Και ξαφνικά όλοι έπεσαν απ’ τα σύννεφα.
Ανοιξαν ένα φάκελο, που είχε ως παραλήπτη την Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου και βρέθηκαν επτά υπάλληλοι στο «Βοστάνειο» διότι τους πλάκωσαν τα δάκρυα και το τσούξιμο από μια σκόνη που ήταν μέσα.
Θυμάμαι μικρός υπήρχαν κάτι αμπούλες 50… βοών. Τις έχυνες στην τάξη ας πούμε, τυχαίο το παράδειγμα, και ήταν σαν να είχαν ξεφυσήσει 50 αγελάδες ταυτοχρόνως με το συμπάθειο.
Ανοιγαν τα παράθυρα οι καθηγητές, τίποτα οι… βόες. Η μπόχα εξαφανιζόταν σε λίγο μόνη της και η πλάκα τελείωνε.
Γιατί ανέφερα το παράδειγμα; Γιατί κανείς δεν σκέφθηκε κάποιος να έκανε πλάκα με σκόνη φταρνίσματος.
Και γιατί δεν το σκέφθηκε; Γιατί ήρθε C 130 να πάρει τον ύποπτο φάκελο από την Μυτιλήνη να τον πάει σε εργαστήρια στην Αθήνα; Και μετά πως βαφτίστηκαν ύποπτοι φάκελοι σε άλλα τρία τέσσερα Πανεπιστήμια;
Γιατί ίσως δεν ζούμε στην εποχή της… πλάκας.
Και δεν αναφέρομαι στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων, κάτι που συνέβη και πρόσφατα στην Αγγλία, με γνωστό δηλητηριασμό, γιατί αυτό ανέκαθεν γίνονταν, αλλά ήταν μέρος του «παιχνιδιού» έως και θανάτου των μυστικών υπηρεσιών.
Τώρα όμως δεν μιλάμε γι’ αυτό αλλά για τρόμο.
Τρόμο από ψυχοπαθείς που βάζουν βόμβα στο κτίριο του Σκαϊ για να σπάσουν τα αντεπαναστατικά τζάμια του Αλαφούζου. Ε, τώρα αν περνούσε κάποιος τυχαία από εκεί, παράπλευρη απώλεια, όπως ο 20χρονος Θάνος Αξαρλιάν, τον θυμάται κανείς;
Τρόμος από άλλους βλαμμένους, που ρίχνουν μια βόμβα στα πόδια του Παπαδήμου, μέχρι τους γραφικούς Ρουβίκωνες, που ρίχνουν μπογιές στις Πρεσβείες έτσι για να είναι μέσα στη… μόδα. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες μέχρι που φτάσαμε τώρα στους ύποπτους φακέλους για να φτάσομε στο υπο… επίπεδο μιας ζωής που θα φοβόμαστε και τη σκιά μας.
Οποτε ο άνθρωπος έχανε αυτή την ξεγνοιασιά ακόμα και για απλά πράγματα, να ανοίξεις για παράδειγμα την αλληλογραφία σου, αυτό που την πλήρωνε στο τέλος ήταν τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Κάθε φορά που πέφτει μια βόμβα, μια μπογιά, ένα αυγό, ένα χαστούκι, όποτε ασκείται η όποια μορφή βίας κλείνει και μια βόλτα της στρόφιγγας της ελευθερίας.
Τώρα βέβαια αυτές οι καταστάσεις δεν πάνε ποτέ μόνες τους. Για παράδειγμα ο φόβος ακόμα για το άνοιγμα της αλληλογραφίας, πάει βόλτα με τον Κουφοντίνα.
Αλήθεια τρομάζει κανείς με την… βόλτα του;
Όταν ένας πολίτης (παρακάμπτουμε τους ορισμούς του φονιά, του ληστή και του τρομοκράτη) που στερείται την ελευθερία του επειδή σκότωσε 11 ανθρώπους και καταδικάστηκε 13 φορές ισόβια (λες και δεν έφτανε η… μία) και σήμερα λέγοντας ότι δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτό, κυκλοφορεί έξι φορές ως αδειούχος και με… οδοιπορικά μάλιστα, κατόπιν αδείας των αρχών, τότε αυτές οι αρχές, πολιτικές, δικαστικές, εκτελεστικές πρέπει να πάνε να φουντάρουν.
Από την ώρα που δέχονται αυτή την ξεφτίλα, γιατί απορούν με τις… σκόνες των φακέλων;
Υ.Γ. Και τώρα που κακάρισαν τα ανιψάκια, μόλις φύγει η Γερμανίδα θεία τους, να δείτε πως θα γίνουν… αγγελούδια. Εχουν να τελειώσουν πρώτα το θέμα της Μακεδονίας και κάτι ψιλά. Μετά μπορούν να παίξουν… εκλογές.
