Έτσι, λοιπόν, για μια ακόμα χρονιά αξιωθήκαμε να φτάσουμε στα Χριστούγεννα, έστω με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο, λόγω κορωνοϊού καθώς, όχι μόνο τα τελευταία αλλά και η Πρωτοχρονιά, είναι τα κυριότερα σημεία αναφοράς ολόκληρου του χρόνου. Δυο γιορτές που κρατούν τα σκήπτρα από όλες τις υπόλοιπες και γι' αυτό βέβαια και τις τιμούμε αναλόγως. Από τα μικράτα μας μέχρι τα βαθιά γεράματά μας…
Βλέπετε, από παλιά το ξέρει ο άνθρωπος, από τον καιρό που ο Δημόκριτος, ο Αβδηρίτης φιλόσοφος, διαπίστωνε ότι «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος», ότι η ζωή δίχως τις ανάσες των εορτών μπορεί να καταντήσει βραχνάς, όπως ακριβώς καταντάει ανυπόφορος ένας δρόμος μακρύς που δεν έχει κανένα πανδοχείο για να προσφέρει λίγη ανάπαυση.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ναι μεν και αυτές οι γιορτές μπορεί να έχουν καταντήσει ρουτίνα και να είναι υποβαθμισμένες σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτές. Η αλήθεια είναι ότι άλλη γλύκα είχαν οι χτεσινές και γι' αυτό τις θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη, αλλά φαντάζεστε πώς θα ήταν η ζωή μας σήμερα χωρίς αυτές; Έστω και υπό καθεστώς κορωνοϊού!
