Έτσι «έφυγαν» δύο ακόμα εμβληματικοί πρωταγωνιστές μας ο Κώστας Καζάκος και η Ειρήνη Παπά. Μάλιστα ο Κώστας αγαπούσε πολύ και τη Χίο. Κι εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές ο αείμνηστος Μαθιός Μουντές τον είχε προσκαλέσει στο νησί και μας ερχόταν συμμετέχοντας σε διάφορες εκδηλώσεις. Και αφιλοκερδώς, έτσι; Και μάλιστα αγόγγυστα γιατί όπως διαπίστωνα, σε κάποιες συναντήσεις που ήμουν κι εγώ, το χαιρόταν και το ευχαριστιόταν κιόλας. Ο Κώστας Καζάκος μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του παρέμεινε πιστός στην τέχνη του, στα ιδανικά του, στο πάθος του για το δίκιο και την αλληλεγγύη. Και βέβαια κομμουνιστής μια ολόκληρη ζωή.
Πόσοι απομείνανε πια; Μετρημένοι, έτσι; Από τους παλιούς, καλούς και μεγάλους ηθοποιούς του θεάτρου και σινεμά. Πόσοι και πόσοι «έφυγαν», μέχρι τώρα, θυμίζοντάς μας, κάθε φορά, τα δικά μας χρόνια της αθωότητας, όταν μπορεί να μην είχαμε να φάμε, αλλά σκαρφιζόμασταν χίλιους δυο τρόπους για να μη χάνουμε καμιά ταινία. Αμέτρητος ο κατάλογος και αμέτρητη και η θλίψη μας κάθε φορά που ένας - ένας αφήνει τα εγκόσμια. Ευτυχώς, τουλάχιστον, σώθηκαν εκείνες οι ταινίες που τις βλέπουμε με κάθε ευκαιρία στην τηλεόραση και όχι μόνο δεν βαριόμαστε, αλλά έτσι και «πέσουμε» πάνω τους δεν τις χάνουμε με τίποτα!
Κάθε φορά που φεύγει ένας από τους μεγάλους νιώθω ένα κενό, γιατί ήταν μοναδικοί και δεν μπορώ να τους συγκρίνω με κανέναν σημερινό, που μπορεί να είναι ταλαντούχοι, αλλά δεν είναι ούτε Λογοθετίδης, ούτε Κούρκουλος, ούτε Σταυρίδης, ούτε Αλίκη, ούτε Καρέζη, ούτε Παπαγιαννόπουλος, ούτε Φωτόπουλος, ούτε Κατράκης, ούτε Βέγγος, ούτε Φούντας!… Και ούτε Καζάκος και Παπά! Ευτυχώς θα μας κάνουν συντροφιά, μέσα από τις ταινίες τους, μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας…
Ακόμα ένα δάκρυ, λοιπόν, κύλησε χτες το πρωί στα μάγουλά μας στη θλιβερή είδηση του φευγιού των δύο αγαπημένων ηθοποιών που έγραψαν κι αυτοί τη δική τους μεγάλη ιστορία. Και μάλιστα η Ειρήνη Παπά και στο εξωτερικό. Ένα δάκρυ αυθόρμητο που προστέθηκε σε όλα όσα προηγήθηκαν και αφορούσαν τις εμβληματικές μορφές του ελληνικού σινεμά που χάθηκαν από τη ζωή.
Ένας - ένας φεύγουν όλοι οι παλιοί που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό σινεμά. Λίγοι έχουν απομείνει πια, ενώ οι καινούργιοι που βγήκαν εν τω μεταξύ δεν μας συγκινούν. Γιατί δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. ‘Η τουλάχιστον δεν συγκινούν όσους από εμάς μεγαλώσαμε με διαφορετικά πρότυπα. Ευτυχώς, βέβαια, έχουμε τις ταινίες τους και γι' αυτό παραμένουν αθάνατοι. Ταινίες που θα απολαμβάνουμε και άλλοτε θα γελάμε κι άλλοτε θα κλαίμε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: «Ο Κώστας Καζάκος έκανε την τελευταία μεγαλειώδη πράξη του, πριν υποκλιθεί για τελευταία φορά. Πρόσφερε το σώμα του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και τους φοιτητές για την εκπαίδευσή τους». Κομμουνιστής μέχρι την τελευταία πνοή του!
