Η Ευγενία Λίναρη ήταν γυναίκα του Αντιστασιακού Οδοντίατρου Σωτήρη Λίναρη. Οι Γερμανοί σε μια επιχείρηση σύλληψης του γιατρού δεν βρήκαν τον ίδιο, οπότε συνέλαβαν την… σύζυγο. Οι αντιστασιακές οργανώσεις της Χίου υπό τον ήρωα έφεδρο Ανθυπολοχαγό Ιάσονα Καλαμπόκα, σε μια επίδειξη δύναμης στους κατακτητές, την ενημερώνουν να… αρρωστήσει και… φρουρούμενη την απαγάγουν μέσα από το Νοσοκομείο, μεταφέροντας την στον Φόρο, όπου στην συνέχεια φυγαδεύτηκε μέσω Ελίντας.
Εκεί ακριβώς, στο σημείο αυτό, ο Δήμος Χίου τίμησε την αντιστασιακή πράξη και την Ευγενία Λίναρη, δίνοντας στην οδό το όνομα της, πλην όμως το όνομα δεν… φαίνεται, όπως και κάτω από κάθε τιμώμενο πρόσωπο δεν υπάρχει ούτε μια επεξηγηματική λέξη για το ποιός είναι.
Η οδός ξεκινάει με ένα παλιό πέτρινο σπίτι, που μάλλον είναι αποθήκη και εργοτάξιο, με δύο οξούς στην αυλή του, που ελλείψει φροντίδας δημιουργούν μια ρυπαρή κατάσταση στο οδόστρωμα.
Απέναντι ακριβώς βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης των ΙΧ των ενοίκων του διπλανού συγκροτήματος νέων οικιών, με ιδιαίτερο χρώμα και διακοσμητικούς θάμνους στην εξωτερική πλευρά.
Απέναντι ακριβώς βρίσκεται μια μονοκατοικία με την πρώτη από τις πολλές βοκαμβίλιες της οδού και δίπλα δύο ακόμα με χαρακτηριστικό ότι όλα τα σπίτια διαθέτουν γκαράζ.
Το γεγονός ότι η οδός είναι αδιέξοδη και με μηδαμινή κίνηση αφήνει να φτάνουν στα αυτιά μας μέχρι και οι φωνές των πουλιών, ενώ στην μέση της οδού ένα ιδιωτικό οικόπεδο χρησιμεύει ως χώρος στάθμευσης, ελλείψει του οποιουδήποτε δημοτικού.
Από το βορεινό μέρος της οδού υπό την σκιά μιας Αροκάριας ένα αδιέξοδο τμήμα της κάνει την έκπληξη. Βγάζει ευθεία σε μια σκάλα από την οποία έχει διέξοδο το Καρράδειο Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο, που υποφέρουν αφού η κεντρική τους πόρτα βγάζει σε δυό άκρως επικίνδυνες οδούς άνευ πεζοδρομίων.
Η κάτοικος Ολυμπία Φυτούση επισημαίνει ότι αν χρησιμοποιηθεί αυτή η πόρτα, οι μαθητές θα βγαίνουν από το Σχολείο χωρίς πρόβλημα, αλλά μάλλον η λύση μας βγάζει από την… βόλεψη μας και προφανώς θα πέσει στο κενό.
Η οδός συνεχίζεται με μια οικία, που οι ιδιοκτήτες της έχουν αδυναμία στα εσπεριδοειδή, που την περικυκλώνουν στην κυριολεξία, ενώ στην κύρια είσοδο υπάρχει μια ωραιότατη σύνθεση άσπρης βοκαμβίλιας και πορτοκαλιών.
Οι ωραίες συνθέσεις συνεχίζονται με τους κήπους των απέναντι σπιτιών, μέχρι που και σημαία του… πεζικού στο τελευταίο σπίτι μας οδηγεί σε μια πόρτα, με ένα δυναμικό φύλακα πίσω της.
Εδώ τελειώνει και η οδός Ευγενίας Λίναρη, από την οποία από την κεντρική οδό Λετσαίνης μπήκαμε και σε μια κλειστή πόρτα ενός οικοπέδου «φτου και… τερματίσαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - φωτογραφίες: Κωστής Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
