Τα μάτια του είδαν πολλά, σε επιστημονικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν αυτός που κλήθηκε να κάνει νεκροψία στο πρώτο πολύνεκρο ναυάγιο προσφύγων, που έζησε το δράμα αυτών των ανθρώπων από την πιο δύσκολη πλευρά του. Επιπρόσθετα εκεί που… φιλοξενούνται οι μετανάστες έθαψε ένα παιδί του, με ό,τι σημαίνει αυτό για ένα γονιό και δεν είναι ο μόνος, μόνο που ο πόνος του γιατρού δεν είναι βουβός, τον εκφράζει. “Τα νεκροταφεία μας”, είπε, “είναι ιεροί τόποι, οι πρόσφυγες βέβαια δεν κακοποιούν, ούτε κοιμούνται ακόμα πάνω στα μνήματα αλλά όπως το πάμε εμείς θα γίνει κι αυτό. Ο χώρος αυτός είναι ακατάλληλος από πάσης απόψεως, δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε, όμως ας το κλείσουν αμέσως. Ας βρεθεί άλλος κλειστός, μονιμότερος χώρος, υπάρχουν τόσοι. Μια εκπομπή κάνατε το πρωί στο ραδιόφωνο και βρέθηκαν δύο, περιμένω αυτό το αίσχος να σταματήσει αύριο κιόλας και για τους ζωντανούς αλλά και για τους νεκρούς”.
