«Πως έφτασες εκεί που δεν μπορούσες;»…

Η τελευταία συνέντευξη του Παντελή Καλόγερου
Δείτε το Βίντεο
Κυρ, 22/12/2024 - 19:38

Καλοκαίρι του 2021. Δημοτικός Κήπος Χίου. Δύο άνθρωποι απλά. Χωρίς ιδιότητες. Ερωτήσεις που πήραν  χρόνια να ωριμάσουν. Να τολμήσουν να αγγίξουν πληγές που ακόμη αιμορραγούν κάτω από τα καλοκαιρινά ρούχα. Να ακολουθήσουν τον αλύγιστο στρατιώτη σε όλα τα πεδία των μαχών του…

Όλες σε μία, εμπνευσμένη από τον Καζαντζάκη: «Πως έφτασες εκεί που δεν μπορούσες;»…

 Δυσκολεύομαι να γράψω «ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ». Χρόνια και χρόνια ο  Παντελής Καλόγερος,  ασυμβίμβαστος  με το « ΠΑΡΑ…»  γιατί  πίστευε ότι έθετε  σε υποδεέστερη θέση τους Ολυμπιονίκες ΑμεΑ. Τα ΑμεΑ συνολικά. Πόσο δίκιο!  Καλοκαίρι του 21. Μια ακόμη συνέντευξη με τον Παντελή Καλόγερο;  Τι είχε μείνει ανείπωτο; Είχαμε κάνει τόσες και τόσες…

Στο στούντιο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ανήμερα της 3ης Δεκέμβρη, στα γραφεία του Παγχιακού Συλλόγου για τους ΙΩΝΕΣ, στο Φαφάλιειο την ώρα της προπόνησης με την μητέρα του «προπονητή», στις πορείες του Συλλόγου στο κέντρο μιας αφιλόξενης πόλης  για ανθρώπους με αναπηρικό αμαξίδιο. Στο αεροδρόμιο όταν γύριζε νικητής και ήταν στην αρχή μόνος… Στην Λαγκάδα. Ξέχωρα οι συναντήσεις μας στις  απεργίες, στις εκδηλώσεις- διαμαρτυρίες, για την Χίο,  για την Ειρήνη, την Υγεία, το Δίκιο. Ξέχωρα το εσωτερικό αντάμωμα μέσα από βιώματα που εφάπτονταν. Πολύωρες βραδινές συζητήσεις, για την λάβα της ζωής, πριν από εκείνο το δροσερό πρωινό. Δύο άνθρωποι. Σαν πολλοί…Απομαγνητοφώνηση, Δεκέμβρης του 2024. Σιγή. Ακούγεται μόνο ο ένας.

 Ο Στρατιώτης…  Στερνή, λιτή  ΑΝΑΦΟΡΑ στον Άνθρωπο, στην Κοινωνία.

Ένα κόκκινο, ευωδιαστό γαρύφαλλο από μια γλάστρα,  τυλιγμένο μέσα σε κόκκινους στίχους που έγραψε ο Φώτης Αγγουλές για κάθε αγωνιστή που ακολούθησε  με συνέπεια, τα  ματωμένα βήματα του.  Για την Πορεία του στο Φώς… Που να βρούμε εντελβάις σε τούτη την έρημο;…

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε,

Μήτε για μια στιγμή,

Μηδέ όπως στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι,

Έχουμε την ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει…»

 «Ήταν 21/5/82. Ήμουνα 15 χρονών. Πήγαινα τρίτη Γυμνασίου.  Έκανα μια βουτιά στο λιμανάκι κοντά στην παλιά πισίνα στο Ναυτικό Όμιλο. Δεν με κράτησαν τα χέρια μου. Έπαθα πολλαπλά κατάγματα στην σπονδυλική στήλη. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά. Από το Νοσοκομείο της Χίου με μετέφεραν στο ΚΑΤ. Έπρεπε να παλέψω για τους γονείς μου και τον αδελφό μου. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ! Είχε μάκρος…»

«Στο ΚΑΤ άκουσα τα πρώτα άστοχα σχόλια των γιατρών.  «ΖΕΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ;» Δεν τα έλαβα υπόψιν μου. Εκείνοι έκαναν δουλειά τους κι εγώ την δική μου, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου… Από 15χρονος έφηβος, έπρεπε να γίνω άντρας σε δευτερόλεπτα. ‘Επρεπε να παλέψω, να ζήσω. ΤΗΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟ ΡΙΣΚΟ, ΤΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ. Έπρεπε να ζήσω. Για μένα, για τους γονείς μου, για τον αδελφό μου.  Αισθανόμουν και λίγο ενοχές γιατί τους στεναχώρησα.   Ήθελα να τους απαλύνω την στεναχώρια τους, όχι με λόγια, με πράξεις. Ερχόταν επισκέψεις στο νοσοκομείο,  με ρωτούσαν τι κάνω και απαντούσα: «Μια χαρά»… «Αν εσύ είσαι μια χαρά, εμείς τι να πούμε;» έλεγαν. Ήμουν μια χαρά γιατί θα μπορούσα να είχα πεθάνει εκείνη την στιγμή… Τότε που ο θάνατος και η ζωή είναι πολύ κοντά. »

«Τα πιο πολλά,  τα αντιμετώπισα τότε μόνος, με τους γονείς μου, την οικογένειά μου. Δεν υπήρχε τότε βοήθεια… Τι να κάνουν 5 λεπτά ψυχοθεραπείας;

Καμία κίνηση, καμία αισθαντικότητα δεν είχα από τον λαιμό και κάτω. Έτσι όταν γινόταν έστω μια μικρή κίνηση στον ώμο για παράδειγμα, πετούσα στον ουρανό.

Μετά το ατύχημα έβαζα κάθε μέρα στοίχημα με τον εαυτό μου. Έπρεπε να κρατηθώ…

Μπορώ να πω ότι ένιωσα ΧΑΡΑ για πράγματα που οι πολλοί  θεωρούν δεδομένα. Όπως ένα ντουζ στο σπίτι… Είχα να κάνω 6 μήνες μπάνιο! Έκανα πιά  από  την Χίο στην Αμερική. Ξέρετε τι είναι να μην πίνεις νερό; Δυστυχώς πρέπει να στερηθούμε κάτι για να το απολαύσουμε! Πολλές φορές γινόμαστε και άπληστοι.  Τώρα με την πανδημία, κλειστήκαμε στο σπίτι, ξαναγυρίσαμε στην οικογένεια μας, μας έλειψαν οι φίλοι μας, ένας καφές… Τότε, απολάμβανα το κάθε λεπτό. Πετούσα τις πιο άσχημες στιγμές. Δεν ήταν ότι ήμουν συνέχεια καλά. Χρειαζόμουν  5-10 λεπτά για να ηρεμήσω και μετά ήμουν καλύτερα…»

«Στην Αμερική οι γονείς μου και ο αδελφός μου είχαν ελπίδες. Εγώ ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολα. Δεν περίμενα όμως ότι θα ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο… Μου έλεγαν τότε θα κάνεις την επέμβαση και… Κανονικά αυτή γινόταν σε 48 ώρες από το ατύχημα και την έκανα μετά από 6 μήνες. Η μητέρα μου πριν φύγουμε ρώτησε τους γιατρούς, τι θα γινόταν αν την είχα κάνει εγκαίρως. Αλλά εγώ δεν μπήκα καθόλου σε αυτές τις σκέψεις,  η ζωή δεν γράφεται με «αν» και «ίσως»… Έπρεπε να παλέψω να επιστρέψω στην πρότερη μου ζωή έστω και σε αναπηρικό αμαξίδιο, όπως άλλοι κρατάνε μπαστούνι, φοράνε γυαλιά…Ήξερα ότι ήταν πολύ δύσκολα στην Χίο, εκείνη την εποχή. Όμως το επεδίωκα να βγαίνω στο χωριό, να πηγαίνω σχολείο. Υπήρχε σίγουρα μια δυσκολία να σε δουν με αμαξίδιο, να πίνεις καφέ…Με βοήθησαν πολύ, εκτός από την οικογένεια μου, η παρέα μου, οι συμμαθητές μου, οι δάσκαλοι μου. Τους ευχαριστώ. Με βοήθησε πολύ κι εκείνο που  μου έμαθαν στην Αμερική,  να δρώ «επιθετικά»,  δηλαδή αποφασιστικά, να μην μεμψιμοιρώ. ΠΑΙΔΙΑ, ΕΊΠΑ, ΕΓΩ ΘΑ ΖΗΣΩ.  Αλλά τελικά την δύναμη την βρίσκεις μέσα σου. Δεν με σταματούσε τίποτε, ούτε οι σκάλες, ούτε τα πεζοδρόμια χωρίς ράμπες. Ούτε κάποιες  «ματιές»... Έπρεπε να ζήσω κάτω από αυτές τις συνθήκες, έπρεπε να ζήσω και να τις αλλάξω.  Η ΧΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΛΑΓΚΑΔΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ. Σε αυτή την διαδρομή κατρακύλησα πολλές φορές. Κινδύνεψε η ζωή μου, διάφορα  γεγονότα με έριξαν ψυχικά. Έπρεπε να βρω το κουράγιο. Είπα: «έφτασες μέχρι εδώ, τώρα θα τα χαλάσεις όλα;» Έτσι βγήκα ξανά στην επιφάνεια και κολύμπησα…       

 «Κάθισα με τον εαυτό μου,  του μίλησα ντόμπρα και ίσια.  Έβαζα μικρούς,  απειροελάχιστους στόχους στην αρχή. Υπάρχουν στόχοι. Δεν έχει σημασία τι. Αλλά στόχοι!  Στην αρχή έκανα 10 μέτρα από το σπίτι, αθλούμουν  δειλά- δειλά για θεραπευτικούς σκοπούς. Μετά άρχισα πρωταθλητισμό. Κατρακύλησα πολλές φορές δεν είμαι από πέτρα. Ήθελα όμως να είμαι σε κίνηση για να μην «χορταριάσω»… Τελικά το μυαλό είναι ο στρατηγός.  Πρώτα τελείωσα τις σπουδές μου, βρήκα εργασία για να μπορώ να ζήσω και μετά άρχισα πρωταθλητισμό στα 35 μου. Πρώτη μου επαφή ήταν με την πισίνα.  Στην αρχή η μητέρα μου και η υπόλοιποι οικογένεια μου ήταν διστακτικοί… Όπως φάνηκε στην πορεία, η ενασχόληση με τον αθλητισμό, βελτιώνει και την διάθεση. Στην προπόνηση, έστω και ένα 1/10 του δευτερολέπτου να βελτιώσεις το χρόνο σου, νιώθεις αλλιώτικα…». Μέρα την ημέρα, από άθλημα σε άθλημα, ανακάλυπτα καινούργια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Στην κολύμβηση είχαμε επιτυχίες σε πανελλήνιο επίπεδο. Μετά μετακόμισα στο στίβο. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΑΥΟΜΑΙ. ΑΜΑ ΔΕΝ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ ΔΕΝ ΖΕΙΣ. Οι πρώτες ρίψεις με τον δίσκο, στην Χίο,  ήταν στο δρόμο…

Μετά ανέβαινα στον προπονητή μου στην  Θεσσαλονίκη. Εκεί έτρεχα με τα χίλια...Δεν κουραζόμουν. Πέταγα από χαρά.  Έζησα ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟΝ. Μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια, οι προκλήσεις! Ύστερα γύρισα στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Λαγκάδας. Με τον πατέρα μου και την μητέρα μου. Βλέποντας τον προπονητή που με προπονούσε, η μητέρα μου παρατηρούσε τις οδηγίες και με διόρθωνε εκείνη  για να βελτιώσω τις βολές μου. Ήταν και αυστηρή… Ένιωθα τότε ένα πείσμα δημιουργικό»

«Μαζί με τις συμμετοχές,  τις επιτυχίες,  και οι τραυματισμοί… Αρκετά σοβαροί. Έβαλαν σε κίνδυνο την ζωή μου… Το 2011 πριν την Ολυμπιάδα έπαθα μια πολλή σοβαρή κατάκλιση, για τους πάσχοντες από τετραπληγία, όπως εγώ, οι κατακλίσεις είναι ο πλέον σοβαρός λόγος θνησιμότητας…

Υποβλήθηκα σε ένα 8ωρο χειρουργείο, με πολλές φιάλες αίμα και πλάσμα… Μετά από την ολοκλήρωση της αποθεραπείας, σπάω το πόδι μου 15 μέρες πριν το πρωτάθλημα! Νέα επέμβαση! Τελικά πήγαμε στην Ολυμπιάδα το 2012! Βέβαια, αν δεν είχα την στήριξη του κ. Στάμου Φαφαλιού δεν θα έβλεπα την Ολυμπιάδα ούτε με το κιάλι…  Καλοί «χορηγοί» και υποστηρικτές ήταν η οικογένεια μου,  ο Μιχάλης, η Αγγελικώ και ο αδελφός μου…Οι προπονητές, οι φυσικοθεραπευτές όλοι. 

Έτσι είναι στο ατομικό άθλημα, εσύ φαίνεσαι αλλά πίσω σου είναι τόσοι άλλοι που έχουν δουλέψει σκληρά μέχρι να φτάσεις εσύ στον κλωβό. Προπονητές, φυσικοθεραπευτές, χορηγοί!  Τους ευχαριστώ όλους.  Το να φτάσει ένας άνθρωπος να συμμετέχει σε ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΔΑ, έχει ανέβει κιόλας πολλά, πολλά σκαλιά. Είναι πολύ ψηλά…Είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ από την στιγμή που ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΛΩΒΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ, είτε κάνεις ρεκόρ, είτε όχι .  ΝΙΚΗΤΕΣ ΕΊΝΑΙ ΓΕΝΙΚΆ ΟΣΟΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΌ, στην πισίνα, τον στίβο! ΝΙΚΗΤΕΣ…

Τι είναι τα  μετάλλια; Μπακίρια…»
                                                         

«Πως θα μπορούσα να μην ασχοληθώ παράλληλα με τον αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό, με τα κοινά, με τον συνδικαλισμό; Αφού αγωνίζομαι για τον εαυτό μου πως θα μπορούσα να απέχω από τα κοινωνικά θέματα, την κοινωνική πολιτική; Φυσικά και αγωνίστηκα και θα αγωνίζομαι για μια κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το χρήμα! Αυτό είναι το ζητούμενο, ακόμη και στις μέρες μας.  Πρέπει όλοι να συμμετέχουμε για να αλλάξουμε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες.   Ειδικά για τα θέματα των ΑμεΑ, πιστεύω ότι είμαστε ακόμη σε νηπιακό, βρεφικό στάδιο. Είναι σημαντικό να μην κρυβόμαστε... Να βγαίνουμε να λέμε είτε τα καταστήματα έχουν σκαλιά, είτε όχι,  εγώ θα έρθω να πιώ τον καφέ μου, το ποτό μου, να ψωνίσω…

Τον δρόμο τον διαλέγουμε. Και τον σκάβουμε εμείς. Μην περιμένουμε άλλους»

Ευγενία Κώττη

me_allo_mati_-_kalogeros_pantelis_gia_metallia_tis_zois_-_130921

Σχετικά Άρθρα