...και λέω ανέκαθεν στον εαυτό μου "ποιος είσαι εσύ που μέσα στην εγωιστική σου άγνοια θα πάρεις και τους συνανθρώπους σου στο λαιμό σου; Σου λένε "Μα είναι το δημοκρατικό σου δικαίωμα να προβάλλεις το θέλω σου και την άποψή σου με ψήφο" Απαντώ "κι η γνώμη και τα θέλω, εμού του ελαχίστου, αν γίνουν θελιά στο λαιμό του διπλανού μου τί θα κερδίσω;" Λένε "μα...αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για τα παιδιά σου..." Ξαναλέω " αν αδικώ τα παιδιά μου, παιδιά μου είναι κι εγώ σηκώνω την ευθύνη τους και το καθήκον μου για το καλό τους, για τα παιδιά των άλλων με νοιάζει να μη τα αδικήσω με την πίστη μου στο αλάθητό μου το παρορμητικό και παρασυρμένο". Κι έτσι τα λέω και τα ξαναλέω και καταλήγω να θέλω περισσότερο από την ικανοποίηση ενός δικαιώματος και το δικαίωμα μιας ψήφου να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ πάντα να κρίνω, να επαινώ και να κατακρίνω όποιον κι όποτε το πιστεύω, δίνοντας και στον διπλανό μου το δικαίωμα να πιστεύει σε ότι αποφασίζει να κάνει ότι τον φωτίσει ο Θεός κι ύστερα να βρίζει, να παραπονιέται και να μετανιώνει πάλι και πάλι ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ .
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
(Ανδρέας Κάλβος)
...και συνεχίζω την κουβέντα με τον εαυτό μου- αφού μ' αυτόν μόνο μπορώ να καυγαδίζω κουβεντιάζοντας άφοβα- και του θυμίζω πως, όσοι έμειναν και άσπρισαν με τα κοκαλάκια τους το πέρασμα των Θερμοπυλών αρνούμενοι να υποταχθούν στις απειλές και στην υπεροπλία του εχθρού, ήταν εκείνοι που οι μάνες τους, τους μεγάλωσαν ταγίζοντάς τους μέλανα ζωμό και τους κατευόδωσαν δίνοντάς τους, μαζί με την ασπίδα τους και την αμετάκλητη εντολή τιμής "ή ταν ή επί τας".
Κι εκείνοι που είπαν "φτάνει πια" και ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια αυτοκρατορία και σε μια σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων, είχαν μάθει τα γράμματα και τη γλώσσα την Ελληνική σε κρυφά σχολειά, μπορούσαν να δρασκελούν βουνά ανυπόδητοι, να τρώνε ποντίκια και σκύλους χωρίς να παραδίνονται, να κάνουν το σταυρό τους και να ορμούν σε άνισους αγώνες.
Κι εκείνοι, που τραγουδώντας κι ασυγκράτητοι, κυνήγησαν τους ανέντιμους εισβολείς ως τα βάθη της Αλβανίας φωνάζοντας "αέρα" κι ήταν πάλι ξαρμάτωτοι και λιγοστοί ως προς τα μέσα και τα πλήθη του εχθρού, ήταν όσοι μπορούσαν να δαμάσουν τη γη τους μ' ένα τσαπί κι ένα αλέτρι και τη θάλασσά τους με δυο κουπιά και την περηφάνια του ιδρώτα τους για σύμβολο.
Σήμερα που, ο καθημερινός αγώνας για το ψωμί και το τίμιο κέρδος απαξιώνονται, σήμερα που τα παιδιά μεγαλώνουν με τα παραδείγματα αρχόντων διαπλεκόμενων και απάτριδων και γονιών προσκυνημένων στην ευδαιμονία και τον ωχαδερφισμό, σήμερα που αφηρημένες λέξεις όπως «τιμή», «αξιοπρέπεια», «φιλοπατρία», δεν έχουν καμιά αξία εφ’ όσον δεν εξαργυρώνονται στην τράπεζα και στα χρηματιστήρια, σήμερα που αρχηγοί μπροστάρηδες δεν υπάρχουν να έχουν του λαού την ασφάλεια και το καλό για σύμβολο και στόχο, πες μου βρε εαυτέ, να φωνάζεις ΝΑΙ και να συμβιβάζεσαι χωρίς αρετή και τόλμη ή να φωνάζεις ΟΧΙ και σαν Δον Κιχώτης να μάχεσαι ανεμόμυλους; Για πες μου;