Εμνήσθη ημερών αρχαίων, τούτη την περίοδο που μας ταλαιπώρησε η κακοκαιρία… Όχι όμως και τόσο αρχαίων… Απλά έτσι μου βγήκε για το ξεκίνημα. Καμιά 35αριά χρόνια πριν, τον καιρό που ταξίδευα ως μαρκόνης… Και οκτώ χρόνια δεν ήταν και λίγα. Και όλα αυτά τα οκτώ χρόνια θαλάσσιας υπηρεσίας, όπως ήταν επόμενο, τριγύρισα στις θάλασσες και στους ωκεανούς ολόκληρου, σχεδόν, του κόσμου. Και ανατολικά και δυτικά και βορεινά και νοτινά. Και, βέβαια, σε θαλάσσιες περιοχές που «έβγαζαν φίδια», κατά μια αγαπημένη έκφραση των ναυτικών, αλλά και σε ήπιες και γαλήνιες… Και όταν, φυσικά, έπλεες σ’ αυτές τις τελευταίες όλα ήταν και κυλούσαν μια χαρά… Το πρόβλημα ήταν όταν φουρτούνιαζε η θάλασσα…
Ως ασυρματιστής του πλοίου ήμουν ο πρώτος που έφερνε τα κακά μαντάτα για τον καιρό, όταν έπαιρνα τα δελτία… Και μάλιστα έπαιρνα την κρυάδα αμέσως από το πρώτο γράμμα που ερχόταν μέσω των σημάτων μορς στα ερτζιανά… Και ήξερα τι θα ακολουθήσει προς το κακό ή προς το χειρότερο… Και εκείνα τα δελτία ποτέ δεν έπεφταν έξω…
Έτσι δεν περνούσαν πολλές ώρες και άρχιζαν να υψώνονται τα πρώτα κύματα και να λυσσομανούν οι αγέρηδες και τα αρχικά σκαμπανεβάσματα που, όσο περνούσε η ώρα, γίνονταν πιο έντονα. Και να βλέπεις την πλώρη του βαποριού να σηκώνεται και να ξαναβουτά και να αναρωτιέσαι, σε κάποιες περιπτώσεις… Βούτηξε, θα ανέβει ξανά; Και οποία ανακούφιση όταν την έβλεπες να ξανασηκώνεται θαρραλέα και σε δευτερόλεπτα πάλι να ξαναβουτά και να συνεχίζεται το ταξίδι στον ίδιο ρυθμό…
Και, φυσικά, να προσπαθείς να ισορροπήσεις με τα πόδια ανοικτά, να τραμπελάς περπατώντας, να κουτουλάς στους μπουλμέδες, να μη μένει τίποτα στη θέση του… Θυμάμαι τον καπετάν Μιχάλη Λεμονιάδη που έδενε την πολυθρόνα, στην οποία καθόταν η γυναίκα του, η συχωρεμένη η κυρά Χρυσούλα, στο τραπεζάκι που ήταν σταθερό για να μην κουτρουβαλήσει…
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα… Γιατί τον καιρό εκείνο πέφτοντας στην κουκέτα μου για να κοιμηθώ έλεγα στον εαυτό μου… «Πού θα πάει, δε θα ξεμπαρκάρω να ακούω τον αέρα να λυσσομανά και να χουζουρεύω στο κρεβάτι μου;» σκεφτόμουν τότε… Και έβαζα και το σωσίβιο με καμιά κουβέρτα κάτω από το στρώμα για να ανεβαίνει λίγο και να με σπρώχνει στον μπουλμέ για να μην πέσω κάτω… Και άντε να κοιμηθείς… Χρόνια θαλασσινά, χρόνια ναυτικά, χρόνια δύσκολα! Να έχουν καλά ταξίδια οι ναυτικοί μας γιατί και σήμερα οι θάλασσες είναι οι ίδιες, όπως και οι δυσκολίες.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
