Ας το δούμε έτσι μην μας στρίψει, με την… Χαρούλα, τον μόνο χαρούμενο της αγοράς, γιατί ακόμα ο εγκλεισμός θα κρατήσει αρκετά.
Έχοντας το… προνόμιο να κυκλοφορώ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, δεν ξέρω αν είναι καλύτερο αυτό, ή να την είχα αράξει να ξαναδιαβάσω τη Βιβλιοθήκη μου ή να συμμαζέψω τα χειρόγραφα μου για την Ιστορία του νησιού από ειδησεογραφικής σκοπιάς, αφού ξεκίνησα από το 1911 και έφτασα μέχρι το 1925, έχομε δρόμο δηλαδή, ή αυτό που κάνω σήμερα, που είναι πόνος ψυχής.
Αναφέρομαι στην κατάσταση της αγοράς, έτσι όπως δεν την έχει ξαναζήσει κανείς, παρά ίσως στα χρόνια της κατοχής.
Δρόμοι άδειοι, τραπεζάκια μέσα, γνώριμες μυρωδιές ανύπαρκτες, γνωστές φιγούρες άφαντες, βιτρίνες παγωμένες στο χρόνο, μια απέραντη σιωπή.
Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό που πηρουνιάζει τα κόκκαλα, τα… ανοικτά μαγαζιά που μυρμηγκιάζουν την ψυχή.
Γιατί αυτό κι’ αν είναι πόνος ψυχής, δεν είναι παγωμάρα είναι κάτι χειρότερο, είναι ορφάνια.
Έχασε βλέπετε ο καθένας το… ταίρι του, τον γείτονα του, αυτόν που έπινε μαζί καφέ, ακόμα ίσως και αυτόν, που από χαζομάρα, πολλά φαίνονται και θα φανούν ακόμα, δεν έλεγε ούτε Καλημέρα.
Είναι μια παράμετρος αυτή που έχει υποτιμηθεί και αυτό πέρα από πικρό είναι και άδικο.
Διότι εδώ υπάρχουν σήμερα δύο κατηγορίες. Αυτοί που κλείστηκαν υποχρεωτικά, που βλέπουν τα μαγαζιά τους από μακριά ή κλείνονται μέσα σαν τους φυλακισμένους και που σε τελική ανάλυση θα πάρουν ένα επίδομα, που μετά θα το επιστρέψουμε πίσω, για να μην έχουμε αυταπάτες, και αυτοί που υποχρεωτικά είναι ανοικτά, δεν θα πάρουν τίποτα, χτυπάνε… μύγες και παράλληλα ζούν καθημερινά της πίκρα της διπλανής κλειστής πόρτας ή ακόμα και ολόκληρου δρόμου.
Αυτό είναι άδικο και πρέπει να προσεχθεί. Εκτός από τα 100% καταστήματα τροφίμων, τα υπόλοιπα καταστήματα και το πράγμα όσο πάει χειροτερεύει, είναι ανοικτά και μπαίνουν μέσα. Αυτό πόσο αντέχεται ψυχικά και κυρίως πόσο αντέχεται οικονομικά;
Άποψη μας είναι ότι αν αυτό ξεπεράσει τον μήνα, τα μαγαζιά που θα λυγίσουν πρώτα, θα είναι αυτά που τα έχουν σήμερα ανοικτά υποχρεωτικά.
Δυστυχώς ο μόνος σήμερα που δεν έχει στερηθεί το μεζέ του είναι η… Χαρούλα αν και αυτή καταλαβαίνει ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά και έχει πέσει σε κατάθλιψη.
Υ.Γ. Ανάμεσα στα επαγγέλματα που η κυβέρνηση ξέχασε να συμπεριλάβει έστω σ’ αυτό το πενιχρό επίδομα, που θα επιστραφεί, επαναλαμβάνομε είμαστε και εμείς οι δημοσιογράφοι.
