Ενθουσιασμό μικρού παιδιού είχε προχθές ο Δήμαρχος Μανώλης Βουρνούς, παρουσιάζοντας το σχέδιο του για το μέλλον των… σκουπιδιών, επηρεασμένος σαφώς από την επίσκεψη του σε Γερμανική Πόλη, μαζί με τον Αντιδήμαρχο Γ. Μπελέγρη, όπου είδαν την λειτουργία του… σκουπιδότοπου της, που ήταν ένα εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων, από την θερμότητα της οποίας παράγεται ηλεκτρική ενέργεια.
Αυτό είναι το μέλλον είπε, οι χώροι υγειονομικής ταφής απορριμμάτων είναι ξεπερασμένοι και με ημερομηνία λήξεως (έχει δίκιο) ο ΧΥΤΑ στον Πόδορα θα είναι ξεπερασμένος σύντομα, πρέπει να δούμε το μέλλον να αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας.
Όση ώρα έλεγε, δείχνοντας μας και φωτογραφίες του Εργοστασίου, γύρισα το ρολόϊ 15 χρόνια πίσω, όπου καλεσμένος σε μια δημοσιογραφική αποστολή στις Βρυξέλλες, βρέθηκα το πρωϊ, που εκεί είναι πίσσα σκοτάδι, στο μπαλκόνι του Ξενοδοχείου, να κοιτάζω δίπλα έναν βιομηχανικό χώρο, γεμάτο ζωή, αλλά καθόλου φασαρία.
Κατέβηκα στις πληροφορίες, ελληνικά… ρεσεψιόν, και ρώτησα τι είναι δίπλα.
Α, μου είπε με απάθεια ο υπάλληλος είναι ο… σκουπιδότοπος της Πόλης.
Αν δεν μάθαινα θα έσκαγα, περπάτησα μέχρι το εργοστάσιο, δίπλα ήταν φυσικά ο… πορτιέρης που ήταν Ελληνας, και πρόθυμα μου έδειχνε το χώρο και ταυτόχρονα μου εξηγούσε.
Ο Γερμανός θα ξεχωρίσει τα απορρίμματα, θα τοποθετήσει (δεν λένε πετάξει) τα χαρτιά στον ανάλογο κάδο, τα γυαλιά στον άλλο, τα πλαστικά και τα μέταλλα στους αντίστοιχους, τα οργανικά απορρίμματα στον κομποστοποιητή και να τα κάνει λίπασμα για τα λουλούδια του και τα υπόλοιπα, δηλαδή μπορεί να είναι το 1/10 που θα μείνει, θα τα βάλει στη σακούλα και θα τα βγάλει έξω την συγκεκριμένη ώρα.
Το Εργοστάσιο που πάνε τα… σκουπίδια, εννοείται δεν μυρίζει, δεν βγάζει ίχνος κάπνας και το ρεύμα που παράγει από την θερμότητα της καύσης, το πουλάει ο Δήμος στην… Γερμανική ΔΕΗ.
Όση ώρα λοιπόν ο Δήμαρχος σχεδίαζε το… μέλλον σκεφτόμουν το στύλο, που έχουμε στη γωνία του σπιτιού μας, όπου από καρφιά κρεμάμε τις σακούλες των σκουπιδιών, γιατί δεν συμφωνούμε που θα μπεί ο κάδος, που στην… επάνω γειτονιά εκεί που έχει μπεί, βρωμάει ο ντουνιάς. Σκεφτόμουν τις προάλλες, που ο μπροστινός μου, έβγαλε τη χερούκλα με τα τατουάζ πλάκα από το παράθυρο και άδειασε το τασάκι στο δρόμο με το αυτοκίνητο εν κινήσει. Σκεφτόμουν ακόμα και τις τσίχλες, που με ένα «φτού», κυρίως από παιδικά στόματα, ρίχνουν… χρώμα στις πλάκες των πεζοδρομίων, τις παλιές κουζίνες, τα πλυντήρια, τα ψυγεία, που «κλάπ» κατρακυλάνε… ηδονικά στους χειμάρρους.
Σκεφτόμουν ότι τα μαλλιά μου άσπρισαν και πολιτισμό γύρω μου δεν είδα ακόμα, αλλά δεν είπα τίποτα. Άφησα το Δήμαρχο Μ. Βουρνού στον νεανικό του ενθουσιασμό και τους σχεδιασμούς του, αλλά δεν σας κρύβω ότι μέσα μου λέω και ξαναλέω ότι ένας Δήμαρχος είχε καταλάβει τους Χιώτες ο… Μάρκος Μεννής.
Δεν πειθαρχείς στο σήμα τοιχείο στη μέση του δρόμου, ακόμα υπάρχει στη Βενιζέλου, δεν καταλαβαίνεις να μην καβαλάς τα Ι.Χ. στα πεζοδρόμια, στυλιάρια «κερατά» που λέει ο λόγος, παντού ζούν και βασιλεύουν, κοντολογίς συμπεριφορά παλιού γονιού, που έλεγε στο Δάσκαλο πάρτον και σπάσε τον στο ξύλο.
Ακόμα να σας πω δεν έχω πεισθεί για το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Βουρνού.
Εύχομαι ειλικρινά να διαψευστώ, εύχομαι σαν Δήμαρχος και σαν νέος να τινάξει στον αέρα την παροιμία, που λέει πως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξια μαλθακά μόρια.
Υ.Γ. Οι Δικηγόροι παγίως και λόγω επαγγέλματος είναι γκρινιάρηδες, δεν μπορούν να εκφραστούν λιτά. Η Ανθίππη Ζανάρα το διαψεύδει. Υποκλίνομαι μπροστά στο λιτό κείμενο, το… ποίημα της για τον πρόωρο φευγιό του φίλου της Μάριου Ιωάννου Πιπίδη. (Δημοσιεύεται στην στήλη «Απόψεις»)
