Μητροπολίτη Αρσένιο δεν είχαμε στη Χίο ποτέ. Με την βοήθεια του Γιώργου Παπαδόπουλου, βρήκαμε ότι οι πρόγονοι μας έδωσαν αυτό το όνομα προς τιμή του Μητροπολίτη Λαρίσης Αρσενίου Αφενδούλη, που είχε βοηθήσει πολύ την αποκατάσταση των προσφύγων, που ειδικά μετά το 1922 βρήκαν καταφύγιο και στα… τείχη του Φρουρίου της Χίου.
Όπως και να είχε το σκεπτικό τους, θα ήταν ίσως καλύτερα να δώσουν στην οδό το όνομα του.. Ησύχιου, αφού δικαίως μπορεί να διεκδικήσει τον όρο της πιο ήσυχης οδού της πόλεως, με την έννοια ότι πρώτον δεν είναι βατή σε οχήματα και δεύτερον βρίσκεται δίπλα ακριβώς στην κεντρικότερη πλατεία της πόλης.
Πως γίνεται αυτό το θαύμα; Εξηγείται από την υψομετρική διαφορά πλατείας και κεντρικών δρόμων από τα τείχη του Κάστρου, μιας και η οδός αυτή βρίσκεται εκεί ακριβώς, πάνω στο Κάστρο.
Για να την επισκεφτούμε, δεν έχουμε παρά να ανηφορήσουμε δεξιά από τον Καφενέ και το Μποτέ της Ευταλίας, για να βρεθούμε σε μια πεντακάθαρη γειτονίτσα, με τα εξής χαρακτηριστικά. Η μπροστινή πλευρά των σπιτιών βρίσκεται επί της οδού και η πίσω ή οι αυλές των σπιτιών.. σκαρφαλώνουν στο Κάστρο.
Η Έφη Γεωργαντή, που περιποιείται και τις πρώτες πρασινάδες, που βρίσκουμε στην γωνία, δικαιολογημένα θεωρεί ότι ο δρόμος τους είναι παράδειγμα, για το τι στολίδια κρύβει το Κάστρο, κάτι που σήμερα αγνοούμε.
Στολίδια, είτε εμφανή είτε κρυμμένα όπως μια ταράτσα.. όνειρο, που αντικρύζει κανείς ανηφορίζοντας από τον δρόμο στα τείχη του Φρουρίου και την χερσαία περίμετρο τους, πάνω από την τάφρο, που βρίσκεται από την πλευρά του Δημαρχείου.
Κατηφορίζοντας βλέπει αριστερά τον δρόμο να αλλάζει επίπεδο, με κενά συμπληρωμένα με πράσινο, ένα κασετόφωνο, που απλά ξεχάστηκε εδώ, εκτός να διασκευαστεί και αυτό σε… ζαρντινιέρα, όπως ένα καρότσι, που έχει πάρει αυτή ακριβώς την μορφή.
Μορφή τέχνης έχει δώσει και στις δικές ζαρντινιέρες η Κική Γεωργούλη, όπως εξηγεί και ο επίσης μουσικός σύζυγος της Αλέκος, που τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες τις διοχετεύει και στην κατασκευή ψηφιδωτών από... σπασμένα πλακάκια.
Οι επιλογές μας είναι πάντα δύο. Ή συνεχίζουμε τον δρόμο φτάνοντας παρακαλούμε σε μια μικρή πλατεία, που συναντάται με τον οδό Σπύρου Νικ. Ψαλτάκη, ή ανεβαίνουμε στα… τείχη, έχοντας διαφορετική εικόνα των πραγμάτων, όπως η οπτική για παράδειγμα της πίσω πλευράς του Εργατικού Κέντρου.
Κατεβαίνοντας πάντως βλέπουμε στο Νο 12 ένα χαρακτηριστικό πέτρινο σπίτι, αυλές με γιασεμιά, σπίτια προστατευμένα από κάγκελα, με τα παράθυρα τους κατάδρομα, παλιές οικίες, που συναντώνται με τον οδό Φώτη Αγγουλέ, που την είδαμε σε παλαιότερη εκπομπή μας, όπου και η οδός αρχίζει να ανηφορίζει απότομα, ακολουθώντας είπαμε την λογική της περίφραξης του Κάστρου.
Η κατάληξη της οδού, που μας επιτρέπει να δούμε δυό άγνωστες πλευρές της περιοχής, από την μια τα αναπάντεχα περιβολάκια της και από την άλλη τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, με οικοδόμηση που συνδύαζε ξυλεία και πέτρα, γίνεται ακριβώς σε ένα τέτοιο σπίτι, στο οποίος τερματίζεται ο οδός Μητροπολίτου Αρσενίου, που από την Πλατεία Φρουρίου μπήκαμε και σε μια πάροδο της Φ. Αγγουλέ «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Εικονοληψία - Φωτογραφίες: Κώστας Μίλτου Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
