Οση ώρα περιμέναμε τους Δικαστές στο Πρωτοδικείο, που θα εκδίκαζαν την υπόθεση του 30χρονου Σύρου, που κακοποίησε το παιδί του, τον παρατηρούσα δεμένο με τις χειροπέδες να κοιτάζει το κενό, με την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια. Φανταζόμουνα ότι με την ίδια απορία θα κοίταζε και ένας Ελληνας, που τον δικάζουν π.χ. στην Γερμανία επειδή έριξε μια… μούντζα.
Αλήθεια, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την αναγωγή, έτσι για να δούμε την ουσία πίσω από μια αποτρόπαια πράξη.
Πιτσιρικάς θυμάμαι, πριν 50 χρόνια, τον εαυτό μου μέσα σε μια σκάφη, να με πλένει η μάνα μου, χύνοντας νερό με ένα κουβαδάκι από τη χύτρα, που ζεσταίνονταν στο πετρογκάζ και όποτε έκανα το δύσκολο, μου βάραγε μια με το πράσινο σαπούνι στο κεφάλι. Σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου στο Σχολείο, αλλά και τους άλλους συμμαθητές μου, κύρια τα αγόρια, να μην επιστρέφει σπίτι χωρίς ένα γερό χέρι ξύλο από το Δάσκαλο, που δεν βάραγε μόνο χαστούκια στα μάγουλα, αλλά χτυπούσε με μια λυγιά στα χέρια, στα πόδια, όπου την πάρει. Από τότε μέχρι τις κοσμογονικές σημερινές αλλαγές στην εκπαίδευση, αλλά και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών στην χώρα μας πέρασε μισός αιώνας. Μπορούμε τώρα να γυρίσουμε το ρολόϊ πίσω όχι 50 αλλά 100 χρόνια και να πάμε στη Συρία, όπου η βία, από τον ξυλοδαρμό των παιδιών, μέχρι τον ανηλεή βομβαρδισμό τους είναι καθημερινότητα;
Ο Σύρος πατέρας, θα δικαστεί την Παρασκευή από μια πολιτισμένη κοινωνία, με ένα Δικαστήριο, που τον ρώτησε αν έχει Δικηγόρο και επειδή απάντησε αρνητικά, του έδωσε προθεσμία 48 ωρών να βρεί και θα του επιβληθεί η ποινή, που προβλέπουν οι Νόμοι στην χώρα που κατέφυγε ζητώντας άσυλο.
Όμως πέρα απ’ αυτό, μαζί με το… απορημένο βλέμμα του Σύρου, σκεπτόμουνα την υποκρισία της δικής μας κοινωνίας, που δικαίως εξανέστη από την βίαιη συμπεριφορά του πατέρα προς το παιδί του.
Αραγε πόσο υποκριτικό είναι να «κρεμάμε» τον πατέρα αγνοώντας την μεγαλύτερη βία που συντελείται μπροστά στα μάτια μας;
Βία δεν είναι εκατοντάδες παιδιά, μέσα στο κρύο, που περουνιάζει τα κόκκαλα, να μένουν μέσα σε σκηνές και να ζεσταίνονται μόνο από τα χνώτα των γονιών τους, αν έχουν; Βία δεν είναι, να τους αναβοσβήνουμε τα φώτα στις παραλίες, μην μπερδευτούν και πάνε αλλού, να μην τους εμποδίζουμε καν να κάνουν μια παράνομη πράξη, την λαθραία είσοδο στη χώρα μας, και μετά να τους «πετάμε» μέσα σε μια Σούδα; Υποκρισία δεν είναι να ανατριχιάζουμε απ’ τα χαστούκια του πατέρα, χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιό παιδί θα ήθελε οικειοθελώς να κάνει μπάνιο με κρύο νερό; Βία δεν είναι η πολιτισμένη Ευρώπη, να κρατά χιλιάδες ανθρώπους εγκλωβισμένους σε τρία νησιά Hot spot, να τους στερεί το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο, γιατί αν τους έχεις πεταμένους ακόμα και εννέα μήνες να περιμένουν το τίποτα, στην ουσία τους στερείς το κυριότερο ανθρώπινο δικαίωμα, αυτό της ελευθερίας;
Κοντολογίς, γιατί έχουμε τόση ευαισθησία στην απολίτιστη συμπεριφορά του Σύρου πατέρα, την ώρα που εμείς οι πολιτισμένοι ασκούμε ποικιλόμορφη βία παντοιοτρόπως; Αν είναι βία, και είναι, τα χαστούκια του 3χρονου στην ντουζιέρα, γιατί δεν είναι βία η δική μας, την ώρα που κάνουμε συνολικώς και συλλογικώς τα κορόϊδα, που όσο καιρό μένουν στο νησί μας αυτά τα παιδιά στερούνται το κυριότερο δικαίωμα της γνώσης;
Γιατί στεκόμαστε στο γεγονός της… μπανιέρας, την ώρα που όλοι μας ξέρουμε ότι εσωτερικά στους οικισμούς της Σούδας, επικρατεί ειδικά τις σκοτεινές ώρες ο Νόμος της ζούγκλας, με την βία, την πορνεία, τις κλοπές να οργιάζουν;
Συγνώμη που σκεφτόμουνα αυτά, όση ώρα παρατηρούσα το… απορημένο βλέμμα του Σύρου στο Δικαστήριο αλλά, να, ένιωσα την ανάγκη να τα μοιραστώ μαζί σας.
Υ.Γ. Δεκάδες τα τηλεφωνήματα, γιατί η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV δεν έδειξε το βίντεο με την κακοποίηση του παιδιού, την ώρα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και το έδειξαν όλες σχεδόν οι κεντρικές τηλεοράσεις. Γιατί η ετυμολογία της λέξης αλήθεια, εμπεριέχει πρώτα απ’ όλα το άλλο… ήθος και εμείς έχουμε μάθει να το τηρούμε και να προστατεύουμε αυτό της κοινωνίας, ασχέτως ότι το μεγαλύτερο τμήμα της δεν το καταλαβαίνει.
