Εδώ και περισσότερο από τριάντα χρόνια (τη μισή μου ζωή δηλαδή) συμμετέχοντας στις Διοικήσεις του Ομηρείου θεσμοθετήσαμε τα Πολιτιστικά Εργαστήρια, κύτταρο και οργανισμό παραγωγής έργου όπου συμμετείχαν και απολάμβαναν χιλιάδες πολιτών, στην αρχή δωρεάν και στη συνέχεια με ένα μικρό τέλος εγγραφής.
Ο κορωνοϊός αποδείχθηκε ανώδυνος σε σχέση με την πανδημία κατάργησης των Νομικών Προσώπων και της νομοθέτησης ανεδαφικών εισπρακτικών πολιτικών της κυβέρνησης. Το 70% των εξόδων να καλύπτεται από τους ωφελούμενους με δυσβάστακτη δηλαδή συμμετοχή.
Κι ενώ κάθε σύλλογος χωριού της χώρας λειτουργεί ανεμπόδιστα, το Ομήρειο ακυβέρνητο, χωρίς Διοίκηση, παρά με αντιδήμαρχο που ίσως δεν ξέρει ούτε την πόρτα του, να σχεδιάζει προγραμματίζει και υλοποιεί τις χιλιάδες εκδηλώσεις που γίνονται σε όλο το νησί. Τελευταία, μόλις προσαρμόστηκε ο ένας αντικαταστάθηκε από άλλον.
Αξίζει τέτοιας αντιμετώπισης το Μέγαρο του Πολιτισμού;
Γίνονται συσκέψεις για τη Βιάλ, το αντιμόνιο και ότι άλλο εκτός από την τύχη των εργαστηρίων του Ομηρείου.
Η Υπουργός Πολιτισμού εκτός από τη βασιλόπιτα δεν μπορεί να συμβάλει στην πάταξη της γραφειοκρατίας και της απαξίωσης;
Οι δάσκαλοι των εργαστηρίων που έχουν βάλει πλάτη πολλές φορές (ακόμα και άμισθοι) φαίνονται απογοητευμένοι και πιστεύουν ότι φέτος χάθηκε η χρονιά, όχι όμως και η ελπίδα.
Το Ομήρειο μπορεί και πρέπει να επανέλθει σε καθεστώς κανονικότητας χωρίς εμπόδια, θεσμικά και λειτουργικά.
Είναι κρίμα, η πρώτη χρονιά Δημοτικής αρχής να ταυτίζεται με πρώτη φορά φίμωσης του πολιτιστικού έργου μετά από 30 χρόνια.
