Για τρίτη εβδομάδα γίναμε στο ίδιο αποτρόπαιο έργο θεατές και που, δυστυχώς, έχει μετατραπεί σε σίριαλ…
Αρχικά ελπίζαμε πως θα ήταν υπόθεση ελάχιστων ημερών και ότι θα επικρατούσε σύνεση, αλλά όπως αποδεικνύεται στην πράξη πόλεμος και σύνεση δεν έχουν καμιά λογική στα μυαλά των ισχυρών…
Έτσι, ενώ τα κανάλια και τα υπόλοιπα Μέσα Ενημέρωσης συνεχίζουν τη ζωντανή μετάδοση των τεκταινομένων στην Ουκρανία, βλέπουμε τις τραγωδίες που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας… Με τους νεκρούς, τα βομβαρδισμένα ερείπια, τους άμαχους μέσα στα καταφύγια, τα μπουλούκια των προσφύγων να στριμώχνονται στα λεωφορεία.
Και συγχρόνως τις μαρτυρίες όλων αυτών των δυστυχισμένων που είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη να γκρεμίζεται κυριολεκτικά η ζωή τους. Με σφιγμένη καρδιά παρακολουθούμε, με κομμένη την ανάσα που λέει ο λόγος, όλες αυτές τις τερατώδεις καταστάσεις… Και πάει τόσος καιρός που άναψε το φιτίλι.
Και ναι μεν γίνονται διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, κάποια ελπίδα αχνοφαίνεται αλλά, τελικά, μένει χωρίς αντίκρισμα.
Πάντως είναι τρομερά όλα όσα βιώνουμε μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Μπορεί να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας, αλλά μη μου πείτε ότι δεν μας συγκλονίζουν όλα αυτά που παρελαύνουν από τις οθόνες μας. Τόσο οι εικόνες από τις πόλεις που έχουν ισοπεδωθεί όσο και από τους ανθρώπους που είναι και τα μεγαλύτερα θύματα σε αυτό τον παραλογισμό. Αφήστε πια τους στρατιώτες που «πέφτουν» μαχόμενοι στα πεδία των μαχών.
Να μην αξιώνεται άνθρωπος να βιώνει τέτοιες καταστάσεις… Μόνο που δυστυχώς δεν είναι στο χέρι του αφού άλλοι κινούν τα νήματα πάνω στη γη…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
