Φυσικά δεν γινόμαστε μάντεις κακών, μια άποψη καταθέτουμε και μακάρι να μην την δικαιώσει η ζωή.
Κατ’ αρχήν είναι καθαρό ότι βρισκόμαστε σε ένα… χαλαρό χαζοχαρούμενο πολιτικό κλίμα, που μας έχουν συνηθίσει οι Καμμένοι… αριστεροί.
Μπουκάρουν τα καμάρια στις Εκκλησιές την ώρα της Θείας λειτουργίας, να μην τα πειράξουμε, γιατί είδατε τι έγινε που τους έπιασε η Αστυνομία; Τους δικάσανε και ο, ή η Δικαστής τους… αθώωσε.
Με την ευκαιρία να τους… συγχαρούμε γι’ αυτή την απόφαση, θα χαρούμε πολύ με τη διάλυση των πάντων, να δούμε Δικαστικούς να πουλάνε κομποσχοίνια στις Πλατείες, γιατί από κάτι θα πρέπει να ζήσουν.
Το αυτόν συμβαίνει και με τις καταλήψεις. Χαλαρά και προ πάντων να μην ενοχλήσουμε τα… παιδιά, εκφράζονται ομφαλοσκοπώντας και τρώνε τα λεφτά του μπαμπά και των φορολογουμένων κορόϊδων, καταστρέφοντας την δημόσια περιουσία.
Συνεπώς αυτό που οσμίζονται οι πολίτες και στη Χίο, με τις κλοπές στα περίπτερα και όχι μόνο, άλλωστε δεν το κρύβουν οι Αστυνομικοί, είναι ότι αρχές έχουν εντολές, να μην αγγίζουν τους παραβατικούς μετανάστες – πρόσφυγες. Ελάτε όμως που οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μπαχαλάκηδες;
Πότε θα το καταλάβουν στην Κυβέρνηση; Μπορεί όταν γίνει το έγκλημα, αλλά τότε θα είναι αργά.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να καταλάβουμε την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων. Κατ’ αρχήν οι παραβατικοί είναι μια μειοψηφία των 2700, που βρίσκονται στο νησί, συνεπώς το να τους τσουβαλιάζουμε όλους είναι λάθος. Όμως από την ώρα, που οι «καλοί» βλέπουν την ατιμώρητη ασυδοσία των «κακών» θα γίνουν ίδιοι αργά ή γρήγορα, θέλοντας και μη.
Μετά έχουμε συνείδηση του σοκ αυτών των ανθρώπων;
Αφήνουμε τις γυναίκες, αυτές καταλαβαίνουμε όλοι ότι θεωρούνται κάτι όπως τις καρέκλες, χρήσιμες για να… κάθεσαι πάνω τους.
Πώς να αισθάνεται όμως ένας άνδρας, που φαντασιώνεται στη χώρα του, μια 20χρονη, βλέποντας ένα «τσουβάλι» να περπατάει, που μπορεί μέσα να περιέχει και τη… γιαγιά του, όταν ξαφνικά βρίσκεται στην παραλία του ΝΟΧ και βλέπει τις δικές μας σε Αδαμιαία… περιβολή;
Πως αισθάνεται όταν έρχεται από κοινωνίες, που αν απλώσεις το χέρι να πάρεις απ’ το ψυγείο μια πορτοκαλάδα και δεν την πληρώσεις, απλά μένεις με… ένα χέρι λιγότερο, όταν εδώ βλέπει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο ανενόχλητα;
Οι γενικεύσεις ποτέ δεν κάνουν καλό, ούτε στην περίπτωση μας, αλλά τα πράγματα κάπως έτσι είναι. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν εδώ είτε από φόβο, είτε από ανάγκη, έρχονται είτε από οργανωμένα Κράτη, π.χ. Συρία, είτε από κοινωνίες με αυστηρές ιεραρχικές δομές, συνεπώς έχουν μάθει σε κανόνες, που γνωρίζουν όμως πως αν τις παραβιάσουν θα πέσει ο πέλεκυς.
Εδώ με σαφή Κυβερνητική εντολή έχει δοθεί στην Αστυνομία και όχι μόνο η κατεύθυνση, μην αγγίζετε τα παιδιά.
Ε, ο πέλεκυς θα πέσει πάνω μας, είναι θέμα χρόνου.
Υ.Γ. Οι μπαχαλάκηδες και η οργάνωση. Κέντρο της ΒΙΑΛ, στην αρχή της λειτουργίας του. Οι ΜΚΟ εξηγούσαν με ευγένεια, πως πρέπει να τηρείται η καθαριότητα, για να μπορούν οι «κρατούμενοι» να βγαίνουν και έξω λίγο στα χωριά, να παίρνουν τον αέρα τους. Μηδέν εις το πηλίκον, βρώμα και δυσωδία.
Αναλαμβάνει ο Στρατός, θυμόσαστε τότε στην αρχή, όλα στην πένα, τι στο διάολο θαύμα έγινε; Στην απορία των ΜΚΟ, ο Αξιωματικός απάντησε. Απλό, τους είπα πρώτα περνάω να δω καθαρούς τους χώρους και μετά παίρνετε το χαρτί εξόδου.
