Η ποίηση του Κ. Μαρδά στο ιστολόγιο Πολιτισμού "Μούσα πολύτροπος"

Έγραφα στο τεύχος 25, Ιούνιος 2007, του περιοδικού «Μετρονόμος»: «Η ποίηση του Μαρδά είναι πολιτική, βαθειά επηρεασμένη από την εκποίηση ιδανικών, που υποστήκαμε. Διακατέχεται από σαρκασμό αλλά και από έναν πιο οδυνηρό αυτοσαρκασμό. Παίζει –άλλοτε με ωμό λυρισμό και άλλοτε με αγωνιστική ευαισθησία- το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου, του συμβιβασμού και της πάλης». Τότε ο καλός συνάδελφος είχε παρουσιάσει την ποιητική του συλλογή «Αθήνα με Θολό Ποτάμι», Μετά από σχεδόν 10 χρόνια ο ολιγογράφος Κώστας Μαρδάς δημοσιοποιεί καινούριο ποιητικό έργο: «Γυμνή Θεολογία» (εκδόσεις: www.vakxikon.gr ). Πολύ μου άρεσε η δουλειά, όπως κι η πρώτη. Διόλου τυχαία παρέθεσα εισαγωγικά τα γραφόμενά μου το 2007. Δεν υπάρχει, πιστεύω,, πιο σημαντική ανταμοιβή για όλους εμάς τους «γραφιάδες» να φαίνεται στο έργο μας η πορεία προς την ολοκλήρωση, την τελείωση, η διαρκής επαφή με την πραγματικότητα, που καθένας την μεταλλάσσει σε ό,τι μπορεί και θέλει, ανάλογα με το ταλέντο του. Από το «Θολό Ποτάμι» ως την «Γυμνή Θεολογία» η ποίηση του Κώστα Μαρδά βαίνει διαρκώς ολοκληρούμενη και τελειοποιούμενη αισθητικά, νοηματικά και κοινωνικά. Κατά τεκμήριο μικρές φόρμες, που έχουν σημαντικά να πουν και να τέρψουν.

Ο Κώστας Μαρδάς γεννήθηκε το 1956, στο χωριό Θολό Ποτάμι της Χίου από γονείς μετανάστες στο Μόντρεαλ του Καναδά. Είναι πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου, ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία: Από το 1981 για μια εικοσαετία ως κοινοβουλευτικός συντάκτης στο «Έθνος». Παρουσιαστής στην Ε.Ρ.Τ. εβδομαδιαίας εκπομπής με βιογραφικές συνεντεύξεις βουλευτών (1994-1996). Συνεργάστηκε επίσης με το ΚΑΝΑΛΙ 5 (1996-1997), με το MEGA (1998-1999, με το ραδιόφωνο ΣΚΑΪ (2000-2001), με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ΑΛΦΑ (2001-

2005). Κατόπιν συνεργάζεται με το BLUE SKY και τις εφημερίδες «Καρφί», «Espresso» και «Σφήνα». Από το 2006 έως το 2016 γράφει Βιβλιοκριτική για το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Τιμάται με το βραβείο Μπότση (2002). Στίχοι του μελοποιήθηκαν, με πιο χαρακτηριστικό τον δίσκο «Πατρίδα δανεισμένη», μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς (2012). Είναι παντρεμένος με την γραφίστρια Καίτη Αυγουστάκη κι έχουν δυο κόρες.

Με την ευκαιρία της νέας ποιητικής συλλογής «Γυμνή Θεολογία» κάναμε με τον Κώστα Μαρδά κουβέντα. Λιτή, συνοπτική, τηλεγραφική, λακωνική, όπως τα ποιήματά του. Είναι σημαντικό να... πετάς μόνος σου και εκ των προτέρων τα... περιττά, να μένουν τα ουσιαστικά. Επιπροσθέτως και με την ευκαιρία της συνέντευξης ο ποιητής και δημοσιογράφος είχε την καλοσύνη για πρώτη φορά να δημοσιοποιήσει στην Ιστοσελίδα μας τρία καινούρια ποιήματα. Η συνομιλία μας:

- «Γυμνή Θεολογία» το νέο έργο σου, πώς και γιατί;

«Η απάντηση είναι στο τελευταίο ποίημα, με ένα κοριτσόπουλο, τη Θεολογία, που καβαλώντας γυμνή μια μοτοσυκλέτα ψάχνει στη γη και στους ουρανούς το δημιουργό η το μποζόνιο Higgs»…

- Γιατί «γυμνή» παρακαλώ; Φιλοσοφικός, μεταφυσικός ή σεξουαλικός ο εν λόγω επιθετικός προσδιορισμός;

«Η γύμνια είναι αθωότητα και πρόκληση συνάμα… Είναι έκθεση και ερεθισμός. Είναι δύναμη και αδυναμία».

 - Συμβαίνει κάτι με σένα και την θεολογία; Και στο προηγούμενο έργο υπάρχει ενότητα με τίτλο «Ατομική Θεολογία».

«Ο βαθύς αναγνώστης, όπως εσύ, καταλαβαίνει τη ποιητική μου πίστη, την ποιητική μου απιστία και το ποιητικό μου αντάρτικο»!

- Μ’ αυτά, που γίνονται στον κόσμο, μπορεί ένας ποιητής να πιστεύει σε κάποιο θεό, πέρα από τον εαυτό του;

«Πιστεύω στο θεό της δικαιοσύνης και δεν πιστεύω στο θεό της εκδίκησης. Πιστεύω στον άνθρωπο που πασχίζει να γίνει θεός καλοσύνης, ουδεμία σχέση έχων με κεραυνούς, φωτιά και βασανιστήρια. Τέτοιο θεό- που μιμείται τον κακό άνθρωπο- τι να τον κάνω»;

- Η ποίηση είναι τελικά η απαντοχή ή η θεολογία; Μην πεις η ποίηση της θεολογίας ή το αντίστροφο, θα το πάρω ως λογοπαίγνιο.

«Η ποίηση είναι γοητευτικός μετασχηματισμός του αδύνατου σε δυνατό, με όλη την αίσθηση μιας συγκρατημένης απαισιοδοξίας».

- Είσαι αιρετικός θεολόγος στα ποιήματά σου. Άρα προς τί η θεολογία; Δεν είναι προτιμότερη και πιο λειτουργική η άρνησή της;

«Θεολογώ υποβάλλοντας τις επερωτήσεις μου»…

 - Οι πλείστοι των δημοσιογράφων είναι άκρως συμβατικοί και στα λογοτεχνικά γραπτά τους, ή κάνω λάθος;

«Ο δημοσιογράφος - διανοούμενος υποσκελίστηκε από τον δημοσιογράφο - γυάλινο. Και αυτό έγινε με την ευθύνη του τηλεοπτικού ελληνικού λαού. Που χαρίζει μεγάλη τηλεθέαση σε όσους βρίζει στις παρέες του».

- Αρέσκεσαι στο σύντομο, άμεσο, δυνατό μήνυμα, στο τηλεγράφημα, στην όμορφη και μεστή ατάκα. Θέλεις ν’ αφήνεις άφωνο τον αναγνώστη ή τουλάχιστον αιφνιδιασμένο;

«Γράφω λίγα, για να πω πολλά».

Ποίηση και πολιτική παίζουν κλοτσοπατινάδα;

«Ποίηση είναι το υπέρτερο αλλά και η καταβύθιση. Πολιτική είναι μια ιερή υπόθεση με ανίερα μέσα. Εγώ, πάντως, θαυμάζω αυτούς που κάνουν τη βρώμικη δουλειά για το καλό μας».

- Διακατέχεσαι από σαρκασμό και οδυνηρό αυτοσαρκασμό. Πόσο αποτελεσματική είναι η... καβαφική πανοπλία να κρύβει τον πονεμένο άνθρωπο – ποιητή;

«Σαρκάζω, από ευαισθησία… Είναι σαν ένας καυτηριασμός. Το είχα από μικρός. Πριν διαβάσω τον πολυδιαφημισμένο Καβάφη».

- Δημοσιογραφία και ποίηση. Η πρώτη: Συνήθως επιπόλαιη αναφορά πράξεων της εξουσίας. Η δεύτερη: Πόνος ψυχής και πνεύματος, που η πρώτη προκαλεί. Συναντώνται πουθενά;

«Η δημοσιογραφία είναι η καταγραφή του γεγονότος της ημέρας. Ποίηση είναι η έκφραση του υπερλογικού της ημέρας, αλλά κυρίως της νύχτας του αιώνος».

 - Αλήθεια γιατί γράφουμε ποιήματα, όταν ο όχλος όχι απλά τα αγνοεί >αλλά και ζει επιδεικτικά αντιποιητικά;

«Γράφουμε ποιήματα γιατί βλέπουμε, νοιώθουμε, στοχαζόμαστε αυτά. που οι άλλοι δεν βλέπουν, δεν αισθάνονται, δεν σκέπτονται. Ειλικρινά: Αυτούς τους τύπους τους ζηλεύω! Βέβαια, το ότι γράφουμε ποιήματα, δεν σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι άνθρωποι από αυτούς που δεν γράφουν».

- Η ποίηση δεν είναι αποθέωση της γλώσσας; Χρειάζεται τώρα, που όλο και περισσότερο γύρω μας γρυλίζουν;

«Μήπως τελικά έχουμε υπερτονίσει τη γλώσσα ως όργανο επικοινωνίας»;

-Να περιμένουμε κάτι καινούριο σου;

«Ετοιμάζω την τρίτη ποιητική συλλογή που μπορεί να έχει τίτλο “Διαμηνύματα”».

* * *