Όπως γνωρίζετε όλοι, καταθέτω τις σκέψεις μου… κατά μόνας, συνεπώς και ο Βασίλης ο Μυριαγκός δεν ξέρει αυτά που θα ακολουθήσουν με την έννοια ότι δεν μίλησα καθόλου μαζί του.
Παρακολούθησα τηλεοπτικώς την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το προσφυγικό, διάβασα και τα όσα "εξ αμάξης" άκουσε από τους πρώην «συντρόφους» του, ας το λέμε έτσι αφού κατάντησε ο πλέον ξεφτιλισμένος όρος, ο Βασίλης για τις θέσεις του, άφησα να περάσει λίγο ο χρόνος να… κρυώσει το πράγμα και είπα να τους ρωτήσω κάποια πράγματα αν επικοινωνούν με το... περιβάλλον.
Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει ο Βασίλης, μετέχοντας σε μια Επιτροπή, που εξέταζε τόσο καιρό το πλέον φλέγον θέμα του τόπου;
Να πετάει τις ώρες του, λες και έχει αυτή την πολυτέλεια και την ώρα του πορίσματος και στο δια ταύτα να την… κάνει με ελαφρά πηδηματάκια;
Δεν θέλω να μιλήσω με πολιτικούς όρους, γιατί μάλλον φαντάζουν για μερικούς «κορακίστικοι». Για παράδειγμα, ανεξάρτητα αν διαφωνεί κανείς ή συμφωνεί, η Ερμιόνη Φρεζούλη είχε μια πολιτική θέση. Το “Προαναχωρησιακό Κέντρο” είναι φυλακή, το πράγμα πάει εκεί, δεν συμμετέχουμε σε καμιά επιτροπή. Πολιτική θέση είχε και ο Μάρκος Σκούφαλος. Συμμετέχουμε, ακούμε, βλέπουμε, διαφωνούμε, επειδή έχουμε μια διαφορετική πολιτική φιλοσοφία.
Ο Βασίλης Μυριαγκός, που στάλθηκε στην Επιτροπή, να συνδιαμορφώσει από την αρχή λύση για το πρόβλημα, στη βάση, είναι δεν είναι δικό μας, στο δικό μας πιάτο μπαίνει, μετά τι περίμεναν οι επικριτές του, να λέει στην Επιτροπή «αυγά» και στο Δημοτικό Συμβούλιο «καλάθια»;
Δεν με εκπλήσσει ότι δεν ξέρουν τον Βασίλη σαν χαρακτήρα, άλλωστε οι Δημοτικοί Συνδυασμοί είναι ετερόκλητα σχήματα, που κρατούνται ενοποιημένα μόνο με την συγκολλητική ουσία της εξουσίας, με τσατίζει όμως και με στεναχωρεί γιατί με τον Βασίλη «φάγαμε μαζί σκατά» (όσοι έκαναν φαντάροι την εποχή που ο Στρατός δεν ήταν Ενωμοτία Προσκόπων, καταλαβαίνουν τι σημαίνει) υπηρετώντας στον ίδιο Λόχο το 1980.
Με στεναχωρεί ότι πετάνε οι ίδιοι οι «άνθρωποι» του στο “καλάθι των αχρήστων” την πολύχρονη εμπειρία του στα κοινά αλλά και την επιστημονική του επάρκεια. Tέλος πάντων, σταματώ εδώ γιατί Συνήγορος δεν είμαι, ο Βασίλης δεν χρειάζεται, ούτε έχει ιδέα γι’ αυτά που γράφω.
Απλά αισθάνθηκα την ανάγκη να του συμπαρασταθώ ως «σειρούλα» του και ως… Καζαντζιδικός. Και γιατί είχε το θάρρος να υπηρετήσει όπως κάνει πάντα τη σοβαρότητα και να πράξει αυτό που έλεγε η συνείδηση του.
Υ.Γ. «Πες μου το φίλο σου να σου ποιός είσαι». Αναφέρομαι σε ένα διαχρονικό φίλο του Βασίλη από την εποχή που ήταν «Πληβείος» προτού γίνει «Αυτοκράτορας».
Ούτε αυτό δεν πήραν υπ’ όψιν τους όσοι έσπευσαν να τον «πυροβολήσουν».
