Λίγες μέρες πριν συμπληρωθούν τρείς μήνες από την σαρωτική φωτιά της 12ης Αυγούστου, στην Αμανή και στο κεφαλοχώρι της την Βολισσό.
Στο ιστορικό σχολείο της «Μιχ. Παπαμαύρος» που πλέον περιβάλλεται, έχει κυκλωθεί από καμένη γη, η ημέρα τους κυλάει κανονικά. Πόσο «κανονική» όμως είναι η ζωή, η καθημερινότητα μαθητών και εκπαιδευτικών που βίωσαν την φωτιά που θα μείνει στην Ιστορία του τόπου, της Χίου;
Η υποδοχή από τον διευθυντή και τους καθηγητές, θερμή. Στα πρώτα λεπτά, αβίαστα, η συζήτηση στρέφεται στα γεγονότα, τις συνέπειες της φωτιάς. Το κουδούνι χτυπά για μάθημα και στο γραφείο μένει η φιλόλογος Χαρίκλεια Καπελλίδη. Μία ερώτηση ήταν αρκετή…
«Τα παιδιά ήταν εγκλωβισμένα, δεν είχαν μέσο να φύγουν»
«Δεν θα έλεγα ότι οι συνέπειες της φωτιάς είναι ορατές στα παιδιά με την πρώτη ματιά, με την πρώτη προσέγγιση. Είναι πιο βαθύ το τραύμα και δεν ανασύρεται τόσο εύκολα. Αναμφίβολα, έχουν επηρεαστεί και αυτό το βλέπεις αν προσπαθήσεις να ανασκαλέψεις λίγο τα πράγματα, τότε βγαίνουν στην επιφάνεια και οι τραγικές συνέπειες. Πολλά από τα παιδιά ήταν εγκλωβισμένα στην φωτιά, άλλα είχαν δυσκολία κατά την ώρα της εκκένωσης του χωριού, άλλα δεν είχαν μέσο για να φύγουν. Οπότε έζησαν στιγμές πανικού, ανασφάλειας και φόβου. Ειδικά η ανασφάλεια και ο φόβος είναι βαθιά ριζωμένα μέσα τους».
«Δεν έχουμε ούτε ψυχολόγο, ούτε κοινωνική λειτουργό»
Ενώ η Υπουργός Παιδείας είναι έτοιμη να επισκεφθεί μαζί με ειδικούς το χωριό της βεντέτας στην Κρήτη για να στηριχθούν ψυχολογικά τα παιδιά, δεν φαίνεται να υπάρχει αντίστοιχη στήριξη για τα παιδιά της Βολισσού που απειλήθηκε η ζωή τους…
Η φιλόλογος Χαρίκλεια Καπελλίδη δεν κάνει τον συσχετισμό, περιγράφει μόνο τις ελλείψεις που βιώνουν και τις συνέπειες στον ψυχισμό παιδιών και εκπαιδευτικών.
«Είναι λυπηρό που σε αυτή την φάση το σχολείο μας έχει ελλείψεις του απαραίτητου διδακτικού προσωπικού, είναι υποστελεχωμένο, υπολειτουργεί. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ» που θεωρώ ότι θα μπορούσαν μέσα από βιωματικές δράσεις να βοηθήσουν και τα παιδιά και εμάς. ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ σε αυτή τη φάση».
«Σε όλους μας υπάρχει το τραύμα της πυρκαγιάς»
Η ίδια έζησε εξ αποστάσεως, καθώς έλειπε εκτός Χίου, τις δραματικές στιγμές που βίωσαν μόνιμοι κάτοικοι και επισκέπτες της Βολισσού εκείνη την «μαύρη Τρίτη». Ωστόσο αυτό δεν απάλυνε τα συναισθήματα της αγωνίας, του φόβου και του τρόμου, όπως είπε, για τους «δικούς μου ανθρώπους που ήταν εδώ. Το ίδιο βίωσαν φυσικά και όσοι ήταν εδώ, πολύ πιο ισχυρά. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ» .
«Εμείς οι καθηγητές λειτουργούμε ως ψυχολόγοι»
Ενώ ακόμη ειδησεογραφικά οι συνέπειες από την φωτιά της Αμανής, της Βολισσού παραμένει στην επικαιρότητα, οι αθέατες «πληγές» που άφησε στις ψυχές των λιγοστών παιδιών της στο ιστορικό σχολείο της, μοιάζει να αποκλειστική μέριμνα των υπηρετούντων εκπαιδευτικών του.
« Κυρίως εμείς λειτουργούμε ως ψυχολόγοι, παρά ως φιλόλογοι, μαθηματικοί κλπ. Γιατί τα παιδιά αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της πυρκαγιάς, όχι μόνο ορατά, αλλά και υποδόρια. Επιπλέον είναι μικρός ο αριθμός τους, οπότε η κοινωνικοποίηση τους είναι ελλιπής, τα όποια προβλήματα μεταξύ τους δεν εκτονώνονται εύκολα γιατί είναι λίγα. Μουσική και εικαστικά θα βοηθούσαν σίγουρα τα παιδιά. Η έκθεση που λειτουργεί και οι παράλληλες δραστηριότητες είναι σημαντικές αλλά δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται μια κεντρική και σταθερή υποστήριξη σε αυτό το κομμάτι. ΛΕΙΠΟΥΝ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Μέσω των τεχνών θα μπορούσαν τα παιδιά να εκφράσουν αυτό που είναι κρυμμένο βαθιά μέσα τους. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΩΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ. Προσπαθούμε κατά την διάρκεια των μαθημάτων μας και εκτός, αλλά δεν έχουμε τις κατάλληλες γνώσεις. Εντελώς εμπειρικά και ενστικτωδώς κινούμαστε. ΣΙΓΟΥΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΡΙΞΗ» τόνισε η κυρία Χαρίκλεια Καπελλίδη, φιλόλογος του σχολείου Βολισσού.
«Το σχολείο της Βολισσού παλεύει να ζήσει»
Αποτυπωμένες στην μνήμη όλων, οι αγωνιώδεις προσπάθειες κατοίκων και καθηγητών να σώσουν το Ιστορικό Σχολείο της Βολισσού, από την φωτιά της 12ης Αυγούστου. Τι τραγική ειρωνεία, ενώ γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ίδρυση του… «Η σωτηρία του από την φωτιά, συνιστά και πραγματική «σωτηρία»;» ρωτήθηκε η κυρία Καπελλίδη. Ζώντας εκ των έσω το σχολείο και την κοινωνία του χωριού η απάντηση της ήταν άμεση και αποκρυσταλλωμένη. «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ. ΑΛΛΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ ΚΙΝΗΤΡΑ» είπε η φιλόλογος κυρία Καπελλίδη, συμπληρώνοντας « με σκοπό να έρθουν νέοι να κατοικήσουν μόνιμα στο χωριό, να μπορούν να επιβιώσουν με τα παιδιά τους. Αν κλείσει το σχολείο θα μαραζώσει η Αμανή. Ήδη…
Αν έχει μια ελπίδα να ζήσει, αυτή είναι το Σχολείο της Βολισσού».
Τελευταίο ερώτημα, αν μειώθηκε ο ήδη μειωμένος αριθμός των μαθητών του Σχολείου Βολισσού μετά την φωτιά. «Υπήρξαν μαθητές που έφυγαν, αλλά όχι εξαιτίας της φωτιάς, λόγω αλλαγής εργασίας των γονέων, ήταν προγραμματισμένο από πρίν».
Πέντε λεπτά διήρκησε η συνέντευξη μαζί της. Πέντε λεπτά που δεν αφιέρωσε κανένας αιρετός, βουλευτής για να αφουγκραστεί την έκκληση, τις ψυχές μαθητών και εκπαιδευτικών του Ιστορικού Σχολείου Βολισσού «Μ. Παπαμαύρος» που από όποιο παράθυρο και αν κοιτάξουν έξω, δεν βλέπουν πιά πράσινο. Μόνο ΜΑΥΡΟ…
Ευγενία Κώττη
