Βόλτα στα σκεπασμένα στενά, πάνω τα σπίτια υψώνονται στα σύννεφα, το αχνό φως της λάμπας θα μπορούσε να είναι δαδί, ίσα για να δείξει στον πειρατή τον δρόμο για την… παγίδα.
Τα Μεστά σε παγιδεύουν με τις ομορφιές τους και με την απλότητα των ανθρώπων τους.
Και όταν η βόλτα τελειώνει και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα καφενεία της Πλατείας, τα τραπεζάκια μαζεύονται μια γύρα, οι καρέκλες το ίδιο και για πότε απλώνονται οι… σούμες, και για πότε βρίσκεται ένα μπουζούκι με ένα ούτι, για πότε σχηματίζεται μια αυτοσχέδια χορωδία, κανείς δεν ξέρει.
Ένα διάλλειμα για τους τελευταίους που τρέχουν να προλάβουν το καράβι στον Λιμένα και η παρέα συνεχίζει με τους υπόλοιπους μέχρι να φανεί σε λίγο ο παπά Κώστας να σημαίνει τις καμπάνες για την Κυριακάτικη Λειτουργία.
Ε, τότε μα το Θεό άλλοι πάνε για ύπνο και άλλοι από το γλέντι απ’ ευθείας πετάγονται… δίπλα για ένα κερί στον Ταξιάρχη.
Αυτά είναι τα Μεστά.
