Δυστυχώς οι δρόμοι των χωριών μας δεν είναι… λεωφόροι και ευτυχώς που δεν είναι. Τον καιρό που σχηματίστηκαν, κυκλοφορούσαν σ’ αυτούς μόνο γαϊδούρια, μουλάρια, κατσίκες, άντε και κάνα κάρο. Με λίγα λόγια μια χαρά ικανοποιούνταν οι ανάγκες των χωρικών και δεν έδιναν και πολύ μεγάλη σημασία αν τα σπίτια που χτίζονταν ένθεν κακείθεν των δρόμων δεν ήταν και σε μεγάλη απόσταση από αυτούς…
Τα χρόνια όμως περνούσαν, οι εξελίξεις στη ζωή και στην καθημερινότητά μας άλλαζαν με αστραπιαίους ρυθμούς και ό,τι εξυπηρετούσε το χτες δεν ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις του σήμερα… Οι γάιδαροι, τα μουλάρια, οι κατσίκες και τα κάρα εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από αυτοκίνητα, μικρά και μεγάλα, αγροτικά και τρακτέρ.
Και ναι μεν στους περισσότερους δρόμους χωράνε όλα αυτά να περάσουν, έστω με δυσκολία σε κάποιους από αυτούς, αλλά δεν είναι δυνατόν να σταθμεύουν τα αυτοκίνητα από τη μια μεριά του δρόμου γιατί μπλοκάρουν την κυκλοφορία των υπολοίπων…
Έτσι τα προβλήματα που προκαλούνται είναι πολλά, αφού και τα αυτοκίνητα κάπου έπρεπε να τα αφήνουμε και, κατά προτίμηση, κοντά στα σπίτια μας, αφού μια τέτοια θέση μας εξυπηρετούσε καλύτερα. Άλλο να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και να μπαίνεις στο αυτοκίνητο, κι άλλο να περπατάς έστω και λίγα μέτρα…
Προέκυψε λοιπόν πρόβλημα που θα λυνόταν με την εξεύρεση χώρων στάθμευσης ώστε να γίνεται απρόσκοπτα η κυκλοφορία στους δρόμους. Και επειδή τα χωριά μας δεν είναι δα και τόσο μεγάλα, όπου και να δημιουργούνταν τέτοιοι χώροι δεν θα απείχαν και τα… χιλιόμετρα. Δύο, άντε τρία τέσσερα βήματα το πολύ.
Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα χωριά, βλέπω όμως στο δικό μου, τα Θυμιανά, ότι τον τελευταίο καιρό δημιουργήθηκαν δυο μεγάλοι χώροι στάθμευσης στην καρδιά του χωριού (στο Καρούλι και στον Άγιο Νικόλα) που αν προστεθούν και τρεις ακόμα (πλατεία εκκλησίας, Σκάλες, Παναγιά) εξυπηρετούν άνετα πολλά αυτοκίνητα.
Παρ' όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να αφήνουν τα οχήματά τους στους κεντρικούς δρόμους. Και ένα ερώτημα είναι γιατί… Τι αρρωστημένη νοοτροπία και συμπεριφορά είναι αυτή…; Γιατί θέλουμε βούρδουλα (και στη συγκεκριμένη περίπτωση κλήσεις από την Τροχαία) για να συμμορφωθούμε; Έλεος, πια, με αυτή την αδιαφορία και την αναλγησία μας!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
