Ο Στυλιανός Μηλιάδης γεννήθηκε στη Χίο το 1881 τη χρονιά του μεγάλου σεισμού και μπορεί και εξαιτίας αυτού η οικογένεια του να μετακόμισε στον Πειραιά όπου και μεγάλωσε.
Ταλαντούχος ζωγράφος, μαθητής του Κωνσταντίνου Βολανάκη, φεύγει στο Μόναχο, φοιτώντας στην Ακαδημία Ζωγραφικής Βάλτερ Τόρ, στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου, με καθηγητές τον Γύζη και τον Λόφτς και στη συνέχεια στη Σχολή καλών τεχνών Παρισίου. Με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και βραβεία, μεταξύ των άλλων στο Μπορντώ και στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 και πέθανε στον Πειραιά το 1965 σε ηλικία 84 ετών.
Ο Δήμος Χίου αφιέρωσε στο όνομα του την οδό που από την Μητροπολίτου Ιερωνύμου Γοργία οδηγεί στην ουσία στην Εκκλησία της Αγίας Άννας Καπέλας.
Κατηφορίζοντας την Ιερωνύμου Γοργία από το δεξί μας χέρι φαίνεται η κατηφοριά της Στυλ. Μηλιάδη, με ένα χαρακτηριστικό παλιό σπίτι με τούβλινη εξωτερική επένδυση, απέναντι σε ένα άλλο νεόκτιστο με ένα περιποιημένο λαχανόκηπο στην αυλή του.
Ένα σπίτι με έναν… κόκορα στην γωνία και μια γνώριμη πόρτα για τα εκατοντάδες παιδιά, που την διάβηκαν την δεκαετία του 1970, όταν στο ισόγειο αυτού του σπιτιού, δίδασκε ιδιαίτερα μαθήματα ο αείμνηστος Μαθηματικός Σταμάτης Καραγιάννης.
Γκαράζ στα σπίτια, παρά το κατηφορικό της οδού και το μικρό μήκος της, και μικρά στενά, που οδηγούν σε μια μικρή πλατεία, που στην ουσία αποτελεί το πίσω μέρος τους, στολισμένα με λεμονιές και γαρυφαλλιές.
Επιστρέφοντας στην οδό, μας κάνει εντύπωση ότι χωρίζεται σε δυό τμήματα, από τα οποία στο ένα λείπουν τα… σκαλοπάτια!
Και αυτό, γιατί όπως μας τονίζει ο κάτοικος Γιώργος Μπάμπης, ένας άλλος συμπολίτης μας, έχει βαλθεί να τα… κατεδαφίσει, επειδή απλά θέλει να μπορεί να σταθμεύει το ΙΧ μπροστά στο σπίτι του!
Αυτό το πρόβλημα επισημαίνει και η κάτοικος Αργυρώ Κάλφα, απευθυνόμενη στον Δήμο και ζητώντας βοήθεια, τουλάχιστον να μην σκοτωθεί από την αυθαίρετη… κατεδάφιση!
«Μετά φόβου Θεού» κατεβαίνουμε την πρώην… πλατύσκαλη οδό Στυλ. Μηλιάδη, όπου στρίβοντας αριστερά αντικρύζουμε από το πλάι την Εκκλησία της Αγίας Άννας Καπέλας.
Προτιμάμε να την δούμε πανοραμικά και έτσι με την βοήθεια των… παραθυρόπλακων για να μην σκοτωθούμε, ανηφορίζουμε ξανά και ακολουθούμε την άλλη δίοδο προς την Εκκλησία, που ευτυχώς δεν είχε την… τύχη της πρώτης.
Εδώ μας περιμένουν πλατύσκαλα, ωραίες γωνίες, πράσινο, λεμονιές και μπαλκόνια με… κολοκύθες, με κυρίαρχο στοιχείο φυσικά την Εκκλησία της Αγίας Άννας, που ονομάστηκε Καπέλα, επειδή εδώ όπως και τον Φραγκομαχαλά έμεναν Χριστιανοί Καθολικού δόγματος, που επειδή στην περιοχή υπήρχε ένα παρεκκλήσιο του έδωσαν το όνομα Καπέλα Σιστίνα από το παρεκκλήσιο του Σίξτου του Αποστολικού Παλατιού, της επίσημης κατοικίας του Πάπα, στην πόλη του Βατικανού.
Στην Εκκλησία μας υποδέχεται ο πατ. Αντώνιος Πρελιάς, που μας δίνει αρκετά στοιχεία για την ιστορία της.
Βγαίνοντας παρατηρούμε το καμπαναριό της, που ανακαινίσθηκε το 1949 και ξαναβγαίνουμε στον δρόμο, που από την μια οδηγεί σε αδιέξοδο και από την άλλη συνεχίζεται, με χαρακτηριστικά μπαλκόνια… καραβίσιες σκάλες και αντιθέσεις μεταξύ ερειπωμένων σπιτιών και άλλων με μαρμάρινες διακοσμήσεις.
Ένα πράσινο μπαλκόνι την γωνία και μια ερειπωμένη κατοικία ολοκληρώνουν το μήκος της οδού Στυλιανού Μηλιάδη, όπου από την οδό Ιερωνύμου Γοργία μπήκαμε και στην οδό Σκαραμαγκά στον γνωστό μας «ποταμό» «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Φωτογραφίες εικονοληψία: Κώστας Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
