Οι άνθρωποι έχουν μια περίεργη σχέση με το χρόνο και με τα γεγονότα.
Ας πούμε έγινε αυτό τότε, η φωτιά του 2012 του 2016 του χθες, άρα… πάμε παρακάτω, αλλαγή θέματος, ξεμπερδέψαμε.
Η αναφορά μας γίνεται για τα τέσσερα πυρόπληκτα χωριά της πυρκαγιάς του Ιουλίου 2016 όπου ακούγονται πολλά για το τι πρέπει να γίνει, αποζημιώσεις, ανασχοινώσεις κ.λ.π. όλα σεβαστά και λογικά.
Όμως τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι όσα ξύλα και να χτυπάμε ξεμπερδέψαμε για φέτος; Τίποτα, θα πεί ένας λογικός νούς, για να τεθεί αμέσως το επόμενο λογικό ερώτημα: Και τι κάνουμε γι’ αυτό το τίποτα εκτός απ’ το αμπελοφιλοσοφούμε στα Καφενεία;
Σήμερα κιόλας έπρεπε οι νέοι των υπόλοιπων χωριών, η Ελάτα έγινε κάρβουνο εκ των πραγμάτων θα περιμένει, να καλέσουν σε συναγερμό όλους μας, τις δεκάδες ενεργές εθελοντικές ομάδες και να αρχίσει το καθάρισμα των αγροτικών δρόμων, η διάνοιξη ζωνών έστω πρόχειρης πυρασφάλειας, με την Δασική επιτέλους να βγάζει το σκασμό μπας και γλυτώσουμε τίποτα, που εξόντωσαν οι δασοκτόνοι Νόμοι και οι ανεγκέφαλοι τοπικοί τυφλοί εκτελεστές τους, με την φύλαξη ακόμα παραπάνω, με την δημιουργία μιάς άλλης εικόνας απ’ αυτήν της καταστροφής.
Η δύναμη της εικόνας είναι απίστευτη. Ποιά είναι η εικόνα της Χίου; Του προσφυγικού καταυλισμού και των πυρκαγιών, άντε και των παραβιάσεων στην Παναγιά των Οινουσσών. Μα τι θαρθεί να κάνεις ο άλλος στο νησί, την ΜΚΟ, τον πυροσβέστη ή τον επίστρατο;
Μια εικόνα που θα μας δείχνει εθελοντικά να καθαρίζουμε, να φυλάμε, να ανασχοινώνουμε, να οικοδομούμε θα δώσει άλλη δυναμική.
Όπως άλλη δυναμική δίνει σήμερα το προϊόν της μαστίχας.
Θα αφήναμε να καεί το σπίτι, η επιχείρηση μας; Ε, η μαστίχα πιά δεν είναι ούτε το δάσος, ούτε τα τόσα πιξάρια που κάηκαν, τι έγινε βάζουν οι παππούδες άλλα, να περνούν την ώρα τους. Η μαστίχα πιά είναι σοβαρή επένδυση και διέξοδος ανεργίας, θέλει συστηματική μελέτη και επιστημονική καλλιέργεια. Σε ένα κείμενο του, ένα από τα δυνατά μυαλά του νησιού, ο Χρήστος Καραχάλιος, μιλάει για αναδασμό με την ευκαιρία της πυρκαγιάς. Ξέρουμε όλοι και ξέρει και ο ίδιος πόσο δύσκολο είναι. Δεν είναι όμως δύσκολο να βρεθούν τόποι, δημόσιοι ή εκλλησιαστικοί, που να γίνει οργανωμένο φύτεμα σχοίνων, που να καλλιεργείται συλλογικά, με τα έσοδα να διατίθενται σε ζώνες πυρασφάλειας, σε κρουνούς κ.λ.π. Δεν είναι δύσκολο, ένας φορέας διαχείρισης χρειάζεται και να γίνει η αρχή. Ετσι διασφαλίζονται δύο πράγματα, ένα ταμείο για τη δύσκολη ώρα, να που δεν υπάρχει σήμερα Κράτος, δεν υπάρχει τίποτα, αλλά το κυριότερο, δεν θα μένει ο πληγείς αγρότης μια δεκαετία με δεμένα τα χέρια, αφού θα μπορεί να καλλιεργεί τη συλλογική γή, και να παίρνει εισόδημα μέχρι να ξαναγεννήσει η δική του.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, ούτε διεκδικώ το αλάθητο, εκείνο που ξέρω είναι ότι κλαίμε για τα τέσσερα χωριά με τη σιγουριά ότι ξεμπερδέψαμε για φέτος.
Αμ δε…
Υ.Γ. Όταν ανησυχεί ο Γιούνκερ για την εκπνοή της Συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ενωσης Τουρκίας για το προσφυγικό, εμείς τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;
Ευτυχώς εγώ βρήκα τη λύση, διαβάζω τις θέσεις για το 2ο Συνέδριο του Σύριζα, ενάντια στα μνημόνια και υπέρ του αριστερού ριζοσπαστικού προσανατολισμού της κοινωνίας. Και που να σφίξουν οι… ζέστες.
