Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος έλεγε μια παλιά παροιμία μας και μια αλήθεια είναι πως πρέπει να ακούς ο,τιδήποτε σωστό και να συνετίζεσαι… Γιατί το σωστό είναι παραδεκτό από όλους και συνάδει με τη λογική και, αν μη τι άλλο, δεν προκαλεί τίποτα κακό. Το αντίθετο μάλιστα… Είναι η προϋπόθεση για κάτι καλό… Δεν έχω… φιλοσοφική πρόθεση, ούτε διάθεση αλλά, ξέρετε, κάποια πράματα που είναι αυτονόητα κάποιοι από εμάς εξακολουθούν να τα αγνοούν σκανδαλωδώς θα έλεγα…
Και φυσικά άλλη ήταν η έννοια της παροιμίας πιο παλιά αφού όταν έλεγαν «ράβδο» το εννοούσαν κιόλας (ξύλο) και άλλη στις μέρες μας μεταφορικά. Μην ξεχνάμε ότι στα παλιά σχολειά, κυρίως στα δημοτικά, η ράβδος έπεφτε σε καθημερινή βάση προκειμένου να συμμορφώνονται κάποιοι μαθητές. Αλλά και στο μετεμφυλιακό όπως και στο χουντικό κράτος, ράβδος έπιπτε σε όλους όσοι δεν έκαναν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού… Πόσοι αγωνιστές έφαγαν ξύλο που τους έμεινε αξέχαστο…
Άλλο όμως ξεκίνησα να γράψω με τον λόγο και τη ράβδο, παίρνοντας αφορμή από τη δήλωση του διοικητή της Πυροσβεστικής. Ότι όποιος ανάβει ή προκαλεί έστω και ακουσίως φωτιά θα τιμωρείται με πρόστιμα και μάλιστα αυστηρά. Και, ξέρετε, τι σκέφτηκα; Επιτέλους! Δεν είναι δυνατόν να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, να εγκυμονείται κίνδυνος μεγάλος και να τη βγάζει καθαρή… Και αφού εντοπιστεί, να πέφτουν λυτοί και δεμένοι για να τον σώσουν…
Η Χίος κοντεύει να καταντήσει φαλακρό τοπίο από Πυτιούσα της αρχαιότητας λόγω της αναλγησίας των σύγχρονων… Πόσες και πόσες φωτιές δεν προκλήθηκαν από την αδιαφορία κάποιων… Πότε από τροχούς, πότε από γεωργικά μηχανήματα, πότε επειδή έτσι τους κάπνισε να ανάψουν φωτιά για να ψήσουν μπριζόλες και λουκάνικα. Ε, όχι, ρε αδελφέ! Όποιος κι αν είναι αυτός να πληρώσει τσουχτερό πρόστιμο, αφού δεν καταλαβαίνει από λόγια.
Όπως διάβασα οι πρώτες παραβάσεις τιμωρήθηκαν… Είπαμε και στην αρχή, «όπου δεν πίπτει λόγος»!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
