Λέω, κατά καιρούς, πόσες προσπάθειες έγιναν για να ζήσει η Αμανή... Άνθρωποι ευαίσθητοι δεν θέλησαν να δοθεί η χαριστική βολή στο σαγηνευτικό αυτό κομμάτι της βόρειας Χίου. Και πάλεψαν και μάτωσαν και αγωνίστηκαν. Τι πέτυχαν με την αδιαφορία της Πολιτείας; Όχι πολλά πράγματα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις προσπάθειες που είχαν γίνει πριν λίγα χρόνια με τους «Αμανίτες». Ε, κάποια στιγμή προφανώς κουράστηκαν και απογοητεύτηκαν. Η αντοχή και η υπομονή έχουν κι αυτές τα όριά τους.
Και ήρθε η πρόσφατη μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά για να δημιουργηθεί μια ακόμα ομάδα, με τους ίδιους σκοπούς αλλά και με αγωνία για τη φωτιά που προηγήθηκε. Η Επιτροπή Υπεράσπισης της Αμανής που, όπως διαπιστώνω, μόνο με δεμένα χέρια δεν κάθεται και μπράβο της και καλά κάνει. Μια Επιτροπή που, όπως αντιλαμβάνομαι, εκτός από τα γενικά προβλήματα που απασχολούν την περιοχή, έχει ως σκοπό και στόχο να διεκδικήσει τα αυτονόητα μετά την μεγάλη πυρκαγιά.
Και τι διαπιστώνω; Ότι έχει μια έντονη δραστηριότητα και αγωνιστική διάθεση να δικαιωθούν όλοι και όσα έχουν σχέση και με την πρόσφατη πυρκαγιά. Με ανακοινώσεις πιέζει προς κάθε κατεύθυνση μπας και φιλοτιμηθεί η πολιτεία, κυρίως, όχι μόνο να ρίξει μια ματιά, αλλά να ενδιαφερθεί πραγματικά για το δίκαιο των αιτημάτων τους. Και κοντά στην Επιτροπή και απλοί πολίτες. Διάβαζα προχτές στην «Αλήθεια» ότι «σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 4 μήνες από την φωτιά στην Αμανή και οι άνθρωποι που είδαν τα σπίτια τους και τις επιχειρήσεις τους να γίνονται παρανάλωμα πυρός δεν έχουν πάρει μέχρι τώρα ούτε ένα ευρώ. Ούτε ένα ευρώ για τις κατεστραμμένες οικοσκευές τους, που είναι από τις πρώτες χρηματοδοτήσεις που υποτίθεται ότι λαμβάνουν οι πυρόπληκτοι για να μπορέσουν να καλύψουν τα πρώτα έξοδα λόγω της καταστροφής που υπέστησαν».
Τι να πεις και τι να προσθέσεις; Καλό κουράγιο σε όλους όσοι παλεύουν με την ελπίδα να μην απογοητευθούν, μέχρι την τελική δικαίωσή τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
