Με τον Ξένο - Αύγουστο Πιπίδη ήμασταν μαζί 6 χρόνια στο Γυμνάσιο και ήμασταν… ερωτευμένοι, με την έννοια ότι έχουμε τσακωθεί τόσες πολλές φορές μαζί, πολλαπλάσιες από τις γυναίκες μας.
Για να καταλάβει κανείς πρέπει να γυρίσει το ρολόι… λίγο πίσω, μετά τη μεταπολίτευση, τότε που όποιο παιδί δεν ήταν πολιτικοποιημένο έπρεπε να το δει… γιατρός.
15χρονοι λοιπόν μαθητές, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, βρεθήκαμε εγώ να μοιράζω τον «Οδηγητή» της ΚΝΕ στο Γυμνάσιο Αρρένων και ο Ξένος τον «Θούριο» του Ρήγα Φεραίου.
Οι παλιοί και πολιτικοποιημένοι θα καταλαβαίνουν τώρα απολύτως, άλλωστε μας θυμούνται οι συμμαθητές μας. Με το Ξενάκι τσακωνόμασταν τουλάχιστον σε κάθε διάλειμμα χωρίς όμως να μαλώσουμε ποτέ. Βλέπετε εγώ ήμουν για τον Ξένο «δογματικός» και για μένα ο Ξένος ήταν «οπορτουνιστής».
Μιλάμε τώρα για ομηρικές συζητήσεις και καβγάδες. Μέχρι και τον άκρως υπομονετικό Γυμνασιάρχη μας, τον συγχωρεμένο τον Μαυρογιώργη, είχαμε σκάσει, που αναρωτιόταν φωναχτά αν τελικά με τόση πολιτικοποίηση θα βγούμε από το Σχολειό… βούδια.
Μπα, του έλεγε το Ξενάκι, εγώ θα γίνω Δικηγόρος και ο Τζούμας δημοσιογράφος και του πάσαρε τον «Βόλγα» μια φιλολογική χειρόγραφη εφημερίδα που έβγαζα στο Γυμνάσιο.
Να μην σας πολυκουράζω, τον Ξένο τον έχασα στο Στρατό και τον ξαναβρήκα στη Χίο, πάλι στην… κόντρα, εγώ με τον Ριζοσπάστη και εκείνος με την Αυγή.
Τώρα οι αψιμαχίες είχαν μειωθεί, βλέπετε μας πλάκωσε και η ζωή, που τουλάχιστον στον φίλο μου φέρθηκε άσπλαχνα δυο φορές, χάνοντας ένα παιδί και τον μικρότερο αδελφό του.
Άλλωστε ο Ξένος είχε αναλάβει τη νομική… κηδεμονία μου.
Βγάλε αυτή τη λέξη στο τάδε άρθρο, μου έλεγε, βάλε την άλλη. Α παράτα μας ρεβιζιονιστή, του έλεγα εγώ, θα τα πούμε στη… δίκη, μου απαντούσε ο Ξένος, όταν αναρίθμητες φορές έτρεχε να με γλυτώσει από τις διώξεις, χωρίς ποτέ να πάρει δραχμή.
Αυτή ήταν η σχέση μου με τον Ξένο μέχρι που η ζωή τράβηξε τη δική της ανηφόρα και εμάς μας έκανε… σοφότερους.
Μπορεί να είχα να τον δω μήνες και μόλις έμπαινα στο γραφείο του και μιλούσαμε 5’ λες και συνεχίζαμε την κουβέντα που είχαμε χθες, μέχρι που ήρθε ο… Σύριζα.
Ρε Γιάννη, τι είναι αυτοί, μου έλεγε. Πρώην… σύντροφοί μας Ξενάκι, του απαντούσα και οι… κατραπακιές από τους Καμμένους της Αριστεράς έπεφταν βροχή. Ψάχναμε βλέπετε, εγώ ο «Δογματικός» και ο φίλος και συμμαθητής μου ο «Οπορτουνιστής» να βρούμε τι στο διάολο έχουν τούτοι κοινό με τις αξίες της Αριστεράς. Τι σχέση είχαν με βράχους ηθικής, με αγωνιστές, με αξίες όπως ο Μαθιός Καρτοκέφαλος, ο Δημήτρης Καζάνας, ο Τζίμης Αιγινίτης, ο Ανδρέας Λοΐζος, για να θυμηθώ ηρωικές μορφές απ’ όλες τις… συνιστώσες της Αριστεράς.
Τι σχέση είχαν και έχουν αυτά τα σκρέπια που κυβερνούν σήμερα, με όσα μάθαμε στο χώρο της αριστεράς, να επιδιώκουμε την αλήθεια, να μην δεχόμαστε την αδικία, να είμαστε ηθικοί, να προστατεύουμε τον αδύναμο, να μην ασκούμε βία, να αγωνιζόμαστε για τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης.
Τι σχέση έχουν αυτά τα ραμολιμέντα με τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, με την ανακούφιση του πόνου, με τη δυνατότητα να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς από την εργασία του χωρίς να τον γδύνουν στη φορολογία, για να έχει και ο πλέον αδύναμος δυνατότητα στη γνώση, για να μην τον διώχνει η ίδια του πατρίδα και τον στέλνει μετανάστη, με, με και ο κατάλογος ήταν ατέλειωτος.
Και εκεί φιλοσοφώντας, ρίχναμε μια μούντζα στους ομηρικούς καβγάδες μας, σκεφτόμασταν τι… τυχεροί ήταν όσοι πέθαναν χωρίς να δουν, όσοι αγωνιστές έδωσαν ακόμα και 20 χρόνια στις εξορίες για τις ιδέες τους, για να τις καταλήξουν σήμερα οι μαθητές τους… κουρελόπανα και κλείναμε την κουβέντα με ποίηση του Μάνου Ελευθερίου.
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
