Μια φορά κι έναν καιρό, αν θυμάμαι καλά ήμουν στο «Χιακό Λαό», την τριετία 1987-1990 είχε ξεσηκωθεί μεγάλος ντόρος για τους αμιαντοσωλήνες ύδρευσης. Πολλά ακούστηκαν, ακόμα περισσότερα γράφτηκαν, υποσχέσεις δόθηκαν αλλά ως συνήθως αφού το θέμα κάποια στιγμή ξεφούσκωσε, μάλλον ξεχάστηκε. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ή δεν θυμάμαι τι ακριβώς ακολούθησε και πόσες αντικαταστάσεις έγιναν. Και διάβασα χτες ότι δυο ακόμη μελέτες απομένουν προκειμένου να προχωρήσει το έργο αντικατάστασης των αμιαντοσωλήνων στην πόλη της Χίου, συνολικού προϋπολογισμού 5–6 εκ. ευρώ. Το παραπάνω ανέφερε ο Δήμαρχος Χίου, Γιάννης Μαλαφής , τονίζοντας ότι η αντικατάσταση των σωλήνων από αμίαντο θα γίνει στο πλαίσιο της εκτέλεσης του έργου οδοποιίας.
Τι έγινε και τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια; Υποθέτω ότι έγιναν κάποιες αντικαταστάσεις. Να όμως που 40 χρόνια μετά έχουν μείνει εκκρεμότητες. Εκείνο που βλέπω είναι ότι επιτέλους θα γίνουν ακόμα δύο μελέτες, αλλά μέχρι να αρχίσει η αντικατάσταση να δούμε πόσα χρόνια θα περάσουν... Πάντως είναι θετικό ότι η παρούσα δημοτική αρχή ασχολήθηκε με το σοβαρό αυτό θέμα που έχει άμεση σχέση με την υγεία μας.
Και ξέρετε η ονομασία «αμίαντος» αναφέρεται σε τέσσερα ινώδη ένυδρα πυριτικά ορυκτά που αποτελούνται από μικροσκοπικές ίνες μεγάλου χρόνου ζωής, ανθεκτικές στη θερμοκρασία, στην οξείδωση και στο νερό. Είναι ευρέως διαδεδομένος στη φύση και αποτέλεσε ιδανικό υλικό κατασκευής ενός μεγάλου αριθμού αντικειμένων λόγω των ιδιοτήτων του ως θερμομονωτικού υλικού.
Είναι επικίνδυνος ο αμίαντος; Εδώ και πολλά χρόνια έχει αναπτυχθεί μια έντονη αντιπαράθεση σχετικά με την επικινδυνότητα για τη δημόσια υγεία από τη χρήση αμιαντοτσιμεντοσωλήνων στα δίκτυα διανομής πόσιμου νερού. Επιστημονικές έρευνες έχουν επανειλημμένα τεκμηριώσει ότι ο αμίαντος είναι ένα υλικό που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας, και κυρίως καρκινογενέσεις.
Μάλιστα κυκλοφορούσαν φήμες ότι η αύξηση καρκίνων στη Χίο οφειλόταν στο νερό ή μάλλον στους αμιαντοσωλήνες από τους οποίους διοχετευόταν. Εν πάση περιπτώσει ας ελπίσουμε πως θα αντικατασταθούν όσοι υπάρχουν ακόμα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
