Ο Πυροσβέστης Μιχάλης Ρακιτζής είναι μια περίπτωση μεταμόρφωσης ενός φιλήσυχου ανθρώπου σε τουλάχιστον... ανασφαλή από την ανικανότητα της Πολιτείας να χειριστεί το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αλήθεια πως είναι δυνατόν να συμβιώσουν 2000 έγκλειστοι κατ' όνομα άνθρωποι στην πρώην ΒΙΑΛ, που σε τελική ανάλυση δεν αφήνονται ελεύθεροι να πάνε στον Πειραιά όπου επιθυμούν, εφόσον τους έχει παρασχεθεί άσυλο, με τους γείτονες στην ΒΙΑΛ κατοίκους του Χαλκειούς. "Αυτό που βλέπετε μας λέει ο Μιχάλης Ρακιρζής είναι ένα μικρό αγροτικό σπιτάκι, για τα χωράφια μου, κάτι σαν τόπο ξεκούρασης για μένα απ' τη δουλειά, για φίλους κ.λ.π. Από την ώρα που άνοιξε η ΒΙΑΛ ,ζω όπως όλοι ένα εφιάλτη. τα χωράφια μου καταστράφηκαν, παντού υπάρχουν σκουπίδια, κουβέρτες, σβησμένες ευτυχώς φωτιές, μου κλέψανε τις κότες, μου άνοιξαν το σπίτι. Αναγκάστηκα να βάλω σίδερα σε πόρτες και παράθυρα το έκανα σαν φυλακή, μέχρι και πινακίδα έγραψα στα αραβικά ότι το σπίτι είναι άδειο. Κανείς μας δεν είναι ρατσιστής, όμως 2000 άνθρωποι τι θα κάνουν; Ε, δεν είναι και όλοι... αγγελούδια, ότι ώρα θέλουν βγαίνουν έξω, να το ξέρετε θα μπεί καμιά φωτιά και ξέρετε που θα φτάσει; Στο Λιθί... Τώρα δεν μας ακούει κανείς, όταν ακουστούμε θα είναι αργά." Λύση βλέπει; Είναι ξεκάθαρος. "Η ΒΙΑΛ ανήκει στον Δήμο Χίου, τους έχει κάνει έξωση, να την κλείσουν τώρα και εφ' όσον έχουν δώσει στο 95% των ανθρώπων αυτών άσυλο να τους αφήσουν να πάνε στην ευχή του θεού"
