόσφατα, 43 χρονος ΑμεΑ, πέρασε επίσης την πόρτα του Γηροκομείου Χίου, γιατί δεν είχε οικογένεια και σπίτι. Με το ίδιο σκεπτικό, το να βρουν «καταφύγιο» άνθρωποι άποροι, ΑμεΑ, χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον, «αόρατοι» για την Πολιτεία, δέχθηκαν στο Γηροκομείο έναν ακόμη νέο άνδρα 34 ετών και μια 54χρονη.
Για την Πολιτεία ο 19χρονος, η 29χρονη… απρόσωποι αριθμοί ΑΜΚΑ και στην καλύτερη περίπτωση, δικαιούχοι ενός επιδόματος. Όπως και χιλιάδες άλλοι, σε όλη την Ελλάδα που έχουν γκρεμιστεί, κάτω από το όριο της φτώχειας, στο περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας. Πως μπορεί να νιώθουν αυτοί οι νεότεροι και λιγότερο νέοι που βρέθηκαν από τα …19 τους να φιλοξενούνται σε Γηροκομείο; … Για την διαχείριση αυτών των συναισθημάτων έχουν αγκαλιαστεί από την ΚΙΝΗΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ που επισκέπτεται συχνά το Γηροκομείο, προκειμένου να τύχουν μια ιδιαίτερης φροντίδας και ως προς την ψυχική τους υγεία. Την θαλπωρή τους την προσφέρει το Γηροκομείο και οι άνθρωποι που το διοικούν, το στελεχώνουν. Παράλληλα, σχεδόν καθημερινή και ουσιαστική, είναι επίσης, η συνεργασία των εργαζομένων στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ του ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΥ με τον Διευθυντή του Γηροκομείου Χίου όπως είπε και ο ίδιος. Καθώς όλο και αυξάνει ο αριθμός των ανθρώπων ηλικιωμένων και μη, που στερούνται, εισοδημάτων, κατοικίας, οικογενειακού υποστηρικτού περιβάλλοντος! Είναι ηλικωμένοι, ΑμεΑ, άποροι, που πιθανά τους έχου
με συναντήσει στο δρόμο, περνάνε δίπλα μας, νοσηλεύτηκαν στο διπλανό κρεββάτι. Με την αφοσίωση στον Άνθρωπο που διακρίνει επίσης, την Προισταμένη και τις εργαζόμενες της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ του ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, άοκνα, αναζητούν διεξόδους σε τέτοια κοινωνικά αδιέξοδα που η Πολιτεία δεν επιλύει… Η επικοινωνία τους με του Γηροκομείο Χίου και τον Διευθυντή του, κύριο Σταμούλη, είναι σχεδόν καθημερινή. Εναγωνίως αναζητούν στέγη εκεί, σίτιση και θαλπωρή, για ηλικιωμένους, ΑμεΑ, άπορους, πάσχοντες που βρίσκονται μετέωροι μετά την έξοδο τους από το Νοσοκομείο. Σαν να είναι «δικοί τους» άνθρωποι…
Αν δεν σοκάρει τους αιρετούς της Χίου το γεγονός ότι ένας 19χρονος και αρκετοί άλλοι άνθρωποι στην 3η , 4η δεκαετία της ζωής τους βρίσκουν καταφύγιο στο Γηροκομείο για να μην πεθάνουν στο δρόμο… 17 επίσης συνάνθρωποι μας, σιτίζονται καθημερινά από το Γηροκομείο « Ζωρζής Μιχαλινός» για να μην πεινάσουν… Αν θεωρούνται φυσιολογικά στο 2024 στην Χίο του « μεγάλων έργων» και της «ανάπτυξης» με εντυπωσιακές μακέτες και ημιτελή έργα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ… Αν θεωρούνται αυτοί οι άνθρωποι και τόσοι άλλοι « άνθρωποι της διπλανής πόρτας», που είναι σε γνώση των κοινωνικών υπηρεσιών , αν τους βλέπουν οι αιρετοί, ως μια μικρή «μειοψηφία»… Τότε άποροι, ηλικιωμένοι, χωρίς οικογένεια, χρονίως πάσχοντες, άνθρωποι με άνοια, ΑμεΑ που δεν μπορούν να φιλοξενηθούν στις υπάρχουσες δομές, άλλοι κατάκοιτοι, θα συνεχίσουν να ζουν «ελεύθεροι – φυλακισμένοι» στην φτώχεια, την μοναξιά, την ασθένεια. Ίσως και στο δρόμο… Ακόμη και να κοιμούνται σε ένα παγκάκι στον ανακαινιζόμενο Δημοτικό Κήπο, δίπλα στην μακέτα με τον προυπολογισμό των εκατομμύριων ευρώ…Τι θα μπορούσε να γίνει αν ήταν προτεραιότητα τους, ήταν η απάλυνση του ανθρώπινου πόνου και όχι μια γραμμή στο ιλουστρασιόν προεκλογικό τους φυλλάδιο « στήριξη των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας» κλπ, κλπ.
Το αυτονόητο… Προτεραιότητα στον Άνθρωπο! Πάνω από τα «μεγαλόπνοα έργα ανάπτυξης», ένα έργο ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ για την φιλοξενία απόρων, αστέγων, χρονίως πασχόντων , ανθρώπων με άνοια, βαριά εγκεφαλικά κ.α.
Μια νέα ΔΟΜΗ στην Χίο, για απόρους, αστέγους, ανθρώπους που ζούν ξεχασμένοι από την Πολιτεία, πίσω από κλειστά παράθυρα… Όχι, δεν έχουν σύλλογο για να διεκδικήσει από τους αιρετούς της Χίου, την Πολιτεία τα δικαιώματα τους στην ζωή, την φροντίδα, την αξιοπρέπεια. Δεν έχουν φωνή. Μερικοί ψηφίζουν. Μερικοί… Αν όμως ψηφιζαν;…
Ευγενία Κώττη
