Από την ώρα που το κράτος δια μέσου των νόμων, θα συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως επιτήδειος … ηλίθιος, δικαιούμαστε και εμείς να θέτουμε… χαζές ερωτήσεις, όπως αυτός του τίτλου.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Κάποιοι ενοχλούνται από τα απλωμένα καθίσματα των "Καφέ" στα στενά της Απλωταριάς, γιατί είναι στριφνοί, γιατί σπληνιάζονται που δουλεύει ο γείτονας τους και θέλουν να ψοφήσει μαζί τους ή όντως αγανακτούν γιατί κάποιοι κακοί επαγγελματίες θεωρούν τους πεζόδρομους ιδιοκτησία τους και με την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά τους συμπαρασύρουν και τους σωστούς.
Τι κάνουν λοιπόν; Προσφεύγουν στον νόμο, άρα και στον… Αστυνόμο.
Τι λέει λοιπόν εδώ ο νόμος, που αναγκαστικά εφόσον υπάρχουν προσφυγές, εφαρμόζει ο Δήμος, στέλνοντας κατ’ αρχήν να σημαδέψει με κίτρινη μπογιά στους πεζόδρομους, πόσα μέτρα δικαιούται να ενοικιάσει ένα κατάστημα; Ότι έλεγε και για τους σκύλους της… Σμαράγδας.
«Πονάει δόντι κόψει κεφάλι» λέει ο λαός μας. Εχουμε ένα νομοθέτη (βλέπε Βουλή, για να μην τα βάζουμε με τους Δικαστές) που λειτουργεί με τη λογική. Δεν με νοιάζει αν θα συμμορφωθείς, αυτό που με ενδιαφέρει είναι μια δικαιολογία να σε χαρατσώνω όποτε έχω κεσάτια και όσο ζήσεις.
Πάμε στο παράδειγμα των "Καφέ". Αν λειτουργούν σωστά, ενοχλούν κανέναν; Ισα – ίσα που οι πεζόδρομοι και πάροδοι της Απλωταριάς παίρνουν καλύτερο χρώμα, ανοίγοντας την διάθεση στον άλλο να ψωνίσει, αν φυσικά έχει λεφτά στην τσέπη.
Όταν λοιπόν ο Νόμος λέει, μπροστά σε κάθε μαγαζί επιτρέπονται 2 τραπεζάκια με καθίσματα, την ώρα που χωρούν 6 και μένει και άνετα χώρος για τους πεζούς, τι σου λένε οι επιτήδειοι… ηλίθιοι; Ξέρουμε ότι έτσι θα ψοφήσεις, ξέρουμε ότι σου λέμε μαλθακίες και εσύ εφόσον μπορείς και έχεις χώρο να απλωθείς, θα το κάνεις, αλλά εμείς ζητάμε μια ακόμα ευκαιρία εκτός τους νταβατζήδες, που έχεις στο κεφάλι σου, να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να σηκώνουμε τον μπαλτά του προστίμου και ότι αρπάξουμε.
Γιατί αυτό ακριβώς έχουμε δημιουργήσει, κράτος της αρπαχτής. Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε ανακαλύψει τα καφέ στους πεζοδρόμους, όλη η Ευρώπη είναι γεμάτη. Αλλά εκεί με σεβασμό πάντα στο δικαίωμα του πεζού, υπάρχει η λογική, δούλεψε, απασχόλησε κόσμο, κόψε αποδείξεις, αύξησε τα έσοδα σου να πάρει και το Κράτος.
Εδώ δουλεύουμε ανάποδα. Που θα πάει, ή θα κλείσεις ή θα παρανομήσεις. Και επειδή κανείς δεν θέλει να αυτοκτονήσει (με όσα τραπεζοκαθίσματα επιτρέπουν σε αυτοχειρία οδηγούν τα μαγαζιά) αναγκαστικά θα παρανομήσεις, οπότε ο Βεληγκέκας όποτε γουστάρει ή έχει κεσάτια θα σου κόβει και ένα κοστούμι.
Λογική της αρπαχτής, λογική κρατικού μηχανισμού, που δεν τον νοιάζει να πεθάνει η πατρίδα, αρκεί να ζήσει, όσο ζεί ο σκώληξ τρώγοντας τις σάρκες της.
Υ.Γ. Για το άπλωμα των ποδιών ο Νόμος των ηλιθίων λέει τίποτα; Γιατί όλα κι’ όλα, δεν θα καθόμαστε αραχτοί, και με απλωμένη την αρίδα μας, θα είμαστε συμμαζεμένοι και με χρονοδιακόπτη στις καρέκλες.
