Το πρόβλημα είναι μεγάλο, πολυπαραγοντικό, δυσεπίλυτο άμεσα αλλά πρέπει να κάνουμε την αρχή από… χθες.
Στον απόηχο των δύο μεγάλων πυρκαγιών που έπληξαν φέτος το νησί μας, ανεξάρτητα από την αιτία εκδήλωσης της κάθε μιας -για την οποία μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, αφού η επίσημη Πολιτεία απαξιοί να μας ενημερώσει αν και πού κατέληξε- οι πολίτες άρχισαν να λένε φωναχτά αυτά που χρόνια τώρα βλέπουν γύρω τους αλλά τα κατέκριναν μόνο από μέσα τους.
Έτσι η Αλήθεια TV βρέθηκε την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη να περιηγείται στα νοτιόχωρα, με τη βοήθεια της μόνιμης κατοίκου Νενήτων, ψυχοσωματικής θεραπεύτριας στο επάγγελμα, Γεωργίας Φραγκάκη, που δεν αντέχει άλλο, πλέον, να βλέπει γύρω της τις αιτίες που θα κάψουν ολοσχερώς τα νοτιόχωρα και να μην αντιδρά.
Πρώτη μας στάση σε αγροτικό δρόμο ανάμεσα σε Βαβύλους και Παναγία Κρήνα. Σε απόσταση 50 μέτρων δύο μικρές χωματερές, με μπάζα, σκουπίδια, υπολείμματα κλαδεμάτων, σπασμένα είδη υγιεινής, λάστιχα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς γεμίζουν τις άκρες του δρόμου, πέφτουν σε ένα μικρό ρέμα, που δεν ξέρουμε πού καταλήγει, μπορούμε όμως να μαντέψουμε ότι κάτι θα φράξουν όλα αυτά στην πορεία τους και κάποιοι θα πλημμυρίσουν. Μπορεί και οι ίδιοι που τα πέταξαν, μπορεί άλλοι…
Λίγο παρακάτω το ίδιο σκηνικό δίπλα σε περιποιημένους και ασπροχωματισμένους σχίνους, που περιμένουν υπομονετικά όχι πότε θα δακρύσουν αλλά πότε θα γίνουν παρανάλωμα του πυρός.
Φεύγουμε από τους Βαβύλους και κατευθυνόμαστε προς Νένητα. Πάνω από τον Καταρράκτη και κοντά στον Άγιο Αντώνιο της περιοχής στρίβουμε σε έναν αγροτικό δρόμο με μπόλικο χόρτο κατά μήκος του, αριστερά, δεξιά και στο κέντρο (!), ιδανικό προσάναμμα από βραχυκύκλωμα ενός τροχοφόρου που θα περάσει από πάνω του, για παράδειγμα. Άλλη μία μικρή χωματερή μας υποδέχεται, με μπάζα, στρώματα, πλαστικά μπετόνια, σπασμένα είδη υγιεινής. Την πιο εντυπωσιακή όμως και συνάμα οξύμωρη εικόνα την συναντάμε σε ένα χωράφι με σχίνους, φροντισμένους μεν αλλά με μπετόνια και ένα σπασμένο πεύκο εντός του, που προφανώς ο μαστιχοκαλλιεργητής θεωρεί ότι το καθαρό χωράφι του και τα μαστιχόδεντρά του μπορούν άνετα να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με τη σαβούρα!
Ολοκληρώνοντας το ρεπορτάζ μας φτάνουμε στον Κοντυλόπο. Και αποφασίζουμε να μην χρησιμοποιήσουμε τον υπάρχοντα δρόμο αλλά να διαβούμε τον παλιό που καταργήσαμε στην προσπάθειά μας να κάνουμε πιο γρήγορη και πιο ασφαλή την πορεία μας προς τα νοτιόχωρα. Η βλάστηση οργιώδης εννοείται, όπου τα χωράφια είναι εγκαταλειμμένα και απεριποίητα αλλά κυρίως στις άκρες όλου του δρόμου απίστευτο σκουπιδομάνι. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος αποφασίζει να καθαρίσει το δρόμο θα μαζέψει ένα φορτηγό σκουπίδια. Υπάρχουν σημεία που είναι μαζεμένα δεκάδες αλουμινένια κουτάκια και περιμένουν να αναφλεγούν. Μα γίνονται αυτά; Σίγουρα όχι…
Ατενίζοντας δε την περιοχή κάτω από το Θολοποτάμι, διαπιστώνεις ότι οι σχίνοι βρίσκονται ανάμεσα σε χιλιάδες πεύκα και ελιές, με απίστευτες ποσότητες εύφλεκτης ύλης ανάμεσά τους, πολλές από τις οποίες δημιουργήθηκαν όχι μόνες τους αλλά με ανθρώπινη παρέμβαση.
Αμέτρητα σκουπίδια και στο δρόμο που ανεβαίνει τον Ανέμωνα, με ποτήρια καφέ και πλαστικά μπουκάλια νερού ως επί το πλείστον, εμφανώς πεταμένα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα!
Και ερχόμαστε στο δια ταύτα. Τώρα τι γίνεται; Ας υποθέσουμε ότι φέτος δεν ξεσπάει άλλη φωτιά στο νησί μας, που οι ειδικοί λένε ότι δεν έχουμε περιθώριο να κάψουμε ούτε σπιθαμή πράσινου πια. Πώς θα αποτρέψουμε την επόμενη πυρκαγιά, το επόμενο καλοκαίρι; Πώς θα μάθουμε ότι το πράσινο γύρω μας έχει τεράστια αξία για πολλούς -και όχι μόνον έναν- λόγους άρα πρέπει να το προστατέψουμε πάση θυσία αν θέλουμε σε αυτόν τον τόπο να ζήσουν και τα παιδιά μας; Πώς θα πιέσουμε να οργανωθούν οι διάφοροι φορείς που σήμερα βλέπουν το πρόβλημα αλλά περιορίζονται να εκσφενδονίζουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον, προκειμένου να αποσείσουν από πάνω τους τις ευθύνες; Πώς θα βοηθήσουμε όλοι μαζί, ενεργά, τις εθελοντικές ομάδες να σηκώσουν λίγο από το βάρος πυροπροστασίας του νησιού; Και κυρίως πώς θα αλλάξουμε μυαλά;
Η κα Φραγκάκη, εξ επαγγέλματος, μας περιέγραψε συνοπτικά και τα ψυχικά τραύματα που συνοδεύουν φωτιές σαν του Ιούνη και του Αυγούστου που ζήσαμε. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι επειδή κάηκε το σπίτι του, ή το χωράφι του, ή η περιουσία του διπλανού του, αλλά ο ίδιος έζησε, μένει αλώβητος…
Πρέπει να οργανώσουμε τη δράση μας τώρα. Πρέπει να αφυπνιστούμε, να βάλουμε μπροστά ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν, να κινητοποιήσουμε τους θεσμικούς φορείς και να καταλάβουμε ότι τα περιθώρια στένεψαν πολύ. Τη φύση, που είναι το σπίτι μας, πρέπει να την παραδώσουμε στα παιδιά μας. Διαφορετικά θα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα πάνω στα αποκαΐδια που δεν θα αργήσουν να πολλαπλασιαστούν.
