Κάθονται καθημερινά στην πλαϊνή είσοδο του Δημοτικού κήπου. Τα πρόσωπα αλλάζουν, το στέκι είναι το ίδιο. Παιδιά είναι, σε πιά παιδιά δεν αρέσουν οι λιχουδιές; Περιμένουν λοιπόν τους περαστικούς, που έτσι όπως τα βλέπουν όλο και κάτι αγοράζουν απ’ τα περίπτερα να τα φιλέψουν. Ο λαός της Χίου εδώ και μήνες δίνει απ’ το περίσσευμα που δεν έχει. Μέτρησε κανείς το οικονομικό μέγεθος του μεγαλείου των φτωχών ανθρώπων, που μένουν μόνιμα στα σπιτάκια της Αγίας Ερμιόνης; Μήπως θα τους χαρίσουν τον… ΕΝΦΙΑ επειδή κάνουν τον ΟΗΕ; Το κουράγιο το έχουν, η ανθρωπιά τους περισσεύει, αλλά πως μπορούν όλο αυτό διάστημα να δίνουν ζεστό γάλα, να ντύνουν, να ζεσταίνουν τα μελανιασμένα από το κρύο βρέφη; Σε όλα αυτά η Πολιτεία είναι απούσα απ’ την ζωή, παρούσα όμως στην θεατρική σκηνή. Όταν μεσουρανούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο σημερινός Πρωθυπουργός ήταν παιδί, αλλιώς αν τον ανακάλυπτε θα τον «απογείωνε» νωρίτερα. Αλήθεια πιά σχέση έχει όλο αυτό που ζούμε εμείς ή η Μυτιλήνη σε μεγέθυνση με το θέατρο που παίχτηκε με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα για τους 30 Σύρους, που πέταξαν απ’ την Αθήνα εις τας Ευρώπας; Μήπως θα φύγουν κι’ άλλοι; Μήπως ενδιαφέρεται ο Πρωθυπουργός να στείλει και την εικονιζόμενη «μαρίδα» που ξεροσταλιάζει έξω απ’ τον Δημοτικό κήπο, για το κρουασάν ή το κουλούρι του περαστικού;
Τέλος πάντων επειδή άκρη δεν πρόκειται να βρούμε, υπάρχει φορέας να πάει έναν λυόμενο οικίσκο του ΟΗΕ και μια χημική τουαλέτα στους ήρωες της Αγίας Ερμιόνης;
Και επειδή η ζωή συνεχίζεται ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει αύριο τον παπά Λάρδα στο Βουνό. Ηταν ένας παπάς με τα όλα του, αγαπούσε την Εκκλησία και στην ουσία πέθανε όπως ήθελε, μέσα σ’ αυτήν, την ώρα του Εσπερινού. Τον θυμάμαι με τι αγάπη μας ξεναγούσε στην Εκκλησιά του χωριού του, τον είδα με τι αγάπη μίλαγε για την γή, αφού δεν ήταν παπάς του γραφείου, με τη αγάπη μίλαγε στα ζωντανά του και ειδικά στην αδυναμία του, τη γαϊδουρίτσα του την «Σαπφώ» καθότι την έκανε εισαγωγή από την Μυτιλήνη. Κάποια στιγμή ήρθε κοντά του, ο κάτι παραπάνω από εικοσάχρονος, αν δεν κάνω λάθος, εγγονός του. Τότε ο παπάς του φίλησε… το χέρι. Εβλεπε το πρόσωπο του τη συνέχεια, το χρόνο που έφυγε και τη ζωή που συνεχίζεται. Ο σεβαστός Λευίτης ήταν έτοιμος να φύγει… κάτι που έγινε σε λίγες μέρες. Οσοι τον κλάψουν αύριο θα κάνουν καλά, αλλά να ξέρουν ότι έφυγε ευτυχισμένος εκεί που ήθελε, μέσα στην Εκκλησία.
Εμείς κρατήσαμε την ευχή του και την σούμα που μας έδωσε απ’ το ανεμπικαριό του, γιατί είπαμε ο παπά Λάρδας δεν ήταν του… γάλακτος.
