«Κι όχι να πείτε που ’κανα και τίποτα σπουδαίο...»

                                                                                                Καπνισμένο Τσουκάλι, Γιάννης Ρίτσος

 

 

Προ ολίγων ημερών διάβασα στην «Αλήθεια» ένα εξαιρετικό κείμενο του Νίκου Δάνου Γεωργούλη, με τίτλο «Το τελευταίο Ζεϊμπέκικο», αφιερωμένο στον Αποστόλη Τελλή που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.

Γράφει μεταξύ άλλων: «είχε κάτι ξεχωριστό ο Αποστόλης. Ήταν όπως όλοι μας κι όμως ξεχώριζε. Μπορεί να μην είχε μόρφωση μα είχε σπουδάσει τη ζωή. Κι αν δεν είχε καταγραφεί στα βιβλία δωρητών και ευεργετών, σιγά το πράμα. Εκείνος έδωσε τα πάντα. Αγωνίστηκε μέχρι τέλους για το δίκιο και την ομορφιά.»

Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε ένα ντοκουμέντο, που επιβεβαιώνει αυτά που θέλει να εκφράσει με το δημοσίευμά του ο Νίκος. Ένα βράδυ ξεφυλλίζοντας το αρχείο του Αργύρη Ζερβούδη, και συγκεκριμένα την ΕΑΜική εφημερίδα «Πρωτοπόρος» - στης οποίας την έκδοση βοηθούσε τότε ο Αργύρης – σ’ ένα φύλλο με ημερομηνία 14 – 11- 1946 διάβασα την παρακάτω δήλωση που υπέγραφε ο Αποστόλης Τελλής:
«Κύριε Διευθυντή,
στις εφημερίδες «Πρόοδος» και «Χρόνος» δημοσιεύτηκε μια δήλωση μετανοίας με την υπογραφή μου. Δεν αρνούμαι ότι είναι δική μου. Αλλά θα ‘θελα να μάθει ο κόσμος ότι τη δήλωση αυτή την υπέγραψα γιατί βρέθηκα στη δύσκολη θέση να διαλέξω ή τη δήλωση μετάνοιας, ή να στερηθεί η οικογένειά μου το ψωμί. Επειδή όμως η πράξη μου αυτή δεν είναι καθόλου τιμητική, κι έχω μετανιώσει πικρά που υπέκυπτα ευρισκόμενος σε ψυχική αδυναμία θεωρώ υποχρέωσή μου να αποκηρύξω τη δήλωση που έκανα στους «χίτες» και να δηλώσω ότι τίποτα δε με συνδέει με αυτή την οργάνωση γιατί είναι μια οργάνωση τυχοδιωκτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εχθρών του εργαζόμενου λαού.
Μετά τιμής,
Απόστολος Λ. Τελλής»

Εντυπωσιασμένος πήρα αμέσως το τηλέφωνο τον φίλος μας τον Αποστόλη, με διάθεση να τον συγχαρώ για την 60ετίας και πλέον θαρραλέα και ριψοκίνδυνη πράξη του ανάκλησης της δήλωσης μετανοίας. Κι εκείνος μετά από σιωπή δευτερολέπτων, που σημαίνει ότι αιφνιδιάστηκε, γιατί ξανάρθε στην επιφάνεια, αυτό που είχε απωθήσει ως ντροπιαστικό, στο υποσυνείδητό του και σε τόνο απολογητικό: «Μα βρε Γιώργη δεν μπορείς να φανταστείς, τι τράβηξα για να αναγκαστώ να γίνω δηλωσίας. Κι ήμουν παιδί τότε.»

Αντί να καμαρώσει, να υπερηφανευτεί, γιατί πέταξε στο πρόσωπο, της αδυσώπητης εξουσίας, την κομματιασμένη δήλωση μετανοίας, εκείνος ένιωθε ακόμα ένοχος απέναντι στον εαυτό του και στον κόσμο.

Και να σκεφτεί κανένας, ότι κάτι τέτοιο τα πέτρινα εκείνα χρόνια, σημάδευε τον ίδιο διαχρονικά, αν δεν έθετε κι αυτήν ακόμα τη ζωή του σε κίνδυνο.

Αυτό είναι το μεγαλείο των απλών καθημερινών ανθρώπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς φανφάρες, χωρίς να επιζητήσουν προνόμια, ως ανταμοιβή για τη ξεχωριστή στάση τους σε κρίσιμες στιγμές, υπερασπιζόμενοι βασικές αρχές και αξίες τις οποίες ενσωματώνουν στην καθημερινότητά τους ως στάση ζωής.

Γ. Ζ. Βαρκάρης

π. Βουλευτής και Δήμαρχος Χίου