Να λοιπόν που είμαστε… ιστορία.
31 χρόνια σαν μια… ανάσα.
Αγωνίας, παρουσίας, φροντίδας, άγχους, προσφοράς, όλα μια ανάσα εκτός από την εγκυρότητα.
Η φράση «Το είπε η ΑΛΗΘΕΙΑ» είναι «όλα τα λεφτά» για να χρησιμοποιήσω μια φράση της νεολαίας και αυτό πιστέψτε με θέλει πολλές ανάσες, όχι από μένα αλλά από όλη την ομάδα, όλες τις ομάδες, που κατά καιρούς πέρασαν μπροστά από τα μικρόφωνα του ραδιοφώνου, που σήμερα έχει γενέθλια.
31 χρόνια λοιπόν και με όσους κατά καιρούς έτυχε να μπώ σε κάποιες λεπτομέρειες τους, μου λένε «Αυτό να το γράψεις». Μα κάνω άλλη δουλειά βρε παιδιά, γράφω – γράφω, βαρέθηκα, που λέει ο λόγος να γράφω και να με… γράφουν.
Όμως αυτό που θα γράψω τώρα είναι μια ιστορία, που θα μας πάει 30 χρόνια πίσω, όταν η συγκυρία τόφερε ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζούμας να ανταμώσει με τον τεχνικό του ΟΤΕ Βασίλη Παντόπουλο, τον πρώτο ηρωϊκό τεχνικό του ραδιοφώνου μας και να γεννηθεί εκ του μηδενός το Ράδιο- αλήθεια.
Τότε που λέτε, ιδεολόγος εγώ της ενημέρωσης, έβλεπα με μισό μάτι τους «σκυλάδες» έτσι ονομάζαμε τους ερασιτέχνες, που έβαζαν ας πούμε βαριά λαϊκά τραγούδια.
Βασιλεύς όλων ο Γιάννης ο Αθάνατος, που κι’ αυτός έβλεπε με μισό μάτι εμάς της ενημέρωσης που ξαφνικά μπαίναμε στα χωράφια του.
Μισό μάτι ο ένας, μισό μάτι ο άλλος τα… ενώσαμε και εγώ σαν ο πιο… διαβασμένος της παρέας είπα στον αγαθό γίγαντα φίλο μου.
Γιάννη θα πάμε στην Αθήνα να πάρουμε άδεια. Ο Γιάννης δεν τα πολύ γουστάριζε αυτά συνηθισμένος στην… παρανομία αλλά με εμπιστεύτηκε και νάσου και οι δυό μας στον Αρειο Πάγο.
Ναι αυτό που ακούσατε, αφού η πολιτεία έκρινε ότι αυτό, το ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, θα μας δώσει τις άδειες.
Τι να πω του Γιάννη τώρα εγώ, που μόνο που δεν με τράβαγε να πάμε να φύγουμε.
Να φύγουμε να πάμε που; Απέναντι μας, φανταστείτε τώρα σκηνικό. Oι Δικαστές καθισμένοι αμφιθεατρικά με τα γουνάκια τους, την αυστηρότητα τους και κάτω σαν μυρμήγκια εμείς.
Πριν από μας είχε περάσει η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, μεγάλα ονόματα, να λένε επιχειρήματα μισή ώρα ο καθένας και κάποια στιγμή εμείς οι… ταπεινοί της γής ο ένας να αιτείται άδεια ραδιοφωνικού Σταθμού κυρίως ενημερωτικού περιεχομένου και άλλος μουσικού.
Χίος λοιπόν, λέει ο Πρόεδρος, κλαρίνα εμείς.
Και γιατί παρακαλώ να ανοίξετε στο νησί ραδιόφωνα;
Λέω εκείνη την ώρα, Γιάννη «ή ταν ή επί τας». Για να ακουστεί και στην ραδιοφωνική μπάντα κύριοι Δικαστές καμιά ελληνική φωνή, μόνο τούρκικα και αμανέδες ακούμε, του απαντώ.
Σιωπή στην αμφιθεατρική έδρα, όμως εγώ διέκρινα ένα… μούδιασμα.
Μάλιστα… λέει με νόημα ο Πρόεδρος δεν χρειάζεται τίποτα άλλο φύγετε.
Και φύγαμε οι δυό Γιάννηδες και σε λίγο ήρθαν οι άδειες που πάνω έγραφαν «Προσωρινής διάρκειας έως ότου εκδοθούν οι οριστικές. Μέχρι τότε θα έχουν ισχύ κανονικής αδείας.»
Γιατί έγραψα αυτή την ιστορία; Μα δεν διαβάσατε το υστερόγραφο.
Υ.Γ. Από τότε μέχρι σήμερα στον… Χώρο Ελλάδα αυτές τις άδειες έχουμε.
