Συνήθως το ξέρουμε, η γάτα και το… ποντίκι, αλλά σε μας οι ρόλοι άλλαξαν, το «παιχνίδι» παίζονταν μεταξύ γάτας και… Πυροσβέστη.
Η γάτα, για την ακρίβεια, μια πανέξυπνη γατούλα, ήταν μια από τις πολλές της γειτονιάς, εκεί σε μια πάροδο της Προκυμαίας, έχει δεν έχει δύο μαγαζιά, που η πατρίς τίμησε τον Θανάση Βαρίνο, ένα από τα πιο αξιόλογα μέλη του Κοινοβουλίου, που βγήκε από τα σπλάχνα των ναυτικών και όχι από κανένα μεγάλο τζάκι.
Θα μου πεί τώρα κανείς, αν ήταν από τζάκι, ένα δρομάκι, πιο μικρό δεν γίνεται, θα αφιερώναμε στο όνομα του, αλλά αν με παρασύρετε, άλλο που δεν θέλω, εκεί θα χάσουμε την… γάτα.
Η γατούλα λοιπόν ήταν μια από εκείνες που τάϊζε μια κοπέλα, εργαζόμενη σε κατάστημα εστίασης, αν κατάλαβα καλά, η οποία την είχε χάσει μερικές μέρες, μέχρι, που την είδε εγκλωβισμένη στο μπαλκόνι και το πρεβάζι, του κτιρίου, που παλιά στέγαζε το Υποθηκοφυλακείο.
Αφού μάταια την καλούσε για τροφή, η γατούλα νιαούριζε απελπισμένη και το κυριότερο διψασμένη, αφού χωρίς τροφή την βγάζεις μεγάλο διάστημα, ενώ χωρίς νερό «και τάξον αυτόν…» γι’ αυτό μας φτιάχνουν τάχιστα το Φράγμα, βρε μια μανία να… παρασύρομαι, αναγκάστηκε τελικά να ζητήσει την βοήθεια της Πυροσβεστικής.
Και εκεί το μεσημέρι της Δευτέρας, αρχίζει ένα «παιχνίδι» από αυτά που πρέπει να σηκώνεις το κινητό και να βιντεοσκοπείς, αφού όταν δεν τραβάς κάτι στο κινητό, δεν υπάρχει…
Κάτω ο ένας Πυροσβέστης, στην σκάλα ο άλλος και με μια «δαγκάνα» έτοιμος να πλησιάσει το γατάκι, να το «τσιμπήσει» και να το διασώσει επαναφέροντας το στην επί του εδάφους ζωή, διότι στην εναέρια την έβγαζε δύσκολα.
Άντε όμως να το πετύχει ο Πυροσβέστης. Με επαγγελματισμό και με απίστευτη υπομονή, πλησίαζε το γατάκι, άπλωνε την δαγκάνα και μόλις επιχειρούσε να την κλείσει το πανέξυπνο ζωάκι, την έκανε για άλλο σημείο. Από το μπαλκόνι στο παράθυρο και από το παράθυρο στο πρεβάζι και ούτω καθ’ εξής.
Δεν μέτρησα την ώρα, μετρούσα την υπομονή του Πυροσβέστη, την ετοιμότητα της γάτας να αποφύγει την «σύλληψη» και το ενδιαφέρον των νεαρών κυρίως «συναδέλφων» μου, αφού όλοι μας βιντεοσκοπούσαμε το συμβάν, εγώ για να σας το δείξω και εκείνοι γιατί, να μην τα ξαναλέμε, ότι δεν τραβιέται στο κινητό δεν υπάρχει, τέλος.
Τελικά μετά από αρκετή ώρα «παιχνιδιού» ο Πυροσβέστης άρχισε να πλησιάζει επικίνδυνα. Μια φορά ακόμα και το γατάκι θα εγκλωβίζονταν στην δαγκάνα, οπότε σταμάτησε η λογική και δούλεψε το ένστικτο. Αυτό που δεν έκανε μέρες το γατάκι, το επιχείρησε όταν κινδύνευε, έδωσε έναν υπέροχο σάλτο και από μισο ούρανα, που λέγαμε και μικροί και προσγειώθηκε στην Θανάση Βαρίνου, που επαναλαμβάνω, παίζει να έχω παρατηρήσει μόνο εγώ το όνομα της.
Ήταν τέτοια η χαρά του κοριτσιού, που άρχισε να «μοιράζει» 20εύρα στους Πυροσβέστες, που αντιμετώπισαν το θέμα με έκπληξη και αμέσως μετά εξήγησαν ότι δεν παίρνουν αμοιβή για καμιά πράξη τους.
Φεύγοντας μετά η μικρή, για να βρεί να μαλώσει όπως έλεγε την γατούλα, σκεφτόμουνα πόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας είναι η έννοια του πουρμπουάρ, όπως λέμε ελληνικά το φιλοδώρημα ή ιατρικώς το «φακελάκι» χάρηκα για το αίσιο τέλος της γατούλας, καμάρωσε για άλλη μια φορά τους Πυροσβέστες μας, σε μια από τις πολλές αφανείς πράξεις τους και χάρηκα, που θα μπορούσα να σας μεταφέρω, μια ωραία εικόνα της καθημερινότητας, παίζει αν το κατάφερα βέβαια, μακριά από την συνηθισμένη μπίχλα.
Υ.Γ: Άντε να αποδείξει ο παπά Αντώνης της Κιβωτού ότι δεν είναι ελέφαντας. Κανονικά, αν γίνονταν αυτό πρακτικά, έπρεπε στην δίκη του να ήταν 50.000 Χιώτες μάρτυρες υπεράσπισης. Γιατί όλοι μας ζήσαμε και τι είχε δημιουργήσει και τι του άφησαν όρθιο.
