Οι λέξεις δεν πρέπει να μας σοκάρουν ποτέ, πόσο μάλιστα όταν αποδίδουν την ουσία.
Η φωτογραφία ανήκει στον Γιάννη Μισετζή, αλλά οποιοσδήποτε από εμάς αν βγάλει το κινητό από την τσέπη του, δεν θα δυσκολευτεί να βγάλει χειρότερες. Με άλλο ένα κείμενο του, ο καλός, χρήσιμος πολίτης «τα ρίχνει» πάλι στη Δημοτική αρχή, με κίνδυνο όπως και ο ίδιος ομολογεί να γίνει κουραστικός.
Εδώ είναι που συμβαίνουν πράγματα, που λες η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, καθώς αυτό που αισθάνεται ο Μισετζής το ζω από το 1978, που δημοσιογραφώ και εδώ που τα λέμε είναι… κάμποσα χρόνια. Αυτό το νησί, έχω τεκμηριώσει άποψη επ’ αυτού, κατοικείται από ανθρώπους «διπλής ταυτότητας». Μια εντός οικίας και μίας εκτός. Τα σπίτια εσωτερικά λάμπουν, εξωτερικά βρωμάνε. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο Χιώτης θεωρεί ότι εκτός από την προσωπική του οικία, την οικογενειακή εστία, μεγαλύτερο τόπο, κοινό σημείο δεν έχει, ή κι’ αν έχει, σκασίλα του πως είναι. Όπως επίσης έχω καταλήξει και εδώ διαφωνούμε με τον Γιάννη ότι δεν είναι θέμα Δημοτικής Αρχής. Οποιος και να αναλάβει στο τιμόνι του Δήμου, βελτίωση αποκλείεται να δούμε. Βεβαίως υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι εθελοντικές ομάδες, οι γυναίκες μεγάλης κυρίως ηλικίας στα χωριά και σε γειτονιές της Πόλης, που εξακολουθούν να σκουπίζουν τους δρόμους, να ασβεστώνουν κ.λ.π. αλλά όπως κάθε εξαίρεση απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Η λύση; Δεν την ξέρω, οι εκπαιδευτικοί λένε ότι η δουλειά, που γίνεται στα Σχολεία τα τελευταία χρόνια, περιβαλλοντικά προγράμματα, ανακύκλωση κ.λ.π. θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Το ελπίζω αλλά δεν το πιστεύω και μακάρι να μην επιβεβαιωθώ. Και μην νομίζετε ότι το «δυό μούρες» είναι αποκλειστικότητα της καθαριότητας.
Πόσοι έχουμε ακούσει για την ανεργία, για νέους που ψάχνουν ακόμα και απεγνωσμένα για εργασία. Βεβαίως και υπάρχουν τέτοιοι αλλά και εδώ είναι η εξαίρεση, ο κανόνας είναι το αραλίκι. Μου το θύμισε χθες τηλεφωνικά ο Παναγιώτης Τσουρής, με την οικογενειακή τουριστική μονάδα στον Μέγα Λημνιώνα. Οι κόρες του, που από μικρές μαζί με την γυναίκα του τις είχαν στρώσει στη δουλειά, επεκτάθηκαν σε μια ωραιότατη καφετέρια και όχι μόνο την «Βεγγιέρα» πρώην «Αναμνήσεις» πάλι στον Μέγα Λημνιώνα. «Γιάννη, μου είπε, οι κόρες μου ψάχνουν προσωπικό, ρε συ τι γίνεται, που είναι η ανεργία, γράψε, πες κάτι».
Τι του απάντησα; Φίλε είσαι κλεισμένος στον Μέγα Λημνιώνα, εγώ που περνάω ποδηλατάδα στις 5.30 π.μ. από την Προκυμαία για την δουλειά, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, έλα να σου δείξω έξω από τις «καφετέριες ηχεία» που είναι οι… άνεργοι. Μόνο να τους πάρεις στη δουλειά μεσοβδόμαδα, γιατί μερικοί μέχρι και την Τρίτη είναι «τύφλα».
Υ.Γ. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Καθημερινά όλο το χρόνο, με Νοτινό καιρό κάνω μπάνιο στην παραλία της ΔΕΗ. Μαζί με μερικούς άλλους και τους Αθιγγάνους, έχουμε καταλάβει ότι η καμινάδα δεν είναι προς τα κάτω… να ρυπαίνει τη θάλασσα, που είναι πεντακάθαρη, αλλά προς τα πάνω για να ρυπαίνει επίτηδες… τον Καρφά. Προχθές στη θάλασσα είχε έρθει μια οικογένεια Αθιγγάνων με το ημιφορτηγό, ξέρετε, καμιά 20αριά άτομα. Φεύγοντας δεν άφησαν ίχνος σκουπιδιού. Συνεπώς να το ξεκαθαρίσουμε, άλλο οι Αθίγγανοι, άλλο οι γύφτοι.
