Μεγάλωσα στον μικρόκοσμο του προσφυγικού συνοικισμού του Βαρβασιού. Μια αιωνιότητα και μια μέρα μετά, εξακολουθεί να είναι ο μικρόκοσμος μου: 5ο Δημοτικό Βαρβασίου, Φάρος και αυλή του Αγίου Χαραλάμπους. Αποφοίτησα από τη μεγάλη σχολή των σοκακιών και του γηπεδακιού του "Cum laude".
Οι πιο όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι στην αυλή ενός δίχωρου σπιτιού του συνοικισμού, κάτω από την παχιά σκιά μιας μουριάς, απέναντι από ένα κοτέτσι και κλουβιά με κανάρια. Εκεί δόθηκαν επικές μάχες με τα ξαδέλφια Ζησίμια και τα Καραγιαννάκια, στο τέλος όμως χωνόμαστε όλοι τσούρμο σε ζεστές αγκαλιές.
Οι γονείς της μάνας μου ήταν γεννημένοι στον Τσεσμέ κι η μάνα του πατέρα μου στην Κάτω Παναγιά. Μόνος Χιώτης, ο πάππους ο Χούλης, που αγάπησε την προσφυγούλα όσο τίποτα άλλο.
Η προγιαγιά η Κυριακούλη, ήρθε μεγάλη… 20 χρονών από τα απέναντι, χήρα με μωρό 2 χρονών τη γιαγιά Γιωργίτσα και βρήκε εδώ και την πεθερά της. Αυτές απέμειναν από την οικογένεια της.
Στα επίσημα χαρτιά της, το επίθετο της είναι ή Τζοάννου ή Τζοανάκη. Αυτό πρέπει να ψέλλισε στον απογραφέα της επιτροπής περίθαλψης προσφύγων, μη μπορώντας να το γράψει και ίσως πια να το πει μετά από αυτά που είδε και έζησε.
Κάθε Σεπτέμβρη κοντά στου Σταυρού, όλα αυτά γυρίζουν στο μυαλό μου. Στο μνημείο Μικρασιατικής Μνήμης, που έπαιζα στα σκαλιά του, καταθέτω τώρα στεφάνι και πάντα φυσάει αλύπητα και γεμίζουν τα μάτια μου σκόνες και τρέχουν ποτάμια. Ήμουν ασαράντιστο όταν το εγκαινίασαν το 1978, στις πρώτες επίσημες εκδηλώσεις του Φάρου. Τώρα ετοιμάζω τις επιστολές για τις εκδηλώσεις μνήμης. Είναι συναρπαστικές παρά τις θλίψεις τους οι τροχιές της ζωής μας.
Μας μεγάλωσαν δυνατές γυναίκες, θαρραλέες και αισιόδοξες και αυτό λογίζεται ως η πιο πολύτιμη κληρονομιά. Άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, ιστορίες φρίκης και ελπίδας και ίσως η γενιά μου ήταν η τελευταία.
Τούτος ο μήνας, έχει πολλές εκδηλώσεις για τη Μικρασία, όμορφες και προσεγμένες και θα ανακοινωθούν αυτές τις μέρες. Στις 14 του Σεπτέμβρη, του Σταυρού ανήμερα, θα γίνει στον Άγιο Χαράλαμπο το καθιερωμένο μνημόσυνό των παππούδων και των γιαγιάδων μας.
Ένα κεράκι για τις ψυχές εκείνες που αντί να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να παραδοθούν στη θλίψη, σήκωσαν τα μανίκια και ρίχτηκαν με ορμή στη ζωή, αλλάζοντας από λίγο έως πολύ την τοπική μας ιστορία.
Στην πρώτη φωτογραφία το Κυριακουλώ, όπως το θυμάμαι πάντα κι η μάνα μου με νέα συναρπαστικά project πλεξίματος από το Burda.
Στη δεύτερη κάνω τα πρώτα βήματα και ακουμπώ στη γιαγιά Γιωργίτσα που λάτρεψα και αγάπησα πολύ. Μάνα και κυρία Καιτούλα στο background.
Στην τρίτη κάποια Μνήμη Μικρασίας, όπου η γιαγιά Γιωργίτσα ποζάρει χαρούμενη με αντιπροσωπεία του χορευτικού του Φάρου.
Ραντεβού στις φετινές εκδηλώσεις.
