Ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Μάρκ. α΄,1).
Ἡ Τρισήλιος Θεότης ὁ Ἄναρχος Πατήρ, ὁ Συνάναρχος Υἱὸς καὶ τὸ Συναΐδιον Ἅγιον Πνεῦμα ἀξιώνει ἡμᾶς, διὰ μίαν ἀκόμη περίοδον τῆς ἐπιγείου παρουσίας μας, νὰ εἰσερχώμεθα εἰς τὸν Νέον Ἐνιαυτόν, τὸν ὁποῖον ἡ πανάγαθος Χρηστότης Του μᾶς χαρίζει.
Σωτήριον Ἔτος 2020! Δύο χιλιάδες εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν μέσα είς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος ἐνηνθρώπησεν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Δύο χιλιάδες εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν μορφὴν ἀναλειώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβεν, ὁ κατ’ οὐσίαν ὤν Θεός καὶ πολυεύσπλαχνος Κύριος. Δύο χιλιάδες εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατά τήν ὁποίαν ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος ἀποκτᾶ εἰς τὴν ζωὴν του τάς προϋποθέσεις νὰ ἐπαναχθῇ εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν καὶ νὰ εἰσέλθῃ καὶ πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον.
Ἡ ταπεινότης μας ἀφιέρωσε τὸν νέον ἐνιαυτὸν εἰς τὸν Ἅγιον, εἰς τὸν ὁποῖον προσευχόμεθα ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτὸς πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας δι’ ὅλους ἐσᾶς, διὰ τὸ ποίμνιόν μας, διὰ τοὺς Κληρικούς μας, διὰ τοὺς εὐσεβεῖς καὶ φιλοχρίστους ἄρχοντάς μας, διὰ τὸν κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα φιλόχριστον καὶ ἔνδοξον παναγιοσκέπαστον καὶ θεοφρούρητον Ἑλληνικὸν Στρατὸν καὶ τὰ Σώματα Ἀσφαλείας τοῦ ἔθνους ἡμῶν, διὰ τοὺς ναυτικούς μας, διὰ τοὺς μαστιχοπαραγωγούς, δι’ ὅλους τούς ἐργαζομένους, διὰ τὴν μαθητιώσαν, τὴν σπουδάζουσαν καὶ τὴν φοιτητιώσαν νεότητα, διὰ τοὺς ἀσθενεῖς, διὰ τοὺς ἀνέργους, διὰ τοὺς ἐμπεριστάτους, διὰ τοὺς ἐν θλίψεσι καὶ δοκιμασίαις ὄντας, διὰ πᾶσαν ψυχὴν ἡ ὁποία ἔχει τὴν ἀνάγκην τοῦ Θεοῦ, τὸν Προστάτην μας «Ἅγιον», εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ὁποίου ἐναποθέτομεν ἅπαντας, τὸν Ἀπόστολον, Ἅγιον καὶ Εὐαγγελιστὴν Μᾶρκον.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἀρχίζει τὸ κείμενον τοῦ Ἱεροῦ του Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ πρῶτον κείμενον τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὰ σύγχρονα πορίσματα τῆς βιβλικῆς ἐπιστήμης, μέ ἐπικεφαλίδα τὴν φράσιν «Ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ φράσις αὐτὴ ἀποτελεῖ καὶ τὸ περιεχόμενον τῶν πατρικῶν καὶ ἀρχιερατικῶν μας εὐχῶν δι’ ὅλους. Ὁ νέος χρόνος νὰ σημάνῃ μίαν νέαν ἀρχὴν ἐπανευαγγελισμοῦ τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος μᾶς περιβάλλει.
Καὶ συνεχίζει ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ μας εἰς τὸν κόσμον, τὸ ὁποῖον εἶναι κήρυγμα μετανοίας. Ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως καὶ Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διὰ τῆς μετανοίας κληρονομία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ λέξις μετάνοια, εἶναι σύνθετος λέξις. Προέρχεται ἀπὸ τὴν πρόθεσιν «μετά», ἡ ὁποία ἔχει τὴν ἔννοιαν τῆς μεταστροφῆς, τῆς μεταβολῆς, τῆς μεταμορφώσεως, τῆς ἀλλαγῆς, τῆς ἀλλοιώσεως. Αὐτὸς ἄλλωστε δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς διὰ τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς ἦλθε εἰς τὸν κόσμον; Νά μεταμορφώσῃ τὸν ἄνθρωπον, νὰ ἀλλάξῃ τὸν ἄνθρωπον, νὰ ἀλλοιώσῃ τὸν ἄνθρωπον, νὰ ἐπαναγάγῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, εἰς τὴν ὡραιότητα τοῦ πρωτοπλάστου μέσα εἰς τὸν Παράδεισον.
Θεολογικῶς κορυφαία δεσποτικὴ ἑορτή, ἡ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ μας εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ὄρους Θαβώρ, μᾶς δείχνει ἀκριβῶς αὐτήν, τὴν ἔκπαλγην λάμψιν, τὴν ὁποίαν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσῃ ὁ ἄνθρωπος ὅταν φωτοδοτεῖται εἰς τὴν ζωήν του ἀπὸ τάς ἀκτίνας τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ὅταν ἀξιώνεται μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἄσκησίν του, νὰ γίνεται θεατὴς τῶν ἀρρήτων ἀποκαλύψεων, ἐπόπτης τοῦ ἀκτίστου φωτός.
Ἡ μεταμόρφωσις αὐτή, ἡ ἀλλοίωσις τῆς πανσθενοῦς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν μυστηριακὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν ζωήν μας. Ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ θεοΐδρυτα καὶ θεοχαρίτωτα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, μεταμορφώνουν τὸν ἄνθρωπον, καὶ παίρνουν τὸν πηλὸν διὰ τῶν χειρῶν τοῦ κεραμέως Δημιουργοῦ του καὶ τὸν ἀναγάγουν εἰς ὕψος ἁγιότητος.«Τὶς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺ εἰ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος». Ἡ μεταμόρφωσις αὐτὴ εἶναι ἔργον τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἡ μεταμόρφωσις αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ καθοδήγησίς του πρὸς τὴν ἁγιότητα γίνεται διά τῆς μετανοίας, τῆς μεταμορφώσεως, τῆς μεταστροφῆς τοῦ νοός.
Τό δεύτερον συνθετικόν ἡ λέξις «νοῦς». Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχὴ εἶναι τὸ στοιχεῖον ἐκεῖνον τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, τὸ ὁποῖον σηματοδοτεῖ τὴν ἀθανασίαν τοῦ ἀνθρώπου. Εἰς τὰ ἀπολυτίκια ἀσκητικῶν μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, γίνεται λόγος διὰ τὴν προμηθείαν καὶ τὴν φροντίδα καὶ τὴν κηδεμονίαν τῆς ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου. Ἡ ψυχὴ εἶναι ἡ πνοὴ τὴν ὁποίαν ἐνεφύσησεν ὁ Θεός, ὅταν αἱ χεῖρές Του ἐδημιούργησαν ἀπὸ τὴν γῆν τὸ πλάσμα Του, προκειμένου νὰ τὸ γεννήσῃ, νὰ τὸ ἀναστήσῃ εἰς ψυχὴν ζῶσαν. Ὁ νοῦς λοιπὸν εἶναι ὁ ὀφθαλμός, τὸ παράθυρον μὲ τὸ ὁποῖον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὀντότης τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνθρώπου, θεᾶται τὸν κόσμον.
Μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν Ἐκκλησίαν μας εἶναι ἡ μεταστροφὴ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν κόσμον, μακριὰ ἀπὸ τὴν ὀρθὴν λογικὴν μὲ τὰ ἀνθρώπινα κοσμικά, μεταπτωτικὰ κριτήρια καὶ μὲ ὁδηγὸν τὸ Εὐαγγέλιον Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸν λόγον τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας μας.
Χριστιανοί μου, παιδιά μου, αὐτήν τήν στιγμήν, ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Θεοσώστου Μαρτυρικῆς καὶ Ἡρωϊκῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου Ψαρῶν καὶ Οἰνουσῶν θέτων ἐπὶ τῶν ὤμων μου τὸ ὠμοφόριον ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον κρέμονται αἱ ψυχαί ἁπάντων ὑμῶν, διὰ τάς ὁποίας θὰ κληθῶ νὰ δώσω λόγον εἰς τὸν Θεόν, προσεύχομαι εἰς τόν Τριαδικὸν Θεὸν καὶ εὔχομαι δι’ ἕκαστον ἐξ ὑμῶν ὁ νέος Ἐνιαυτὸς τῆς Χρηστότητός Του, τὸ Σωτήριον Ἔτος 2020 νὰ εἶναι δι’ ἕκαστον καὶ δι’ ὅλους, ὡς κοινωνίας ἐκκλησιαστικῆς, ὡς μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, χρόνος μεταμορφώσεως, ἀλλοιώσεως τοῦ ἐκπεπτωκότος ἀνθρώπου εἰς τὸ πρόσωπόν μας, καὶ ἀναστάσεως, ἁγιότητος, προβολῆς τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν πορείαν μας πρὸς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν Παράδεισον. Ἀμήν.
(c) 2019 Ιερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρών και Οινουσσών
