Το λέγανε πιο παλιά, αλλά έχει εφαρμογή και στο σήμερα ενώ θα παραμείνει, θέλω να πιστεύω, διαχρονικό εφόσον υπάρχουν τέτοιοι γονείς και παιδιά. «Κατά μάννα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα». Ο εστί μεθερμηνευόμενο τα παιδιά μοιάζουν τελικά στους γονείς τους και γίνονται σαν και αυτούς, αποκτώντας τόσο τα προτερήματα όσο και τα ελαττώματά τους.
Ζητούμενο βέβαια είναι να αποκτούν μόνο τα πλεονεκτήματά τους και να απορρίπτουν τα όποια πιθανά ελαττώματά τους. Και δεν έχει σημασία αν αυτά που κάνουν τα παιδιά είναι σπουδαία… Σημασία έχει να κάνουν τα σωστά και η όποια χειρονομία τους να αποτελεί πράξη αγάπης, συμπαράστασης και βοήθειας…
Ε, από τότε ήμουν τακτικός «θαμώνας» καθώς και η παρέα του ήταν θυμοσοφική και η κυρά Αφρώ και τι δεν έκανε να μας ευχαριστήσει. Και δεν ήταν μόνο αυτό αλλά κάθε φορά που έκανε κάτι ξεχωριστό στην κουζίνα της το θεωρούσε απαραίτητο να μας στείλει μεζέ στο σπίτι με τον Γιώργη. Με μεγάλη καλοσύνη και πολλή αγάπη.
Πριν τρία χρόνια (17 Ιουνίου 2019) η Αφροδίτη «έφυγε», οι γιατροί απαγόρεψαν στον Γιώργη να πίνει έστω και ένα ούζο και η συναναστροφή περιορίστηκε… Και ναι μεν έγιναν όλα αυτά, αλλά η κόρη τους, η Ρούλα Επιτροπάκη, εξακολουθεί να μας τιμά όπως η μάννα και ο πατέρας της. Και είναι απαραίτητο κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πάσχα να μας επισκεφτεί με τα δώρα της από τα δικά της χέρια. Και φυσικά δεν έχει σημασία το δώρο αλλά η χειρονομία.
Τι ωραίο λοιπόν και τα παιδιά να ακολουθούν τις συνήθειες και παραδόσεις των μεγάλων, έτσι; «Κατά μάννα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα».
