Συγχωρήστε μου, που μέρες που είναι κινούμαι εκτός επικαιρότητας.
Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τις… ντιβανοκασέλες, αλλιώς και ξαπλώστρες στις παραλίες, με την συμφωνία του Πρωθυπουργού με τους Προέδρους των ΠΑΕ ότι θα κλείσουν τις Λέσχες των «οπαδών» τους, είναι σαν να λέμε έκανε αγορά από… σβέρκο, ή με κάτι πιο επίκαιρο, την στρατιά των υποψηφίων (δεν φταίνε οι άνθρωποι για τον αριθμό, απλά ο Νόμος είναι εκτός τόπου και χρόνου) που θα σώσουν και αυτοί την Χίο.
Όμως εγώ επιμένω να παρουσιάζω αυτά που θεωρώ χρήσιμα και όχι μόνο, να βγάζω και από μόνος μου… ονόματα σε πάρκα.
Ελάτε να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Την «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» των χωριών μας, ακολούθησε μια άλλη παραγωγή με την… επαναστατική ονομασία «Φτού και βγαίνω» με στόχο να γνωρίσουμε τις γειτονιές μας.
Τις ξέρουμε; Λέω πως όχι, αλλά κυρίως δεν ξέρουμε τους ανθρώπους αυτών γειτονιών, εκείνους που δεν εμφανίζονται πουθενά, που δρούν αθόρυβα, που είναι ουσιαστικοί χωρίς να «σφυρίζουν» που προσφέρουν χωρίς να αποσκοπούν πουθενά.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο συνταξιούχος ναυτικός (Ασυρματιστής) Δημοσθένης Χαλκιάς. Τον πέτυχα στους πέριξ δρόμους του Άγιου Γιώργη Ορφανού, αφού «ακτινογραφώντας» εκεί τις οδούς, διαπίστωσα μια μεγάλη έκταση, ένα ολόκληρο λόφο μεταξύ Ορφανού, Τουρλωτής, που δεσπόζει της πόλης και είναι… αναξιοποίητος, τουτέστιν την έχει γλυτώσει από την τσιμεντοποίηση και το κτίσιμο.
Το μυστικό; Είναι Δημοτικός, ανήκε στην Βιβλιοθήκη, που τον μεταβίβασε στον Δήμο, που ευτυχώς τον άφησε στην ησυχία του. Απλώνεται σε μια έκταση 6 στρεμμάτων και εκτός από τις τσικουδιές και τις ελιές, παρατήρησα μέσα σ’ αυτόν και άλλα μικρότερα δέντρα. Απόρησα, κάποιος μου είπε το άλλο… μυστικό, τον αναζήτησα και τον βρήκα. Θα τον δείτε και εσείς το Σαββατοκύριακο στην «Φτού και βγαίνω» εκπομπή που αναφέρομαι.
Τι κάνει εδώ και χρόνια ο αφανής αυτός συμπολίτης; Φυτεύει δέντρα. Και το κάνει… ναυτικά, με ακρίβεια, τάξη, συνέπεια και νομιμότητα.
«Έβλεπα μας είπε το λόφο και λέω θα καταλήξει σκουπιδότοπος. Έχει κλήση 70% και ευτυχώς κανείς στον Δήμο δεν σκέφτηκε να τον κάνει… τσιμέντο.
Έτσι πήρα άδεια από τον Δήμο (Δήμαρχος Μ. Βουρνούς) να τον καθαρίζω και να φυτεύω δεντράκια. Συνεργάστηκα με το Δασαρχείο. Μου έδιναν μια 80 δαφνιές, τις φύτευα. Μια 100 πευκάκια, τα φύτευα ένα – ένα, μετά 80 ελατάκια, μετά… τέλος πάντων, αφού τα φύτεψα (μιλάμε για τον απίστευτο κόπο και χρόνο) υπήρχε αναγκαιότητα ποτίσματος. Ξαναπήγα στον Δήμο, μου λένε. Α τα φύτεψες τώρα; Πότιζε τα (τους σκέφτομαι μερικούς να λένε, που μπλέξαμε με τον…βλαμμένο). Ευτυχώς βρέθηκε ο Γιώργης ο Ζώας, ο Πυροσβέστης, και τους έπεισε να βάλουν ένα Πυροσβεστικό κρουνό στην γωνία (αναφέρεται στην βάση του λόφου στην συμβολή των οδών Αγίας Κυριακής και Αισχίνη) και μου δώσανε και μια μάνικα και έτσι τα διέσωσα όλα. Τώρα όμως πήρα μια κουντρουβάλα και φρενάρισα λίγο. Αλλά ακόμα και αν τα παρατήσω, δες τα, είναι πιά μεγάλα, τώρα πήραν τον δρόμο τους.
Ξέρεις τι ωραίο πάρκο θα γίνει εδώ; Ξέρεις πόσο απέχει από την κεντρική πλατεία; 450 μέτρα. Μην βλέπεις σήμερα, αύριο η πόλη θα διψάει για τέτοιους χώρους».
Ακριβώς, και ίσως κανείς να μην ασχοληθεί ή να νοιαστεί για ένα ακόμα αφανή αυτής της υπέροχης πατρίδας, που γι’ αυτό ξεχωρίζει, Για τους ανθρώπους της προσφοράς, που μπορεί και να μην τους γνωρίζει ή να τους ξέρει κανείς.
Υ.Γ.: Tώρα που γράφτηκε αυτή η ιστορία, ας την πάρουν υπ’ όψιν οι επόμενες γενιές όταν κάποια στιγμή σκεφτούν να δώσουν όνομα σε ένα τόπο αναψυχής του αύριο.
