Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα από τότε που οι εργάτριες στο Σικάγο ξεχύθηκαν στους δρόμους ζητώντας ίσα δικαιώματα στην εργασία, ίσες ευκαιρίες στη ζωή, φωνάζοντας το σύνθημα «ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. «ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους.
Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους. Αυτή τη φορά είναι οι κόρες τους, είναι οι εγγονές τους, είναι οι καινούριες φουρνιές που ταΐζουν με ανθρώπους την οικονομική ανάπτυξη. Στους δρόμους της Νέας Υόρκης ξεχύνονται 20.000 κορίτσια, τα περισσότερα είναι μικρότερα από είκοσι χρονών. Διαδηλώνουν, απεργούν, απαιτούν και καταφέρνουν πολλά. Η απεργία τους διαρκεί 13 εβδομάδες αλλά οι κινητοποιήσεις τους είναι συνεχείς και καταλήγουν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων. Λίγο αργότερα η Κλάρα Τσέτκιν προτείνει στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών κατοχυρώνοντας την 8η Μαρτίου ως ημέρα τιμής για εκείνες.
Εκείνες οι εργάτριες διεκδίκησαν ίσες αμοιβές για ίση εργασία με τους συναδέλφους τους, διεκδίκησαν δικαίωμα ψήφου, διεκδίκησαν τη μείωση των ωρών εργασίας με στόχο να δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα. Οι γυναίκες εκείνες προστάτευσαν, μέσα από τη δική τους κινητοποίηση, τα παιδιά ολόκληρης της κοινωνίας απαιτώντας την κατάργηση της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και στις βαριές χειρονακτικές δουλειές. Οι γυναίκες εκείνες υπερασπίστηκαν ως μητέρες, ως σύντροφοι, ως εργάτριες το σύνολο της κοινωνίας τους απαιτώντας δικαιοσύνη και ειρήνη. Έναν αιώνα μετά από εκείνες τις κινητοποιήσεις, οι γυναίκες στον δυτικό κόσμο αμείβονται με 41% λιγότερα χρήματα σε σχέση με τους άνδρες, συχνά εργάζονται περισσότερο από 12 ώρες την ημέρα, ενώ οι συλλογικές συβάσεις καταργούνται, είτε επισήμως είτε στην πράξη. Συγχρόνως, οι γυναίκες εμφανίζουν χαμηλά ποσοστά επαγγελματικής εξέλιξης στα ανώτερα διοικητικά κλιμάκια, πράγμα που σημαίνει ότι καθηλώνονται στα κατώτερα χαμηλόμισθα επίπεδα εργασίας. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου τα τελευταία χρόνια οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι υφίστανται διαδοχικές οικονομικές αφαιμάξεις, η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πτυχές της κατάρρευσης κάθε μέτρου πρόνοιας και εργατικής νομοθεσίας. Επιπλέον, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων της χώρας μας ήταν 928.962 άνθρωποι. Απ’ αυτούς οι 572.859 ήταν γυναίκες. Δηλαδή, μεταξύ των εγγεγραμμένων ανέργων, που είναι πολύ λιγότεροι από τους πραγματικά ανέργους, το 61,7% είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, σχεδόν οι μισές είναι μακροχρόνια άνεργες.
Επέτειος της μεγάλης απεργίας των γυναικών της 8ης Μαρτίου και αρχίζει, ξανά, η συστηματική προσπάθεια απονεύρωσής της μνήμης από κάθε πολιτικό και κοινωνικό συμφραζόμενο. Η επέτειος της απεργίας μετατρέπεται σε χαρωπή γιορτή. Το ιστορικό πλαίσιο που συγκροτείται από το εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα αντικαθίσταται από την α-πολίτικη στάση διεθνών φορέων. Συγχρόνως, η φιγούρα της γυναίκας εργάτριας που διεκδικεί μαχητικά τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της, αντικαθίσταται από την γυαλιστερή, αιωνίως νεαρά καλλονή που ευελπιστεί να της χαρίσουν ένα τριαντάφυλλο. Από το μεγάλο σύνθημα αφαιρείται η λέξη «ΨΩΜΙ», με αποτέλεσμα η επέτειος μνήμης της γυναίκας που αγωνίστηκε, που τιμωρήθηκε, που διώχθηκε να διολισθαίνει, σταδιακά, σε μια γιορτή με επίκεντρο το φύλο. Είναι απορίας άξιο, αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γιορτάζουμε κάτι τέτοιο. Η στρέβλωση της επετείου, από εργατικό αγώνα με επίκεντρο της εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, σε φιέστα θεμελιωμένη σε μια φυσική ιδιότητα – δηλαδή το ότι γεννηθήκαμε γυναίκες- μας καθιστά κοινωνικά και πολιτικά ουδέτερες. Είναι μια στάση που υπονομεύει την ουσία αυτής της επετείου, μια ουσία που εντοπίζεται στην πολιτική και κοινωνική θέση των γυναικών στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, την 8η Μαρτίου δεν γιορτάζουν όλες οι γυναίκες, παρά μόνο όσες τιμούν εκείνες που όρθωσαν πολιτικό και κοινωνικό ανάστημα.
Μπροστά στην 8η Μάρτη, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, απευθύνουμε αγωνιστικό κάλεσμα στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, τις μισθωτές και αυτοαπασχολούμενες, τις άνεργες, τις γυναίκες της υπαίθρου, τις συνταξιούχους, τις μετανάστριες και πρόσφυγες να ενώσουμε τις φωνές μας στο δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τα σύγχρονα δικαιώματά μας
Σήμερα, 8 Μάρτη 2019, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει:
- Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες τις γυναίκες, με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα.
- Ολόπλευρη κοινωνική προστασία της μητρότητας, ικανοποίηση των ιδιαίτερων βιολογικών αναγκών μας, αλλά και των αναγκών των οικογενειών μας, των παιδιών και των ηλικιωμένων μελών τους με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών.
- Ελεύθερο χρόνο που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά, σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά μας, αλλά και για να συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση.
Όμως όλα αυτά σκοντάφτουν πάνω στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που στηρίζουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των γυναικών θεωρείται ατομική τους υπόθεση, ενώ αντίθετα πρέπει να είναι υπόθεση της κοινωνίας, του κράτους.
Δεν θα τους αφήσουμε! Δεν συμβιβαζόμαστε με την εργασιακή ζούγκλα. Δεν αποδεχόμαστε τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη δουλειά χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, με μισθούς που δεν φτάνουν για να καλύψουμε ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης για μας και τις οικογένειές μας. Η κυβέρνηση έχει βάλει τη σφραγίδα της σε αυτή την αθλιότητα. Διατηρεί και ενισχύει τους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων που καταδικάζουν τις νέες εργαζόμενες σε μισθούς πείνας.
Η κυβέρνηση στέλνει τη μητρότητα στο απόσπασμα, γιατί θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος. Διατηρεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους. Είναι σχεδόν καθημερινά τέτοια παραδείγματα με εργαζόμενες “με μπλοκάκι” και εργαζόμενες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Αρνούμαστε να υποταχθούµε στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης!
Δε διαπραγματευόμαστε τη ζωή και τα δικαιώματα µας!
Έχουµε τη δύναµη να διεκδικήσουμε όλα αυτά που µας ανήκουν
και µας στερούν Ευρωπαϊκή Ένωση - κυβερνήσεις!
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!!!
Για το ΔΣ
Ο Πρόεδρος Η Γραμματέας
Λαμπαδοχυτός Γιάννης Κουβαρά Ολυμπία
