Θα γίνουν δεν θα γίνουν εκλογές; Πόσες θα είναι οι κάλπες και ποιές;
Πιάνομε μόνο την πολιτική πρεμούρα γιατί προφανώς υπάρχουν και άλλες.
Ας πούμε της τοπικής ΕΛΜΕ, που μπορεί να μην ξέρει που πέφτει το Οικοτροφείο Οινουσσών, αλλά δεν θέλει να το ενισχύσει το υπουργείο Παιδείας, γιατί οι εφοπλιστές που τόκτισαν και το συντηρούν, για νάχει σήμερα Σχολεία η Αιγνούσσα, δίνουν ετησίως 150.000 ευρώ για την συντήρηση του, προφανώς μεγάλο… αμάρτημα, άρα να μην ενισχυθεί να πάει στο Δήμο για να κλείσει.
Λεπτομέρειες θα πεί κανείς μπροστά στον… προβληματισμό που παρακολουθείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Προσωπική μου βέβαια άποψη ότι το ποσοστό βλακείας στη χώρα μας ήταν πάντα αυξημένο, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα φαίνεται δημοσίως.
Όπως φαίνεται και κάτι άλλο, που προφανώς επισήμως τουλάχιστον δεν απασχολεί κανένα.
Αναφερόμαστε στη χρήση της γλώσσας και αυτό δεν αφορά όσους γράφουν με λάθη.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι μορφωμένοι και δεν είναι αμαρτία να γράφουν με λάθη, όμως παρακολουθεί κανείς τον αυξημένο βαθμό χρήσης λατινικών χαρακτήρων και της άνεσης της … αλαμπουρνέζικης γραφής.
Πρόκειται για την σύγχρονη τύφλα στη χώρα του φωτός.
Από τους προβληματισμούς των… Αλαμπουρνέζων διακρίνει κανείς ότι πολλοί είναι και ελληναράδες και ας αγνοούν ότι η Ελλάδα είναι στην ουσία η φωτεινή πέτρα, αφού η «λάς» στη Δωρική διάλεκτο είναι η πέτρα (εξ’ ου και το λαξεύω) τόπος δηλαδή λουσμένος στο φώς.
Και εκεί που συνειδητοποιεί κανείς την εθνική μας τύφλα είναι όταν αντιλαμβάνεται πως βιώνουν τη γλώσσα μας άλλοι λαοί.
Η Μαρία, ας πούμε, δεν έχει σημασία το επώνυμο της είναι από το Κίελο της Γερμανίας και φιλοξενήθηκε στην Αθήνα στα πλαίσια του προγράμματος Θερινών Υποτροφιών Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ώστε ξένοι φοιτητές να μάθουν την ελληνική γλώσσα.
Η Μαρία μίλησε μάλιστα στη Βουλή και μεταξύ άλλων είπε τα εξής:
«Μη με ρωτάτε πώς μια μαθηματικός αποφάσισε να γίνει μεταφράστρια της ελληνικής γλώσσας. Δεν έχω την απάντηση και μάλλον δεν πρόκειται να τη βρω ποτέ. Θυμάμαι ότι τότε κάποιος μου είπε: κάνεις λάθος, παρόλο που είναι μια δύσκολη γλώσσα, είναι σπάνια και, αν τυχόν καταφέρεις να τη μάθεις, δεν θα μπορέσεις εύκολα να βρεις δουλειά. Ακουγόταν σαν πρόκληση. Δε σας κρύβω, ήταν το πρώτο και καλύτερο λάθος που είχα διαπράξει στη ζωή μου. Ηδη αγάπησα την ελληνική γλώσσα από το πρώτο μάθημα. Την αγάπησα για την ψυχή της, τον πλούτο της, για την ομορφιά και την εκφραστικότητά της. Και ξέρετε κάτι; Ανακάλυψα πως μόνον οι άνθρωποι με εκλεκτό γούστο μπαίνουν στη διαδικασία να μάθουν μια τόσο μοναδική ξένη γλώσσα, όπως είναι τα ελληνικά, μια γλώσσα, βαθιά σαν θάλασσα που σε καλεί να μπεις στα βαθιά νερά της. Και μπαίνεις, και μαθαίνεις να κολυμπάς μέσα στα κύματα. Μαζί με τη γλώσσα αγάπησα και τους ανθρώπους».
Αυτά είπε η Γερμανίδα Μαρία για τη γλώσσα μας, εμείς μπορεί να συνεχίζουμε να αυτοκτονούμε.
Υ.Γ. Κανένας Φιλόλογος με τον οποίο έχω κουβεντιάσει το θέμα δεν ανησυχεί. Είναι μόδα μου λένε και θα περάσει. Μακάρι να είμαι ο μοναδικός… παλαιομοδίτης, αλλά η… μόδα κοντεύει να κλείσει 20ετία.
