Μετά την επιτυχημένη Ημερίδα για τον Αυτισμό που οργάνωσε ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Αυτισμό με το Κέντρο Παιδιού και Εφήβου, η Διευθύντρια και οι εργαζόμενοι στο ΕΕΕΕΚ Χίου με τίμησαν προσκαλώντας με για μια συζήτηση για τα θέματα που τους απασχολούν.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την θερμότητα της υποδοχής και το εύρος των θεμάτων , καθώς και το ενδιαφέρον τους να μοιραστούμε εμπειρίες και μεθόδους αντιμετώπισης των προκλήσεων που καλούνται να διαχειριστούν καθημερινά..
Εκεί με περίμεναν ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Η ευχάριστη ήταν οι παλιές και παλιοί συνεργάτες και συνεργάτιδες με τους οποίους είχαμε συνεργαστεί από τότε που είχα προσκληθεί,1999, από το Ειδικό Σχολείο Χίου προκειμένου να εκπαιδεύσω το προσωπικό στην μέθοδο TEACCH για τα παιδιά με Αυτισμό. Τότε σε συνεργασία με τον ΠΣΑΜΕΑ και την προτροπή της Προέδρου Σοφίας Μιχάλα ξεκινήσαμε ένα Πρόγραμμα απογευματινής απασχόλησης , που αργότερα ονομάστηκε ΚΔΑΠ. Σε αυτά τα Προγράμματα εκπαιδεύσαμε εθελοντές και αρκετους νέους και νέες που φοιτούσαν στο ΙΕΚ Χίου. Ολοι αυτοί στη συνέχεια εξελίχθηκαν και εργαστηκαν και εργάζονται στις διάφορες Υπηρεσίες του ΠΣΑμεΑ και άλλων Δημοσίων και Ιδιωτικών Δομών. Επομένως ήταν αμοιβαία η χαρά και η έκπληξη να ξανασυναντηθούμε στο ΕΕΕΕΚ. Μάλιστα ορισμένες θυμήθηκαν την βιωματική Ειδική Εκπαίδευση που τους προσφέραμε στην Στέγη για νεαρά άτομα με Αυτισμό,“Ελένη Γύρα”, της ΕΕΠΑΑ στην Ζίτσα Ιωαννίνων, όπου ήμουν Επιστημονικός Διευθυντής (1999-2002).
Οταν συζητήσαμε για τα διάφορα Προγράμματα και ασχολίες, εξεπλάγην με την ποικιλία και την ευρύτητα των ασχολιών των παιδιών εντός και εκτός του κτιρίου. Θυμηθήκαμε πάλι την απειλή του “ρεσάλτου” που επιχειρήσαμε με την Σοφία να κάνουμε “κατάληψη του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ,όπως το ονόμαζαν τότε, προκειμένου να μεταφερθεί εκεί το Πρόγραμμα απογευματινής απασχόλησης από το Ειδικό Σχολείο στον πολύ πιο ευρύχωρο χώρο και ειδικά κατασκευασμένο για άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Δυστυχώς το κτίριο αν και νεότευκτο είχε προβλήματα λειτουργικότητας λόγω μη χρησιμοποίησής του ή και πιθανές κακοτεχνίες. Δεν θα αναφερθώ στις γραφειοκρατικές αλλά και πρακτικές δυσκολίες που μόνο η Σοφία και ο ΠΣΑμεΑ γνωρίζουν καλά τι πέρασαν για να μας το ανοίξουν για να το λειτουργήσουμε. Οι παλιοί Συνεργάτες και Η Τζένη Βούλγαρη, η νυν Διευθύντρια θα θυμούνται τα 4000 χιλιάδες κύματα που περάσαμε τότε και με χαρά μου είδα τώρα την διαμόρφωση και την εξέλιξη του χώρου, αλλά και του έμψυχου δυναμικού με σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις και Διοίκηση.
Η δυσάρεστη πληροφόρηση ήταν η μη χρήση της ειδικά κατασκευασμένης και εξοπλισμένης πισίνας για άτομα με αναπηρία η οποία ουδέποτε λειτούργησε παρά τις προσπάθειες που κάναμε τότε και που πιστεύω δεν σταμάτησαν να πιέζουν οι Υπεύθυνοι τις εκάστοτε Διοικήσεις που πέρασαν επί τόσα χρόνια.
Για την ιστορία να πω ότι είχαν ‘δωρηθεί’ –κατασκευαστεί σε όλη την Ελλάδα 85 παρόμοια κτίρια από Ευρωπαικά Προγράμματα και είχα την ευκαιρία ως μέλος μιας πανελλαδικής έρευνας να επισκφτώ σχεδόν όλες τις Δομές που φιλοξενούσαν ΑμεΑ από Βόρεια μέχρι Ρόδο και θυμάμαι μόνο δύο (2) να τα χρησιμοποιούν πλήρως.
Τι να πω; Το λαικό μας ρητό “Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους πισινούς” μήπως ταιριάζει στην περίπτωση;
Που θα ήταν τα Παιδιά μας αν δεν υπήρχε το Αναπηρικό Κίνημα που ξεκίνησαν το1995, οι πέντε πρωτοπόροι που είχα την ευτυχία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τους δύο (2), τον Παντελή Καλόγερο Παραολυμπιονίκη και την Σοφία την Μιχάλα;
Θα μπορούσε να γραφεί ένας ή δύο τόμοι για να περιγραφούν οι Δράσεις και τα επιτεύγματα της σχεδόν τριαντάχρονης πορείας του ΠΣΑμεΑ ως Συλλόγου και δραστήριας Ομάδας με τις εκάστοτε Διοικήσεις και τα 100ντάδες Μέλη (Παιδιά και Οικογένειες) που συνεργάστηκαν, στήριξαν και ανεβαίνουν τον Δυσκολο “Γολγοθά” του ΠΣΑμεΑ. Απλά να αναφέρω “τα Παιδιά του ΠΣΑμεΑ που γεννήθηκαν” κατά την 25ετία της συνεργασίας μας είναι: Οι Ίωνες, με τον Παντελή Καλόγερο, το Εργαστήρι, με την Μαρκέλλα Αγιασμάτη, ο Σύλλογος Πολλαπλής Σκλήρινσης, με τον Γιώργο και τον Νίκο, το ΚΔΗΦ, τις Κατασκηνώσεις και την Συμβουλευτική κ.α που πιθανά να μου διαφεύγουν. Να μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες ρίζες φύτρωσαν και απλώθηκαν από τους Πρωτοπόρους Γονείς του ΚΔΑΠμεΑ στον Κοφινά με το οποίο συνεργάστηκα, καθώς τα παιδιά που παρακολουθούσαν εκεί ήταν και στις διάφορες Υπηρεσίες του ΠΣΑμεΑ και λειτουργούσαν σαν συγκοινωνούντα Δοχεία. Εκεί συνεργάστηκα με πρώτη Μέντωρά μου την Τζένη. Την 10ετία του 1980, όταν οργάνωνα τις κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Ανδρέα, για παιδιά με Αυτισμό, συναντηθήκαμε με την Τζένη φοιτήτρια τότε, όπως μου το υπενθύμησε η ίδια.
Μικρός ο Κόσμος, αλλά ευλογημένος με τέτοιους πρωτοπόρους που εργάζονται για τα Παιδιά μας, τις Οικογένειές τους και την Κοινωνία μας.
Παντελής Πρώιος, Ψυχολόγος
pproios@hotmail.com, 6976643588