Οι Κυβερνήσεις φεύγουνε… αλλά η απελπισία μένει. Τρείς μέρες μετά τον μεγάλο Βοριά, τα Καρδάμυλα ακόμα μαζεύουν τις πληγές τους από την ορμή της μανιασμένης θάλασσας, που ωμή μπήκε μέσα στα σπίτια τους, κουβαλώντας σ’ αυτά και στους γύρω δρόμους τόνους από φύκια.
Το πρόβλημα είναι χρόνιο, είναι γνωστό, τόσο και με τόσες υποσχέσεις για λύσεις, ώστε να δικαιολογείται η κραυγή μιας πληγείσας ηλικιωμένης κυρίας, που βρέθηκε να κολυμπά μέσα στο σπίτι της.
“Είναι αδιαφόρετοι, τίποτα άλλο, δεν έχω να πω τίποτα άλλο, καταστράφηκα”.
Αυτό ακούγαμε σε κάθε μας βήμα στους δυο παραλιακούς δρόμους των Καρδαμύλων, που από χθες συνεργεία του Δήμου μάζεψαν 50 φορτηγά φύκια και πέτρες και ακόμα συνεχίζουν. “Έχουμε τα σπίτια μας οχυρωμένα, μας είπαν, αφού για να μπούμε σ’ αυτά πηδάμε μια μαρμαρόπλακα - εμπόδιο 50 cm”. “Εγώ φεύγω να φέρω τσιμεντόλιθα, να κτίσω την καλή μου πόρτα, να την κάνω παράθυρο, δεν αντέχω άλλο πνίξιμο, μας είπε κάτοικος της περιοχής, τα ίδια πάθαμε το 2004, τα ίδια το 2010, τα ίδια το 2015, ε, δεν πάει άλλο”.
Όπου και να κοιτάξεις εικόνες καταστροφής και απελπισίας, ένα υπόγειο σπίτι κολύμπησε κανονικά, καταστράφηκαν τα πάντα μέσα σ’ αυτό και ότι απέμενε θα το φάει το αλάτι. Τόνοι φύκια είναι απλωμένα παντού, οι πάροδοι είναι κλειστοί, τα φρεάτια διαφυγής ομβρίων φραγμένα, ουαί κι’ αλίμονο και πιάσει καμιά δυνατή βροχή, τώρα θα πνιγούν οι ίδιοι άνθρωποι από το γλυκό νερό.
Ακόμα και η Πυροσβεστική, που επενέβη σε πάνω από 10 περιστατικά, είχε πρόβλημα, αφού το κτίριο της στην παραλία βρέθηκε να κολυμπάει και τα οχήματα της περικυκλωμένα από φύκια!
Αυτή είναι η σημερινή εικόνα των Καρδαμύλων. Ξεκινάμε όπως αρχίσαμε, άλλη μια κυβέρνηση άλλαξε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μπορεί να αλλάξει προτεραιότητες. Τα Καρδάμυλα είναι χωρίς λιμάνι και χωρίς προστασία. Από το Μερσινίδι μέχρι τα Καρδάμυλα παρεμβάλλονται 3-4 εκατομμύρια ευρώ πεταμένα “στο γάμο του Καραγκιόζη” ήτοι ένα τριαξονικό δρόμο… ένα άχρηστο ημιτελές γεφύρι στο Παντουκιός και ένα επίσης ημιτελές τρύπιο φράγμα στο Σαραπειό.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν είμαστε όλοι καλά, ξαναδίνουμε ραντεβού στον ίδιο χώρο, όποτε θέλει ο καιρός, για το ίδιο ρεπορτάζ, με τους ίδιους ή άλλους απελπισμένους.
