Μετά την… επιτυχία της άσκησης «Κηδαλίων» σήμερα που εκκένωσε την Βολισσό και την αναμενόμενη επιτυχία της άσκησης «Ντάντανος» την Παρασκευή, που θα βεβαιώσει τα τέλεια αντανακλαστικά μας σε περίπτωση σεισμού, θέτω σοβαρά το ερώτημα του τίτλου και ματαίως θα περιμένω κάποια απάντηση, όπως αυτή που παίρνω τόσο εγώ, όσο και άλλοι συνάδελφοι, για το που ακριβώς βρίσκονται τα Καταφύγια, που θα χρησιμοποιήσει ο πληθυσμός σε περίπτωση πολέμου.
Αυτό λοιπόν, που ερωτώ είναι αν υπάρχει άσκηση να κάνουμε το… σταυρό μας, γιατί σε περίπτωση πραγματικής εκκενώσεως ενός οικισμού ή της συμπεριφοράς σε περίπτωση σεισμού αυτό ακριβώς θα πρέπει να κάνουμε.
Προς Θεού, δεν πρέπει αυτή μου η άποψη να εμπλακεί καθόλου με πρόσωπα και δη Προϊσταμένους Υπηρεσιών, που παίρνουν μέρος στην «άσκηση». Είναι καθόλα άξιοι αλλά εκ των πραγμάτων τμήματα μιας Πολιτείας, που δεν είναι σοβαρή. Και όποιος δεν είναι σοβαρός την ώρα του πραγματικού κινδύνου ή του πραγματικού προβλήματος γελοιοποιείται. Οι δε πολίτες ενός μη σοβαρού Κράτους είναι μονίμως εκτεθειμένοι σε κίνδυνο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται ασκήσεις; Αντιθέτως υποστηρίζω ότι πρέπει να γίνονται και μάλιστα συχνότερα. Ασκήσεις όμως και όχι θεατρικές παραστάσεις του χειρίστου είδους.
Και επειδή και εδώ την Αμερική την έχουν ανακαλύψει άλλοι πριν από μας και δη δια του Χριστοφόρου Κολόμβου, γνωστού… Πυργούση, θέλω να ρωτήσω. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, για να μην πάω στον.. μακρύτερο χώρο έτσι γίνονται οι ασκήσεις;
Όχι βέβαια. Κατ’ αρχήν υπάρχουν σενάρια, για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας, σε περίπτωση κινδύνου. Υπάρχει εφαρμογή των σεναρίων επί πραγματικών συνθηκών στο γενικότερο πεδίο. Για παράδειγμα τι κάνει ο καθένας χωρίς ρεύμα; Πως θα συνεννοηθούμε χωρίς τηλέφωνο; Πως θα προσεγγίσουμε όταν δεν έχουμε πρόσβαση από δρόμο; Πως θα κινηθούμε χωρίς… καύσιμα;Και το κυριότερο, ποιός είναι ο Αρχηγός, ποιός κάνει κουμάντο, ποιός έχει το γενικό πρόσταγμα;
Αφού υπάρχουν αυτά και γίνονται πλέον αυτοματοποιημένα, περνάμε στο δεύτερο πεδίο. Κανείς δεν ξέρει πότε και που θα γίνει η άσκηση. Όλοι το μαθαίνουν την τελευταία στιγμή. Αυτό που υπήρχε παλαιότερα, δηλαδή η εξάλειψη του κινδύνου πανικού δια της ελλείψεως της πληροφορίας, με τα σημερινά μέσα εξαλείφεται πλήρως. Σήμερα σε χρόνο μηδέν μπορεί να γίνει γνωστό ότι το συμβάν δεν είναι συμβάν αλλά άσκηση.
Αλλά αυτά συμβαίνουν σε σοβαρές χώρες. Εδώ μονίμως βρισκόμαστε στη χώρα, που παριστάνουμε αυτό που πρέπει να είμαστε και αυτό εκφράζεται και στις «ασκήσεις» και τα εισαγωγικά δεν μπαίνουν τυχαία. Εδώ διαλέγουμε την ημέρα και την ώρα, τον τόπο και το τοπίο, κάνουμε και μια εβδομάδα πρίν… πρόβες, όπως κάναμε και στον Στρατό καθαριότητα, πριν την επίσκεψη του Ταξίαρχου και όλα δουλεύουν… τέλεια. Η πραγματική εικόνα φαινόταν όταν ο Αξιωματικός δεν ήταν… δημόσιος υπάλληλος και την έπεφτε στις σκοπιές απροειδοποίητα ή έμπαινε στην πύλη του Στρατοπέδου άνευ ειδοποιήσεως.
Εμείς εδώ φύγαμε όλοι ικανοποιημένοι, που εκκενώσαμε την Βολισσό των 300 κατοίκων, γιατί αν πηγαίναμε τον Αύγουστο θα βρίσκαμε… 1000 και παίξαμε μια χαρά θέατρο και δη μεγάλοι άνθρωποι.
Αν και όποτε γίνομε σοβαρή χώρα και κάνουμε πραγματικές ασκήσεις, τότε μόνο θα δούμε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας. Τώρα στην φάση, που είμαστε και τέτοιοι που είμαστε ας κάνουμε το σταυρό μας μην μας κάτσει η πραγματικά στραβή.
Υ.Γ.: To γενικό πρόσταγμα το είχε σήμερα ο φίλος μου ο Αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας. Είναι σαν να θές να κάνεις χειρουργείο και παρακάμπτεις τον… Χάψα εμπιστευόμενος τον Μήτσο τον χασάπη επειδή γνωρίζει από μαχαίρια. Σε αυτές τις θέσεις πρέπει να βρίσκονται απόστρατοι Αξιωματικοί του Στρατού ή των Σωμάτων ασφαλείας, άνθρωποι που έχουν κάνει την κρίση βίωμα της ζωής τους. Προς Θεού και πάλι δεν φταίει ο Παναγιώτης. Η χώρα μας δεν είναι σοβαρή.
