Καθώς, μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας στην Αθήνα, διανύω την επαγγελματική μου αποστρατεία, κάνω κάτι… καθόλου πρωτότυπο: Ανατρέχω στα παλιά, κοιτάζω τη σωματική φθορά και αναπολώ. Αναδιφώντας λοιπόν τα αρχεία μου σε κούτες, θήκες και ντοσιέ, σταμάτησα στην πρώτη μου τηλεοπτική εκπομπή στην τότε ΕΤ1, με τον τίτλο «Σε πρώτο πλάνο», που παρουσίαζα το 1994 μια φορά την εβδομάδα στο κρατικό κανάλι - πριν την επέλαση της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Ήταν μια δική μου ιδέα, που την αποδέχθηκε ο γενικός διευθυντής της νεοσύστατης τότε Διεύθυνσης Κοινοβουλευτικού Έργου δημοσιογράφος Μηνάς Παπάζογλου, με τον οποίο γνωριζόμαστε στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Εγώ ήμουν στο Έθνος και ο Μηνάς στα Νέα. Ξεκίνησα μετά το Πάσχα του 1994 , με πολύ τρακ. Πρώτη συνέντευξη; Με το μεγάλο όνομα « Άκης Τσοχατζόπουλος»! Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα… γραμματικός του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και της Δήμητρας. Πανίσχυρος υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης - κάτι σαν αναπληρωτής Πρωθυπουργός! Και μεγάλο λαμόγιο - όπως αποδείχθηκε κατόπιν. Αλλά τότε δεν… το έδειχνε. Και, με τα κλασικά μέτρα της δημοσιογραφίας, ήταν μια επιτυχία να τον έχω απέναντί μου. Η συνέντευξη έγινε μεσημεράκι. Και, ξεκινώντας από το σπίτι μου, στο Παλαιό Φάληρο, ήπια δυο - τρία τζιν για να καταστείλω την έντασή μου. (Διευκρίνιση για τους μη γνωρίζοντες: Είμαι Θολοποταμούσης - άρα του πιοτού…).
Λοιπόν, που λέτε… Αποφεύγοντας να στήσω μία αμιγώς πολιτικολογούσα εκπομπή, της έδωσα ένα χαρακτήρα τηλεοπτικής αυτοβιογραφίας σε 60 λεπτά. Κι έτσι, για πρώτη φορά, ο Άκης αφηγήθηκε δημοσίως τα παιδικά του χρόνια. Το… μυστήριο πραγματοποιήθηκε στο προσωπικό του γραφείο στην οδό Κόμνα Τράκα, στην Κυψέλη. Πριν έρθει, πρόλαβα να ρίξω μια αδιάκριτη ματιά στα χαρτιά που είχε πάνω στο γραφείο του. Όπου, μεταξύ άλλων, είδα μια αίτησή του στο ταμείο των μηχανικών που ζητούσε να του αναγνωρισθούν τα δέκα χρόνια ενσήμων στη Γερμανία, αφού είχε εργαστεί ως μηχανικός. Δουλεύοντας παράλληλα στο ένοπλο τμήμα του ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα) του Ανδρέα.
Λίγο πριν ο σκηνοθέτης Χρήστος Ράλλης αριθμήσει το… «5, 4, 3, 2, 1 πάμε…», εξήγησα στον Άκη ότι θέλω να ξεκινήσει από την οικογένειά του. Εκείνος, με το γνωστό αγέρωχο ύφος εξερράγη: «Μαρδά! Άσε τα συνδικαλιστικά σου!…».
Εγώ κουμπώθηκα. «Ωχ, είπα μέσα μου. Θα μου αρχίσει τις Πασοκολογίες και ποιος τον αντέχει».
Ε, με το πρώτο μου ερώτημα για την καταγωγή του, τα είπε όλα απνευστί: «Γεννήθηκα το 1939 στη Θεσσαλονίκη… Ο πατέρας μου πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη… Η μητέρα μου Ηπειρώτισσα από τα Γιάννενα… Οι γονείς της διακρίθηκαν στον αυτονομιστικό αγώνα… Ο πατέρας μου ξεκίνησε με εργοστάσιο αλλαντικών…». Μετά μπήκαμε στα ιδεολογικοπολιτικά.
Όταν τελειώσαμε, μου παρέδωσε δεκάδες παλιές φωτογραφίες από τα αντιδικτατορικά του χρόνια στην Γερμανία.
Πάμε παρακάτω: Ας ξέρει ο αναγνώστης και ο τηλεθεατής, ότι η εκπομπή είχε την προετοιμασία της. Θυμάμαι το τεράστιο βαν - κοντρόλ που πάρκαρε στο δρόμο μετά από συνεννόηση με τον συνεντευξιαζόμενο. Τα καμιά δεκαριά άτομα του συνεργείου που έστηναν τις τρεις κάμερες. Αν και στις πρώτες εκπομπές, είχα μία μόνο. Αφού έκανα τη συνέντευξη, ξανάλεγα κοιτάζοντας την ίδια κάμερα, χωρίς τον καλεσμένο, τις ερωτήσεις που είχε σημειώσει μια συνεργάτιδά μου. Και βέβαια, θυμάμαι τη γοητευτική μακιγιέζ, την επιμελή διευθύντρια παραγωγής, τους βοηθούς και παραβοηθούς .
Τις περισσότερες συνεντεύξεις της έκανα στα σπίτια των βουλευτών. Όπως ήταν αυτή με τον βουλευτή Α΄ Περιφέρειας Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Καραμανλή, η οποία έγινε στο πατρικό του στη Φιλοθέη, το 1996. Ένας Καραμανλής με μπλου τζιν, που απεχθανόταν – όπως μου είπε - τις γραβάτες. Ένας ανοιχτόκαρδος, καλά διαβασμένος στα διεθνή, ακομπλεξάριστος, προτού γίνει αχθοφόρος μεγάλου ονόματος, συμβάλλοντας μετά από χρόνια στην χρεοκοπία μας. Ένα σπίτι όχι πολυτελές, αλλά διακοσμημένο με κλασικά έπιπλα, κλασικούς πίνακες, κλασικά πορτατίφ, κλασικά και τα λόγια του ευσταλούς πατέρα του -πρώην δικηγόρου- εργολάβου, που μπήκε χαμογελαστός ρωτώντας το γιόκα του: «Κώστα, κέρασες καφέ τα παιδιά;».
«Μην αγωνιάς πατέρα», του απάντησε συγκαταβατικά και, αφού μακιγιαριστήκαμε, καθίσαμε στις θέσεις μας, μιλώντας για την πορεία του, τα ενδιαφέροντά του αλλά και τις κεντροδεξιές του θέσεις με σεβασμό στους αντιπάλους. Όπως και του Τσοχατζόπουλου, έτσι και του Καραμανλή, ήταν η πρώτη και μοναδική συνέντευξη επί προσωπικού: Ναύτης αποθηκάριος, οπαδός της ταβέρνας, βιβλιοφάγος, ποδοσφαιρόφιλος, θαυμαστής του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, του Λάμπρου Κωνσταντάρα και του Δημήτρη Μητροπάνου. Μάλιστα, μετά από δυο τρεις μέρες με ζήτησε στο τηλέφωνο στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών της Βουλής , παρακαλώντας με να βάλω το τραγούδι «Σ΄αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» ως μουσική επένδυση στο τρίλεπτο που θα έπεφταν στο τέλος οι οικογενειακές φωτογραφίες του. «Μη ξεχνάς Κώτσο, ότι εκλέγομαι εκεί…».
Κάτι ακόμη που θέλω να σημειώσετε: Στην πρωτότυπη- για κρατική τηλεόραση - εκπομπή παρουσίαζα όχι μόνο μεγάλα ονόματα της Βουλής (συνήθως υπερτιμημένα…) αλλά και αντιστάρ, κομμένους από το κυβερνητικό δελτίο ειδήσεων και τις εκπομπές βεντετών παρουσιαστών (εξίσου υπερτιμημένων - κυρίως γένους θηλυκού). Για πρώτη φορά μάλιστα φιλοξένησα βουλευτές του ΚΚΕ. Αλλά και δεξιούς – δεξιότατους, τύπου Γιώργου Καρατζαφέρη.
Για να μην το κουράζουμε (γιατί βλέπω στον υπολογιστή μου ότι έφθασα τις 775 λέξεις) τις 85 συνεντεύξεις της εξέδωσα σε βιβλίο με τίτλο «Τα μεγάλα παιδιά της Βουλής», από τις εκδόσεις Στάχυ, το έτος 2000. Τότε, αλλά και τώρα επιβεβαίωσα την ακατανίκητη δύναμη του βιβλίου, παρά την παντοκρατορία της οθόνης. Διότι, μελετώντας τις απαντήσεις, είδα ότι παρόλο που είναι συνεντεύξεις… προ Χριστού, συνεντεύξεις π.χ. (προ χρεοκοπίας) αποτελούν συνεντεύξεις Ιστορίας. Και μπορούν να μελετηθούν από πανεπιστημιακούς Πολιτικής Ανθρωπολογίας, για να αναλύσουν οι επιστήμονες πώς τα παιδιά της φτώχειας έγιναν παιδιά της Εξουσίας.
Με προτροπή του υπερδημοσιογράφου της Χίου και εργάτη της Αλήθειας του, που ακούει στο όνομα «Γιάννης Τζούμας», διάλεξα να μεταδοθούν οι συνεντεύξεις με χρονολογική σειρά: Άκης Τσοχατζόπουλος (ΠΑΣΟΚ), Ντόρα Μπακογιάννη (ΝΔ), Αντώνης Σκυλλάκος (ΚΚΕ), Γιώργος Καρατζαφέρης (ΝΔ), Αντώνης Κοτσακάς (ΠΑΣΟΚ), Θανάσης Βαρίνος (ΝΔ), Ευάγγελος Βενιζέλος (ΠΑΣΟΚ), Τζανής Τζανετάκης (ΝΔ), Κώστας Καραμανλής (ΝΔ). Θα ακολουθήσουν κι άλλα μεγάλα ονόματα, αλλά και ξεχωριστά κοινοβουλευτικά πρόσωπα που έκριναν τις τύχες μας ψηφίζοντας ή καταψηφίζοντας τους νόμους της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996) και Κώστα Σημίτη (1996-2000).
Τέλος: Κυρίες και κύριοι, παρακολουθώντας τις εκπομπές, να θυμόσαστε ότι αφορούν μιαν άλλη Ελλάδα. Που, βεβαίως, έφερε τη σημερινή…
Και παρακαλώ, μη βρίζετε…
Κώστας Μαρδάς
